Είναι πικρό και δυστυχώς αναμένεται επώδυνο: είναι το κακό τέλος μιας μακράς περιόδου αυταπάτης της κυβέρνησης και όχι μόνον αυτής, αλλά και όσων πίστευαν ότι ο δρόμος που πήρε η χώρα μπορεί να οδηγήσει τελικά κάπου.
Τώρα, ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι του χθες, έχουν πλέον καταστεί όχι απλώς σκεπτικοί για το αύριο, αλλά περίπου βέβαιοι κι εκείνοι ότι οι εξελίξεις που απειλούν εκ νέου τη χώρα, είναι οι χειρότερες δυνατές.
Ηταν όμως αναμενόμενο. Και μπορεί να φταίει σε ένα βαθμό το ίδιο το στρεβλό ελλληνικό σύστημα, όμως, πάνω απ’ όλα, φταίει μακράν περισσότερο εκείνο που επιβλήθηκε στην Ελλάδα να κάνει, κάτι που, πολύ απλά, δεν γίνεται.
Σε αυτό το αδιέξοδο βρισκόμαστε σήμερα – και το είχαμε πει πολλές φορές ότι θα βρεθούμε εδώ, όταν η κυβέρνηση τύρβαζε ακόμα τα περί success story και τις άλλες σχετικές, επικίνδυνες όπως αποδείχθηκε, προπαγάνδες που με περισσή ευκολία εξακοντίζει προς πάσα κατεύθυνση τα δύο τελευταία χρόνια.
Εν τω μεταξύ, το Βερολίνο, κάθε μέρα που περνάει γίνεται ουσιαστικά όλο και πιο επιθετικό κατά της Ελλάδας: στην ουσία έχει ξεγράψει την παρούσα κυβέρνηση και απειλεί την επόμενη με τις απαιτήσεις που εγείρει και με την πλήρη ακαμψία του στα μεγάλα ζητήματα που αφορούν το μέλος της χώρας.
Όμως και αυτό ήταν προδιαγεγραμμένο ότι θα συμβεί: η Ελλάδα τυλίχθηκε σε μία αυταπάτη όταν δέχθηκε να κατασκευαστεί ένα τόσο μεγάλο δημόσιο χρέος εις βάρος της και στη συνέχεια ησύχασε με πρόσχημα μία δήλωση του Eurogroup που από την ίδια ημέρα φωνάζαμε ότι δεν έχει την παραμικρή πραγματική αξία, όπως πλέον δυστυχώς αποδείχθηκε.
Τώρα βέβαια, όλα αυτά, είναι παρελθόν: πάει και η ανάπτυξη, πάει και η ρύθμιση του χρέους, πάει και κάθε ελπίδα από όλες αυτές που πούλησαν στον ελληνικό λαό οι πολιτικοί έμποροι.
Τώρα, είναι ώρα επιτέλους να καταλάβουμε ότι οι αυταπάτες μόνον καταστροφή φέρνουν. Και ότι αν εμείς οι ίδιοι δεν τολμήσουμε να αντιδράσουμε σε αυτή τη λαίλαπα της δήθεν «σωτηρίας», σύντομα θα μας καταπιεί οριστικά η μαύρη τρύπα που άνοιξε και δεν κλείνει με τίποτα.
Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα είναι πλέον απλώς ζήτημα χρόνου: από την ώρα που ουσιαστικά «πατήθηκε το κουμπί» μέσω των νέων απαιτήσεων, η νυν κυβέρνηση δεν μπορεί να αντέξει για πολύ και, σίγουρα, δεν μπορεί πια ούτε να φαντασιώνεται τα περί 180 ψήφων και εκλογής νέου προέδρου από αυτή τη Βουλή.
Η επόμενη κυβέρνηση, όποια μορφή και σύσταση κι αν έχει, οφείλει να κατανοήσει ότι τώρα πια τα λόγια δεν αρκούν. Η Ελλάδα θα βρεθεί μπροστά σε πολύ επώδυνες
αποφάσεις, καθώς, πλέον, μας έχουν κλείσει κάθε συμβατικό δρόμο κι αυτό σημαίνει ότι μη συμβατικές θα πρέπει να είναι και οι αποφάσεις που θα ληφθούν.
Και αυτό σημαίνει σύγκρουση. Όμως, για να γίνει, απαιτείται πολύ καλή και πολυεπίπεδη προετοιμασία, αλλά και η μεγαλύτερη δυνατή ομοθυμία στη χώρα. Απαιτείται αποφασιστικότητα και ψυχραιμία.
Στην αποτελεσματικότερη δυνατή προετοιμασία όλων αυτών πρέπει να πέσουν πλέον όλες οι δυνάμεις αυτού του τόπου: να ετοιμαστούμε εμείς για το κακό, πριν μας πιάσει στον ύπνο, πριν μας χτυπήσει ένα πρωί «ξαφνικά» την πόρτα.
