Αυτή η συγχώνευση και η σύνθεση των ψηφιακών υπηρεσιών και του εξοπλισμού έχει σχεδιαστεί για να κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη, και δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι την διευκολύνει. Αλλά έχουμε σταματήσει να θέτουμε θεμελιώδη ερωτήματα, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τις εταιρείες τις οποίες εμπιστευόμαστε για να κάνουν όλα αυτά τα πράγματα; Εχουμε δώσει επαρκή προσοχή στο ενδεχόμενο κόστος όλης αυτής της άνεσης και της ευκολίας, και έχουμε αναρωτηθεί αν το τίμημα αξίζει τον κόπο;
Κάθε φορά που αποκτούμε μια νέα συσκευή, εκχωρούμε ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μας. Συχνά το κάνουμε με πολύ λίγη γνώση για το ποιος παίρνει αυτό το κομμάτι, και με ακόμη μικρότερη γνώση για το αν μοιραζόμαστε την ηθική και τις αξίες του.
Η ιδέα ότι οι εταιρείες μπορούν να ξέρουν πού είμαστε, τι έχουμε παρακολουθήσει, ή το περιεχόμενο του ιατρικού φακέλου μας ήταν ανάθεμα πριν από μια γενιά. Το τεράστιο φάσμα των στοιχείων που καθόριζαν ένα άτομο είχε διανεμηθεί ευρέως από τότε. Η τράπεζα γνώριζε λίγα, ο γιατρός ήξερε λίγα, η εφορία γνώριζε λίγα, αλλά όλοι αυτοί δεν μιλούσαν μεταξύ τους.
Τώρα, η Apple και η Google τα ξέρουν όλα και τα αποθηκεύουν σε ένα βολικό μέρος. Αυτό είναι υπέροχο για την ευκολία, αλλά όχι τόσο υπέροχο, αν αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις πληροφορίες με τρόπους για τους οποίους δεν έχουμε προηγουμένως συμφωνήσει. Και έχουμε λόγο να αμφιβάλουμε για την κρίση των εταιρειών ως προς την χρήση αυτών των δεδομένων.
Η προστασία προσωπικών δεδομένων είναι μόνο ένα μέρος μιας ευρύτερης συζήτησης γύρω από την κυριότητα των δεδομένων, το μονοπώλιο των δεδομένων, την ασφάλεια και τον ανταγωνισμό. Είναι, επίσης, μια συζήτηση σχετικά με τον έλεγχο και το πεπρωμένο. Εχει σχέση με την επιλογή και την απόφαση για το πώς χρησιμοποιούνται τα δεδομένα των ανθρώπων, και για το πώς οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα δικά τους δεδομένα.
Μας αρέσει να δοκιμάζουμε νέες εφαρμογές, παραδίδοντας την πρόσβαση στους λογαριασμούς μας στο Facebook ή στο Twitter χωρίς πολλή σκέψη για τη μετανάστευση των προσωπικών μας δεδομένων από μεγάλες εταιρείες με ψήγματα εποπτείας στις μικρές επιχειρήσεις, χωρίς αυστηρές δομές και όρια. Οι καταναλωτές πιστεύουν ή προσδοκούν ότι κάποιος κάπου φροντίζει για όλα αυτά, αλλά ποιός ακριβώς θα ήταν αυτός;
Στην Ευρώπη, η νομοθεσία για την προστασία των προσωπικών δεδομένων δεν είναι ολοκληρωμένη, και ένα μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου στερείται ακόμη και των στοιχειωδών εγγυήσεων. Εχοντας ερευνήσει αυτό το θέμα με βουλευτές σε πολλές χώρες τους τελευταίους δύο μήνες, έχει γίνει σαφές ότι πολλοί δεν έχουν πλήρη κατανόηση των μυριάδων ζητημάτων που πρέπει να εξεταστούν. Είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις ένα τέτοιο θέμα, ιδίως όταν σε εμποδίζουν προσπάθειες για άσκηση πιέσεων και ελλιπείς πληροφορίες.
Οι νομοθέτες πρέπει να εκπαιδεύσουν τον εαυτό τους – και το κοινό – και να ασκήσουν μεγαλύτερη εποπτεία. Αν αυτό είναι το μέλλον που θέλουμε, θα πρέπει να προχωρήσουμε προς αυτό με πλήρη επίγνωση και μια αίσθηση σκοπού, και όχι να περιφερόμαστε απρόσεκτα μέχρι να πέσουμε σε μια τρύπα, να κοιτάξουμε προς τα πάνω, και να αναρωτηθούμε πώς φτάσαμε ως εδώ.
* Η Λούσι Π. Μάρκους είναι ιδρύτρια και Διευθύνουσα Σύμβουλος της Marcus Venture Consulting, Ltd, και καθηγήτρια Διακυβέρνησης στο IE Business School.
