Ασφαλής πια στο σπίτι συγγενών της, η 20χρονη Νάντια διηγείται τις εννιά ημέρες τρόμου που πέρασε στα χέρια των ανταρτών του Ισλαμικού Κράτους (ISIS). Εκείνους που κατέλαβαν με τα όπλα το χωριό της, στα σύνορα μεταξύ Συρίας και Ιράκ, σκότωσαν πολλούς από τους άνδρες και αιχμαλώτισαν δεκάδες νεαρές γυναίκες. Τις βασάνισαν, τις βίασαν και τις απείλησαν ότι αν τολμήσουν να το σκάσουν θα τις σκοτώσουν επί τόπου. Η Νάντια ήταν τυχερή –ένα βράδυ άδραξε μια απροσδόκητη ευκαιρία και δραπέτευσε.
Από την πρώτη στιγμή οι άνδρες που απήγαγαν τις κοπέλες για να τις χρησιμοποιήσουν ως ομήρους και σκλάβες του σεξ τούς πήραν τα παπούτσια. Η Νάντια είδε από το παράθυρο του σπιτιού που τις κρατούσαν πως το έδαφος έξω ήταν ανώμαλο και γεμάτο βράχια –αν το έσκαγε χωρίς παπούτσια γρήγορα θα μάτωναν τα πόδια της. Δεν θα μπορούσε να πάει μακριά.
Αλλά σε ένα δωμάτιο ήταν μια ντουλάπα και ψαχουλεύοντας στα σκοτεινά, κάτω από κάτι κουρέλια, βρήκε ένα ζευγάρι πάνινα παπούτσια. Της έπεφταν πολύ μικρά, αλλά θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη σωτηρία της.
Εξι άνδρες του «χαλιφάτου» –απαγωγείς, βιαστές και βασανιστές τους –τις φρουρούσαν από την πρώτη στιγμή. Αλλά την ένατη νύχτα η Νάντια είδε ότι οι τέσσερις δεν ήταν εκεί γύρω. Ισως να κοιμούνταν αλλού. Και άκουσε τους άλλους δύο να καβγαδίζουν στην κουζίνα του σπιτιού.
Την είχαν κλειδώσει μόνη της εκείνο το βράδυ και δεν ήξερε πού ήταν οι άλλες κοπέλες. Το κλειδί στην πόρτα δεν έκλεινε καλά και κατάφερε να την ανοίξει. Στρίμωξε τα πόδια της μέσα στα παπούτσια και γλίστρησε έξω από το δωμάτιο και από το σπίτι. Φοβόταν ότι κάποιο σκυλί θα γάβγιζε, αλλά στάθηκε τυχερή.
Εφτασε σε έναν ψηλό τοίχο, κατάφερε να τον σκαρφαλώσει και το έβαλε στα πόδια. Τα δάχτυλά της μάτωναν αλλά συνέχιζε να τρέχει. Με χίλια βάσανα έφτασε κάπου κοντά στο κέντρο της Μοσούλης. Χτύπησε μια πόρτα στην τύχη, της άνοιξαν και όταν τους είπε ποια είναι και τι πέρασε, την έκρυψαν και τη φρόντισαν.
Η Νάντια Μουράντ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην κουρδική περιοχή της Συρίας, στο χωριό Κότσο που είχε κάποτε 1.700 κατοίκους, όχι μακριά από τα σύνορα με το Ιράκ.
Εχουν περάσει 45 ημέρες από τότε που δραπέτευσε, αλλά ξυπνάει κάθε βράδυ από εφιάλτες, με δάκρυα στα μάτια, λένε οι συγγενείς που τη φροντίζουν τώρα στην ασφαλή πλευρά του μετώπου.
Η Νάντια είχε μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Ηταν πολύ καλή μαθήτρια και ονειρευόταν να γίνει δασκάλα. Ο πατέρας της πέθανε πριν από 11 χρόνια, αλλά τους άφησε ένα μεγάλο σπίτι και κοπάδια με ζώα. Οι 12 αδελφοί, οι δύο αδελφές και η μητέρα της είναι σήμερα επισήμως καταγεγραμμένοι ως αγνοούμενοι.
Η οικογένειά της ανήκει στους Γεντίζι, μια μονοθεϊστική θρησκεία που πιθανότατα χρονολογείται από τον Μεσαίωνα και έχει μυστικιστικό χαρακτήρα. Υπολογίζεται ότι 400.000 Γεζίντι, που αποτελούν περίπου το 5% του κουρδικού πληθυσμού, ζουν στο Βόρειο Ιράκ και στη Συρία. Το Ισλαμικό Κράτος κατηγορείται μεταξύ πολλών άλλων και για γενοκτονία των Γεζίντι, που τους θεωρούν ετερόδοξους προδότες.
Μερικές φορές οι απαγωγείς δεν τους έδιναν τίποτε να φάνε, λέει η Νάντια. Αλλες φορές τους έδιναν ένα χαλασμένο αβγό που το μοιράζονταν οι έξι νεαρές γυναίκες. Για δύο ολόκληρες ημέρες δεν τους έδωσαν καθόλου νερό, παρ’ όλο που έκανε φοβερή ζέστη μέσα στο σπίτι. Μια άλλη φορά τους έφεραν μια κούπα τσάι –το πέρασαν η μία στην άλλη για να πιει από δυο γουλιές η κάθε κοπέλα. Οι άνδρες τους είπαν ότι αν αλλαξοπιστήσουν και ασπαστούν το Ισλάμ, θα τους δώσουν όσο νερό θέλουν. Οι αντάρτες του «χαλιφάτου» τις χτυπούσαν, αρκετές φορές την ημέρα, χωρίς προφανή λόγο. Ενας άνδρας με μούσι χρησιμοποιούσε ηλεκτρικά καλώδια, δύο άλλοι προτιμούσαν ξύλινα ρόπαλα. Μερικές φορές τις βασάνιζαν με γροθιές και κλωτσιές και τις βίασαν, πολλές φορές την κάθε μία.
Η Νάντια δεν λέει κουβέντα για τους βιασμούς. Της είναι απολύτως αδύνατον να μιλήσει για αυτά, λέει.
HeliosPlus
