Οι ταινίες της εβδομάδας: Για έναν μισθό, για έναν πλανήτη!

Βαθμολογία: 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _: χωρίς άποψη

«Δυο μέρες, μια νύχτα» («Deux jours, une nuit», Βέλγιο/ Γαλλία, 2014) των αδελφών Ζαν Πιέρ και Λυκ Νταρντέν, με τους Μαριόν Κοτιγιάρ, Φαμπρίτσιο Ρατζιόνε

Με το τελευταίο κοινωνικό δράμα τους τα «αυτοκόλλητα» αδέλφια από το Βέλγιο, ο Ζαν Πιέρ και ο Λυκ Νταρντέν θίγουν το θέμα της μισθοδοσίας και της διατήρησης εργασίας, καυτό και επίκαιρο, ιδίως σε μια δύσκολη εποχή για κάθε εργαζόμενο, όπως η σημερινή. Στην ταινία παρακολουθούμε λίγες μέρες από την ζωή της Σάντρα (η Μαριόν Κοτιγιάρ σε σπουδαία στιγμή), μιας νεαρής παντρεμένης η οποία έχει ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή της μπροστά της για να σώσει την δουλειά της. Θα πρέπει να πείσει τους συναδέλφους της να θυσιάσουν το οικονομικό μπόνους που πρόκειται να πάρουν ώστε η ίδια να μπορέσει να πληρωθεί.

Δέκα ολόκληρα χρόνια οι αδελφοί Νταρντέν συζητούσαν το ενδεχόμενο της αφήγησης μιας τέτοιας ιστορίας αλλά δεν χρειάστηκαν παραπάνω από μερικούς μήνες για να ολοκληρώσουν το σενάριο μόλις συνέλλαβαν την ιδέα, εμπνευσμένοι από πραγματικές ιστορίες στον χώρο των εργαζομένων. Βασικό θέμα της ταινίας είναι ο ανταγωνισμός, ο βίαιος ανταγωνισμός ανάμεσα σε συναδέλφους, φαινόμενο όχι μόνον του Βελγίου αλλά παγκόσμιο.

Αλλά καθότι μιλάμε για ταινία των αδελφών Νταρντέν, οι απαντήσεις,κάθε άλλο παρά εύκολα δίδονται όπως συμβαίνει και στις ταινίες του Κεν Λόουτς. Για παράδειγμα, κάθε συνάδελφος της Σάντρα μπορεί να δώσει μια πολύ καλή δικαιολογία για να στηρίξει τους λόγους για τους οποίους δεν μπορεί να θυσιάσει τα χρήματα του μπόνους. Επίσης, η Σάντρα δεν είναι πρότυπο εργαζομένου αλλά «αδύναμη» και λιγότερο παραγωγική. Και αν δεν υπήρχε ο συνδικαλιστής συζυγός της (Φαμπρίτσιο Ροντζιόνε) η δυσκολία να βρει την φωνή που χρειάζεται θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη.

Η ταινία βουτά με όρεξη στις λεπτομέρειες, εξετάζει όλες τις πλευρές και φυσικά δεν κρίνει κανέναν αφήνοντας τον θεατή να δώσει τις δικές του απαντήσεις. «Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί σε αυτήν την ιστορία» είπαν οι σκηνοθέτες και αυτή ακριβώς είναι η αλήθεια.

Βαθμολογία: 3 1/2

Αίθουσες

ΑΘΗΝΑ: ΑΒΑΝΑ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΙΛΙΟΝ – ΙΝΤΕΑΛ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ –

ΣΠΟΡΤΙΓΚ – CINERAMA – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΝΑΝΑ – GAZARTE

«Interstellar» (ΗΠΑ, 2014) του Κρίστοφερ Νόλαν, με τους Μάθιου Μακ Κόναχι, Τζέσικα Τσατέιν, Αν Χάθαγουεϊ, Μάικλ Κέιν, Κέισι Αφλεκ

Θεωρητικά μιλώντας, η τελευταία ταινία του δαιμόνιου «κινηματογραφικού μάγου» Κρίστοφερ Νόλαν («Ο σκοτεινός ιππότης», «Inception») ανήκει στις δημιουργίες της χρονιάς: ένα υπερφιλόδοξο έπος επιστημονικής φαντασίας με τον Μάθιου Μακ Κόναχι στον ρόλο του ικανού αστροναύτη ο οποίος αναζητεί τον ιδανικό πλανήτη που μπορεί να φιλοξενήσει τους γήινους αφού ο δικός μας σε λίγο πρόκειται να αφανιστεί (η μόνη τροφή είναι το καλαμπόκι που ακόμα κι αυτό έχει ημερομηνία λήξης από την μόλυνση). Οπως σε όλες τις ταινίες του Νόλαν, πολλές εικόνες του είναι απλώς καθηλωτικές _αρκεί να βρεθουμε για λίγο στο σεληνιακό τοπίο πλανητών όπου κυριαρχεί το νερό ή ο πάγος. Φορτωμένο ωστόσο από δεκάδες πράγματα (σε αντίθεση λόγου χάρη με το μινιμαλιστικό, περσινό «Gravity»), το σενάριο δείχνει να μην μπορεί να τα αντέξει όλα και αναπόφευκτα, από κάποια στιγμή και μετά μετατρέπεται σε δαίδαλο. Συνεπώς η ταινία που αγγίζει τις τρεις περίπου ώρες, ενώ έχει αρετές (ανάμεσά τους η οικολογική διάθεσή της, κουράζει. Είναι σαφές ότι οι στόχοι του Νόλαν ήταν πολύ υψηλοί, μια «2001 Οδύσσεα του διαστήματος» για τους καιρούς μας, όμως εν τέλει το «Interstellar» στην ψυχή του είναι ένα πανάκριβο παραμύθι που κινείται κάπου ανάμεσα στην φαντασία του Ιουλίου Βερν και το σινεμά της λογικής Στίβεν Σπίλμπεργκ του οποίου τις «Στενές επαφές 3ου Τύπου» θυμίζει πολύ.

Βαθμολογία: 2 1/2

Αίθουσες

ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ODEON KOSMOPOLIS MAΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – ΑΕΛΛΩ CINEMAX – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔA – NANA – ΤΡΙΑ AΣΤΕΡΙΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΧΟΛΑΡΓΟΣ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΣΙΝΕΑΚ – ΦΟΙΒΟΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: VILLAGE COSMOS – VILLAGE ΛΙΜΑΝΙ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ

«Η συγκάληψη» («The drop», ΗΠΑ, 2014) του Μάικλ Ρόσκαμ, με τους Τόμας Χαρντι, Νοόμι Ραπάσε, Τζέιμς Γκαντολφίνι

Δύσκολα κατατάσεις σε κάποιο είδος την «Συγκάληψη» και αυτό ανήκει μάλλον στα υπέρ της αφού δημιουργεί γύρω της ένα πέπλο μυστηρίου. Την περισσότερη ώρα βλέπουμε τον Τόμας Χάρντι να φλερτάρει με την Νοόμι Ραπάσε μασώντας τα λόγια του, να ανταλάσσει κουβέντες με τον Τζέιμς Γκαντολφίνι (στην τελευταία ταινία του, πριν πεθάνει πέρσι) και να βγάζει βόλτα τον σκύλο που περιμάζεψε από τα σκουπίδια. Είναι ένας ήσυχος, ψύχραιμος άνθρωπος που ποτέ δεν πάει γυρεύοντας παρότι εργάζεται σε ένα μπαρ το Μπρούκλιν όπου λαμβάνουν χώρα ανταλλαγές βρώμικου χρήματος (την περιοχή ελέγχουν Τσετσένοι γκάνγκστερ). Και όλη αυτή την ώρα, παρακολουθώντας το συγκρατημένο παίξιμο του πολύ καλού Χάρντι δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς ποιός είναι τελικά αυτός ο άνθρωπος, από που κρατά η σκούφια του, ποιό το παρελθόν του; Η απάντηση θα έρθει ξαφνικά και θα είναι μια πολύ δυνατή γροθιά στο στομάχι του θεατή παρότι το φινάλε είναι μάλλον απογοητευτικό και «εύκολο». Το σενάριο πάντως είναι του Ντένις Λιχέιν («Σκοτεινό ποτάμι», «Το νησί των καταραμένων») που στηρίχτηκε στην δική του μικρή ιστορία «Animal rescue».

Βαθμολογία: 3

Αίθουσες

ΑΘΗΝΑ: ODEON ΟΠΕΡΑ – ΑΕΛΛΩ – NANA – ΔΑΝΑΟΣ – ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – STER ΙΛΙΟΝ – VILLAGE PENTH

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

«The battery» (ΗΠΑ, 2013) του Τζέρεμι Γκάρντνερ με τον ίδιο και τον Ανταμ Κρόνχαϊμ

Δυο άνδρες μόνοι στο ύπαιθρο είναι τα κεντρικά πρόσωπα στο «The battery» _που σημαίνει η μπαταρία αλλά για κάποιον λόγο που μας υπερβαίνει δεν μεταφράστηκε στα ελληνικά. Ο νεότερος (Ανταμ Κρόνχαιμ) ακούει διαρκώς μουσική με τ’ ακουστικά κολλημένα στ’ αυτιά του. Ο μεγαλύτερος (Τζέρεμι Γκάρντνερ) είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να χρησιμοποιήσει το όπλο του που κρέμεται στον μηρό του, ή το ρόπαλο του μπέιζμπολ που κρατά συνέχεια. Σύντομα γίνεται αντιληπτό ότι οι δυο άντρες είναι πρώην αθλητές του μπέιζ μπολ και ανήκουν στους επιζήσαντες ενός ολέθρου. Αν έχουν ως τώρα επιβιώσει είναι επειδή αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τα ανθρωπόμορφα όντα που θυμίζουν ζόμπι… Ζόμπι και πάλι λοιπόν και πάλι σε μια μετα- αποκαλυπτική περίοδο όπου δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο. Πόσες τέτοιες ταινίες έχουμε ήδη δει και πόσες θα δούμε στο μέλλον; Το ενδιαφέρον ωστόσο εδώ είναι ο μινιμαλιστικός χαρακτήρας του όλου εγχειρήματος, ένα road movie με μόλις δυο ήρωες που προσπαθούν να συμπεριφερθούν φυσιολογικά υπό εντελώς αφύσικες συνθήκες.

Bαθμολογία: 2

Αίθουσες

ΑΘΗΝΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ – ΤΡΙΑΝΟΝ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΒΑΚΟΥΡΑ

ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ

>>Η νοσταλγία δεκαετίας του 1980 σε συνδυασμό με την διαχρονική ιδέα της υπεράσπισης αυτού που πραγματικά είμαστε αναδύεται από την ταινία «We are the best» («Vi ar best!», Σουηδία, 2012) του Λούκας Μούντισον. Με χαλαρότητα και χιούμορ ο σκηνοθέτης εστιάζει σε τρία κορίτσια που κάνουν ότι μπορούν για να διατηρήσουν τον χαρακτήρα τους μπροστά σε έναν κοινωνικό περίγυρο που «επιβάλλει» την ομοιογένεια. Ακούν πανκ ροκ, κουρεύονται παράξενα, δεν ενοχλούν κανέναν και παρότι καταπιέζονται από τους πάντες δεν πτοούνται. Η ιστορία τους ψυχαγωγεί και συγχρόνως προβληματίζει. Υπέροχα και τα τρία κορίτσια που παίζουν σαν να μην παίζουν, εντελώς ανεπιτήδευτα (Μίρα Μπαρκχάμερ, Μίρα Γκρόσιν, Λιβ Λεμόιν).

Bαθμολογία: 2

Αίθουσες

ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΥ – ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΒΑΚΟΥΡΑ

>>Το θρίλερ «Τα ερείπια είναι πάντα θλιμμένα» («Blue ruin», ΗΠΑ, 2014) του Τζέρεμι Σολνιέ, είναι το χρονικό μιας φρικαλέας οικογενειακής βεντέτας στην σύγχρονη αμερικανική επαρχία η οποία άρχισε με μια δολοφονία και συνεχίζεται πολλά χρόνια αργότερα με μια σειρά νέων δολοφονιών που παίρνουν μπροστά μετά την αποφυλάκιση του αρχικού δολοφόνου. Ο παραιτημένος από την ζωή κλοσάρ (Μέικον Μπλερ) θα ξαναβρει νόημα στην ύπαρξή του όταν βλέπει τον δολοφόνο της μητέρας του ελεύθερο. Θα τον σκοτώσει και ο κύκλος βίας ανοίγει ξανά σε αυτή το απελπιστικό χρονικό που σκοπό έχει να σχολιάσει την παράνοια που επικρατεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. απευθύνεται σε θεατές που δεν έχουν πρόβλημα να νιώσουν τα νεύρα τους να γίνονται ρετάλια και στους οποίους προσωπικά δεν ανήκω.

Bαθμολογία: 1 1/2

Αίθουσες

ΑΘΗΝΑ: ΑΙΓΛΗ (ΧΑΛΑΝΔΡΙ) – ΑΝΟΙΞΗ (ΧΑΙΔΑΡΙ) – ΑΤΛΑΝΤΙΣ (Λ. ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ) –

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ (ΚΑΛΛΙΘΕΑ) – ΤΡΙΑΝΟΝ – ΑΑΒΟΡΑ

>>Τα κινούμενα σχέδια «Υπερέξι» («Big hero 6», ΗΠΑ, 2014) των Ντον Χολ και Κρις Γουίλιαμς προέκυψαν από τον μάλλον «γάμο» των Walt Disney Animation Studios με τα κόμιξ της Marvel. Είναι μια ταινία γεμάτη από συναίσθημα, χιούμορ ενώ ανιχνεύει την σχέση ανάμεσα

σε ένα παιδί-θαύμα της ρομποτικής και ένα πληθωρικό ρομπότ που θυμίζει υπέρβαρο φάντασμα. Ενάρετα μηνύματα και γραφικά υψηλότατου επιπέδου βρίσκονται στην καρδιά της ταινίας, φτιαγμένη από την ομάδα των δημιουργών των κινουμένων σχεδίων «Ραλφ, η επόμενη πίστα» και «Ψυχρά κι ανάποδα» και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του «μάγου» των κινουμένων σχεδίων Τζον Λάσετερ που εδώ είναι παραγωγός.

Βαθμολογία: 3

Αίθουσες

ΑΘΗΝΑ: ΑΕΛΛΩ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΙΓΛΗ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑ – ΑΤΛΑΝΤΙΣ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΖΕΑ ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙ – ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ – ΝΑΝΑ – ΟΣΚΑΡ – ΣΙΝΕ ΑΝΟΙΞΙΣ – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – STER- ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΦΟΙΒΟΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – VILLAGE ΚΟΣΜΟΣ – VILLAGE ΛΙΜΑΝΙ – STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – ΒΑΚΟΥΡΑ – ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ