Ζόμπι και υπερήρωες «αγαπούν» τη μικρή οθόνη

Ζόμπι που κυριαρχούν στον κόσμο και απειλούν να εξαφανίσουν το ανθρώπινο είδος αλλά και ιπτάμενοι υπερήρωες που έρχονται για να σώσουν τους αδύναμους και ανυπεράσπιστους από τους κακούς. Πλάσματα γεννημένα για να προσφέρουν ανιδιοτελώς ή σκιές της νύχτας που σκορπούν γύρω τους τον όλεθρο. Δημιουργήματα όλα μεγάλων κομιστών. «Χάρτινοι» ήρωες (και Σατανάδες) που τώρα «ζωντανεύουν», δραπετεύουν από το χαρτί και χτίζουν νέες, λαμπρές σταδιοδρομίες στη μικρή οθόνη. Η τηλεόραση είχε και στο παρελθόν γοητευθεί από τον κόσμο των κόμικς για να μετατρέψει ορισμένα εξ αυτών σε σίριαλ. Τα τελευταία χρόνια, όμως, η σχέση της με το ξεχωριστό αυτό είδος τέχνης έγινε… ασφυκτικά στενή, καθώς η 9η τέχνη έγινε η πηγή που τροφοδοτεί με οργιαστική φαντασία μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της.

Τα κόμικς έχουν τροφοδοτήσει αρκετές φορές την τηλεόραση, δίνοντας την ιδέα, την αφορμή, την έμπνευση ή το πρωτότυπο υλικό για τη δημιουργία τηλεοπτικών σειρών. Οπως όμως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος, καμία μέχρι στιγμής ψυχαγωγική σειρά από εκείνες που ζωντάνεψαν τους «χάρτινους ήρωες» δεν γνώρισε τη δημοτικότητα του «Walking dead». Το οποίο αναδεικνύεται σε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία της μικρής οθόνης: 13.300.000 άνθρωποι παρακολούθησαν το φινάλε του τέταρτου κύκλου στις 30 Μαρτίου 2014, ενώ περισσότεροι από 17.300.000 παρακολούθησαν την πρεμιέρα του πέμπτου κύκλου στις 12 Οκτωβρίου, με το Twitter να «παίρνει φωτιά» την ώρα της προβολής! Ο θρίαμβος του σίριαλ του AMC δεν είναι τυχαίος: η παραγωγή είναι εξαιρετικά υψηλού επιπέδου, το σενάριο καλογραμμένο, γεμάτο ανατροπές και αγωνία, η σκηνοθεσία αρκούντως υποβλητική και ενίοτε υπαινικτική. Με λίγα λόγια, με το «Walking dead» η μετατροπή ενός κόμικ σε τηλεοπτική σειρά αναβαθμίζει τον όρο «τηλεοπτική ψυχαγωγία» και επιβεβαιώνει ότι τα σύγχρονα σίριαλ όχι απλώς δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τον κινηματογράφο αλλά και υπερέχουν σε όρους ποιότητας από τις τελευταίας εσοδείας ταινίες. Στο μεταξύ τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα με την παραγωγή και άλλων τέτοιων σειρών τοποθετούν τον πήχη ακόμη ψηλότερα. Συνεχίζοντας και εξελίσσοντας με εντυπωσιακό τρόπο (ένεκα και της τεχνογνωσίας που διαθέτουν σήμερα, παράγοντα που τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν όλο και πιο εντυπωσιακά, όλο και πιο αληθοφανή εφέ) μία σχέση αγάπης μεταξύ τηλεόρασης και κόμικς, που ξεκίνησε δειλά και (αρκετά) αδέξια τη δεκαετία του ’50 με το «Adventures of superman».

Από τον «Σούπερμαν» στον «Arrow»

Η μεγάλη παράδοση των αμερικανικών υπερηρωικών κόμικς –που έχουν κατ’ εξοχήν προικοδοτήσει με ιστορίες και σενάρια τη βιομηχανία του θεάματος –ξεκίνησε με ένα δραματικό γεγονός. Στις 2 Ιουνίου 1932, ληστές που μπήκαν στο κατάστημα μεταχειρισμένων ειδών ένδυσης του Μίτσελ Σίγκελ στο Κλίβελαντ έφυγαν αφήνοντας τον ιδιοκτήτη νεκρό –έπαθε καρδιακή προσβολή από τον φόβο του. Λέγεται πως τότε γεννήθηκε στο μυαλό του 18χρονου γιου του Τζέρι Σίγκελ (1914-1996) η ιδέα ενός υπερανθρώπου που θα προστάτευε τους αθώους και θα τιμωρούσε τους κακούς. Ο «Σούπερμαν» έγινε κόμικ από τον Σίγκελ και τον Τζο Σούστερ (1914-1992) το 1938, για να περάσει στην τηλεόραση το 1951 ως η πρώτη τηλεοπτική σειρά που ζωντάνευε έναν «χάρτινο ήρωα». Με τον τίτλο «Adventures of superman» η σειρά παίχτηκε για επτά χρόνια, ως το 1958. Μερικά χρόνια αργότερα ακολούθησε ο εξαιρετικά δημοφιλής «Batman» με τον Ανταμ Γουέστ να διατηρεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο από το 1966 ως το 1968, η «Wonder woman» (1975-1979) με τη Λίντα Κάρτερ στον ομότιτλο ρόλο της Αμαζόνας με το λάσο, και ο «Amazing spider-man» που διήρκεσε μόλις δύο σεζόν και 13 επεισόδια (από το 1978 ως το 1979). Αντιθέτως ο «Incredible Hulk» σε πείσμα εκείνων που (δικαίως) τον θεωρούσαν (και εξακολουθούν να τον θεωρούν) ένα από τα πιο κακοφτιαγμένα δείγματα του είδους, προβαλλόταν από το 1977 ως το 1982, με τον επαγγελματία μποντιμπίλντερ Λου Φερίνιο να πραγματοποιεί στον ομώνυμο ρόλο τη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του. Μία δεκαετία αργότερα, το «Lois and Clark», βασισμένο στον «Σούπερμαν», γνώρισε μεγάλη επιτυχία και συνεχίστηκε για τέσσερις περιόδους, ως το 1997. Στον ρόλο της Λόις η Τέρι Χάτσερ, γνωστότερη ίσως στο ευρύ κοινό ως Σούζαν Μάγερ στο «Desperate Housewives». Μεγάλη και με διάρκεια η επιτυχία του «Smallville», που είχε ως θέμα και πάλι τον Σούπερμαν και τις νεανικές του περιπέτειες και προβαλλόταν από το 2001 ως το 2011.

Καθώς η άνοιξη της αμερικανικής τηλεόρασης συνεχίζεται, οι ανά τον κόσμο φίλοι των σίριαλ καλούνται σήμερα να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στα «Arrow», «The Flash», «Gotham» και «Constantine» (έκανε πρεμιέρα την περασμένη εβδομάδα). Θα ακολουθήσει, τον Δεκέμβριο του 2014, η πρεμιέρα του «Powers». Μέσα στο 2015 αναμένονται μεταξύ άλλων να ξεκινήσουν τα «iZombie», «Agent Carter», «Daredevil» και «Preacher», όλα βασισμένα σε επιτυχημένα κόμικς.

«Walking dead» ή το τέρας μέσα μας
Η σειρά του AMC «The walking dead» έκανε πρεμιέρα στις 31 Οκτωβρίου 2010 και βασίζεται στο ομώνυμο κόμικ των Ρόμπερτ Κίρκμαν, Τσάρλι Αντλαρντ και Κλιφ Ράθμπερν –κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Jemma Press σε εξαιρετικά φροντισμένους τόμους. Αν και αρχικά το τηλεοπτικό προϊόν ήταν πιστό στο βιβλίο, στη συνέχεια παρέκκλινε αρκετά, καταφέρνοντας όμως να διατηρήσει το απαραίτητο σασπένς αλλά και να μην προδώσει το ύφος του κόμικ. Η ιστορία αναφέρεται στον αγώνα μιας ομάδας ετερόκλητων ανθρώπων να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που έχει κυριευθεί από ζόμπι. Τα οποία όχι μόνο δεν είναι χορτοφάγα αλλά και μεταλλάσσουν σε (επίσης ανθρωποφάγο) ζόμπι όποιον δαγκώσουν. Σε αυτό το απάνθρωπο και εν πολλοίς ανέλπιδο περιβάλλον, περιφερόμενοι σε τοπία εγκατάλειψης, θλίψης και τρόμου (η αριστοτεχνική φωτογραφία παρουσιάζει την αμερικανική ύπαιθρο και τις ερημωμένες πόλεις σαν πίνακες ζωγραφικής) οι ήρωές μας προσπαθούν όχι μόνο να επιβιώσουν αλλά και να διατηρήσουν την ανθρωπιά τους. Θα τα καταφέρουν ή το «τέρας» που πιθανώς κρύβει καθένας από εκείνους (από εμάς) μέσα του θα επικρατήσει; Θα πρυτανεύσει η σύνεση και ο αλτρουισμός ή θα παραδοθεί ο κόσμος των επιζώντων στους νόμους της ζούγκλας; Αυτά είναι και τα ερωτήματα που θέτει μια σειρά που αν εκ πρώτης είναι θρίλερ με έντονο το splatter στοιχείο (οι σκηνές όπου τα ζόμπι κατασπαράσσουν όσους βρίσκονται στον δρόμο τους δεν είναι σε καμία περίπτωση ευχάριστο θέαμα) εξελίσσεται σε ένα (γεμάτο συμβολισμούς) ψυχογράφημα του σύγχρονου ανθρώπου. Ενα δραματικό σχόλιο πάνω στην αγάπη, στη φιλία, στον έρωτα, στη συντροφικότητα, στην εμπιστοσύνη, στην πίστη, στη θρησκεία, που καταφέρνει να προβληματίζει και να συγκινεί –το επεισόδιο όπου δύο από τους πρωταγωνιστές καλούνται να επιβιώσουν αλλά και να προστατεύσουν δύο αθώα(;) κοριτσάκια και ένα βρέφος μέσα σε ένα πυκνό, απειλητικό δάσος γεμάτο πεινασμένους ζωντανούς-νεκρούς είναι ό,τι πιο συγκλονιστικό έχω δει τα τελευταία χρόνια στην τηλεόραση. Τελικά οι «Walking dead» δεν τρομάζουν τόσο με τις ωμές σκηνές βίας όσο με τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουν τους πολιτισμένους μέχρι πρότινος ήρωές τους: ως θηρία που όταν νιώσουν ότι απειλούνται είναι έτοιμα να κατασπαράξουν (μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά) τον εχθρό τους, ή εκείνον που νομίζουν ότι είναι εχθρός. Στην Ελλάδα η σειρά προβάλλεται από το συνδρομητικό Fox.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ