Γιατί δεν «τρέχει» η χώρα, γιατί διαρκώς παραπαίει σε δρόμο ολισθηρό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, γιατί δεν εξελίσσονται ομαλά οι υποθέσεις της και γιατί οι πολιτικοί μας πάνε πότε από εδώ και πότε από εκεί;
Οσοι παρακολουθούν από κοντά τις ελληνικές υποθέσεις εκπλήσσονται από τις συνεχείς δολιχοδρομίες, από την κυριαρχία των ατελείωτων διλημμάτων, από τις μόνιμες ταλαντεύσεις.
Και βεβαίως από την αδυναμία συγκρότησης ενός ολοκληρωμένου σχεδίου εξόδου από την κρίση που θα στηρίζεται στη γνώση του ελληνικού περιβάλλοντος και στην κατανόηση των συνθηκών του κόσμου που μας περιβάλλει.
«Τη μια έτσι και την άλλη γιουβέτσι» που λέει και ο λαός.
Ούτε συνέπεια ούτε σταθερότητα, μόνο επικοινωνία.
Αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό της περιόδου και η αιτία της μακράς παρατεταμένης κρίσης.
Το έλλειμμα είναι προφανές.
Λείπει από την ιθύνουσα τάξη της χώρας ο καθοδηγητικός πυρήνας ιδεών και αντιλήψεων που δίδει πίστη στα πρόσωπα, δύναμη στις ηγεσίες και επιχειρήματα στους υπερασπιστές.
Γι’ αυτό και οι πολλές αντιφάσεις, οι οποίες τελικώς αποσταθεροποιούν γρήγορα τους πάντες και τα πάντα.
Θα περίμενε κανείς ότι στα δύσκολα χρόνια που περνάμε θα είχε κυριαρχήσει στην ελληνική κοινωνία και πολιτική «πνεύμα μεταρρύθμισης», ένα κύμα διαλόγου και αναζήτησης ικανό να διαμορφώσει την επικράτηση ενός κύκλου ιδεών και αντιλήψεων που θα «έσπρωχναν» τη χώρα σε φάση αναγέννησης.
Αντ’ αυτού επικράτησαν όλες οι εκδοχές της παρακμής, της υποκουλτούρας και της υποχώρησης.
Στην πολιτική σούργελα ανεδείχθησαν και λαϊκιστές της συμφοράς δίνουν τον τόνο.
Ο πνευματικός κόσμος επίσης ουδέν σπουδαίο απέδωσε –ακόμη και ο χώρος της Τέχνης, παρά την υπερπαραγωγή, δεν ορίζεται από μεγάλες και αυθεντικές προσωπικότητες.
Και στον κόσμο των επιχειρήσεων, πλην ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων, οι περισσότεροι παραμένουν σκοτεινοί και λαθραίοι, χωρίς αισθήματα ευθύνης και υποχρέωσης απέναντι στον τόπο που τους «έφτιαξε». Μόνο τους φόρους προσπαθούν να γλιτώσουν, τα λεφτά τους να στείλουν στο εξωτερικό και τα παιδιά τους να βολέψουν.
Κακά τα ψέματα, σε τούτα τα χρόνια της κρίσης η χώρα φτώχυνε καθολικά, σε όλα της τα πεδία.
Ζούμε δυστυχώς σε κύκλο γενικευμένης παρακμής, από τον οποίο είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης να βγούμε το ταχύτερο.
Πράγμα που απαιτεί άμεση κινητοποίηση όλων των σχολαζουσών δυνάμεων του τόπου. Πριν να είναι αργά.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ