Η ιστορία δεν είναι πάντα συνεκτική αφήγηση. Είναι και συρραφή ανεκδότων. Σαν αυτά που χρησιμοποίησε ο Τέο Βάιγκελ τη νύχτα της Πέμπτης στη Γερμανική Εταιρία Εξωτερικής Πολιτικής DGPA στο Βερολίνο για να απαντήσει στο ερώτημα: «Διχάζει το ευρώ την Ευρώπη;».
Ο πρώην γερμανός υπουργός οικονομικών (επί καγκελαρίας Χέλμουτ Κολ) έδωσε την απάντηση πάλι με ένα ανέκδοτο:
Ένας δημοσιογράφος, είπε, τον πληροφόρησε τηλεφωνικά τον περασμένο χρόνο, ότι στον τάφο του αδελφού του, του δεκαοχτάχρονου τότε Αουγκούστ Βάιγκελ, που έπεσε στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν εναποθέτουν πλέον λουλούδια, αλλά νομίσματα του ευρώ. Το ίδιο συμβαίνει και στους τάφους των πεσόντων συμπολεμιστών του στο στρατιωτικό νεκροταφείο στο Μπαντ Νίντερμπορν της Αλσατίας, καθώς και σε εκείνους των γάλλων αντιπάλων τους. Την εξήγηση για αυτή τη φαινομενικά «ανίερη» πράξη έδωσε ένας ξεναγός: Τα ευρώ κάθε χώρας, είπε, έχουν στη μια πλευρά τους ένα εθνικό και στην άλλη ένα ευρωπαϊκό σήμα. Χάρη στο δεύτερο γίνονται έτσι εκτός από κοινό νόμισμα και σύμβολο συμφιλίωσης των πάλαι ποτέ εχθρών. Η εναπόθεσή του στους τάφους δείχνει λοιπόν ότι το ευρώ δεν διχάζει, αλλά ότι αντίθετα ενώνει τους Ευρωπαίους.
Το κακό στα ανέκδοτα του Τέο Βάιγκελ: είναι σχεδόν πάντοτε τα ίδια. Το ακόμη χειρότερο: Βγάζουν (με εξαίρεση αυτό που αναφέρθηκε προηγουμένως) πολύ κυνικό γέλιο. Ιδίως όταν αναφέρονται στην Ελλάδα, κάτι που γίνεται πολύ συχνά. Σε ορισμένα μάλιστα, το γέλιο ξεσπά προτού καν αρχίσει η διήγηση, και μόνο με την αναφορά του ονόματος της χώρας. Χάρη στον κ.Βάιγκελ, αλλά όχι μόνο, η Ελλάδα έχει γίνει τα τελευταία χρόνια ο περίγελος στους «ανώτερους» κύκλους της γερμανικής κοινωνίας.
Δείγμα διήγησης: «Μια μέρα, στο ECOFIN, με πλησιάζει ο έλληνας υπουργός οικονομικών για να μου πει ότι στο ευρώ πρέπει να μπουν κάποια γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου επικαλούμενος γι αυτό το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν η κοίτη της δημοκρατίας, κλπ. Του απαντώ: „Αντόνιο (σ.σ.: εννοούσε προφανώς τον τότε υπουργό οικονομικών Γιάννο Παπαντωνίου) δεν θα είστε στο ευρώ, δεν πρόκειται να μπείτε ποτέ σε αυτό, και επομένως δεν χρειάζεται να μιλάμε για τέτοια σανσκριτικά“. Αυτός ανταπάντησε: „Πάμε στοίχημα ότι σε λίγο θα είμαστε και εμείς μέσα;“ Δέχθηκα, επειδή σκεπτόμουν ότι την εποχή εκείνη αυτό ήταν αδύνατο λόγω της αδύναμης οικονομικής δομής της χώρας. Δεν έπρεπε φυσικά να δεχθώ, έχασα το στοίχημα, επειδή η Ελλάδα μπήκε αμέσως στο ευρώ. Αλλά γι αυτό έφταιγαν οι έλληνες πολιτικοί (όχι οι Έλληνες γενικά!), που έδωσαν λάθος στοιχεία, καθώς και η Κομισιόν και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που δεν έκαναν τους δέοντες αυστηρούς ελέγχους».
Παλιότερα βέβαια, οι δηλώσεις του κ.Βάιγκελ για την Ελλάδα ήταν ασύγκριτα πιο ωμές και κυνικές. «Κατεβάσαμε το βιοτικό επίπεδο των Εσθονών κατά 30%. Αυτό θα κάνουμε και με τους Έλληνες» έλεγε το 2010 αμέσως μετά την παροχή του πρώτου πακέτου βοήθειας. «Οι Έλληνες ήταν λαθρεπιβάτες στο πλοίο της ευρωζώνης» συνέχισε το 2011 σε διάσκεψη του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος στο Βερολίνο (παρών ήταν και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε) με αφορμή τα λάθος στοιχεία που είχε δώσει το 2001 η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη στις Βρυξέλλες
για να διευκολύνει την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ. «Το γεγονός ότι δεν τους πετάξαμε στην ανοικτή θάλασσα οφείλεται στη χριστιανική φιλανθρωπία μας» πρόσθεσε. Λίγο αργότερα αντικατάστησε το «πλοίο» με μια «αμαξοστοιχία» από την οποία θα έπρεπε επίσης να πεταχτούν οι λαθρεπιβάτες την ώρα της διαδρομής.
Στο στόχαστρό του ήταν και η Νέα Δημοκρατία την εποχή του Ζαπείου, όταν ο Αντώνης Σαμαράς απέκρουε το πρώτο μνημόνιο. «Πρέπει να τον πετάξουμε με τις κλωτσιές από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα» έλεγε.
Η έφεσή του για «κλοτσοπατινάδα» μετριάστηκε όταν αντιλήφθηκε ότι ως πρωθυπουργός ο κ.Σαμαράς έκανε στροφή 180 μοιρών και υποστήριζε πλέον συνεπώς τα μνημόνια. Από τότε περιορίστηκε στα παλιά του ανέκδοτα που έπλητταν σε πρώτη γραμμή τις κυβερνήσεις του Πασοκ με τελευταία εκείνη του Γιώργου Παπανδρέου.
Στη διάλεξη της Πέμπτης έλεγε μόνο καλά λόγια για την Ελλάδα. Όπως, για παράδειγμα («ποιος θα το φανταζόταν!»), ότι, σύμφωνα με τις έρευνες του ΟΟΣΑ, είναι ο παγκόσμιος μεταρρυθμιστής σε μεταρρυθμίσεις, ή ότι, κατά τις στατιστικές της Eurostat, είναι το τελευταίο τετράμηνο επικεφαλής της ανάπτυξης στην Ευρώπη – μπροστά και από τη Γερμανία. Ο τουρισμός, πρόσθεσε, αποδείχθηκε ευλογία για την Ελλάδα τα δυο τελευταία χρόνια και αυτό, μεταξύ άλλων, της επέτρεψε να επιτύχει και ένα αξιόλογο πρωτογενές πλεόνασμα.
Η όρεξη για «μπηχτές» ωστόσο παραμένει. Η Ελλάδα, έλεγε, έχει ήδη πίσω της το μισό μιας μαραθώνιας διαδρομής. Το δεύτερο μισό είναι όμως πιο δύσκολο από το πρώτο – γι αυτό και μπορεί να καλυφθεί μόνο με την υποστήριξη των εταίρων της. «Όταν ωστόσο δίνει κανείς πολύ πρόωρα σινιάλα, ότι θα απεξαρτηθεί από τους εταίρους, όπως το έκανε πριν μερικές εβδομάδες ο έλληνας πρωθυπουργός, τότε έρχεται αμέσως η αρνητική αντίδραση των αγορών και τα καταστρέφει όλα» πρόσθεσε. «Γι αυτό και πρέπει κανείς να το σκεφθεί πολλές φορές, προτού κάνει κανείς τέτοιου είδους εξαγγελίες».
Στο κεντρικό ερώτημα της βραδιάς, αν το ευρώ διχάζει την Ευρώπη, ο κ.Βάιγκελ δεν μπόρεσε ωστόσο να δώσει – πέρα της ανεκδοτολογικής – επαρκή πολιτική απάντηση. Αν η ευρωζώνη διαλυόταν, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα από ότι και στην χειρότερη φάση της κρίσης του ευρώ, ήταν το καλύτερό του επιχείρημα. Από την άλλη παράκαμψε το γεγονός, ότι εκ κατασκευής το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα διασπείρει συνεχώς διχόνοια ανάμεσα στους Ευρωπαίους.
Παράλληλα απέφυγε να αναφερθεί στο «προπατορικό αμάρτημα» του ευρώ, ήτοι στην εξ αρχής αποσύνδεσή του από την οικονομική και πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, για το οποίο ευθύνεται και ο ίδιος ως εκ των «πατέρων» του κοινού νομίσματος, και το οποίο πληρώνουν όλο και περισσότερα μέλη της ευρωζώνης. Σε αυτό αναφέρονται άλλοι. Αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο – από εκείνα που δεν χρησιμοποιεί ο ίδιος.
