Ως «ολική επιστροφή στο Ζάππειο» θα μπορούσε να κωδικοποιηθεί η ουσία των όσων συνέβησαν αυτές τις ημέρες. Στην αλήστου μνήμης εποχή των «Ζαππείων Ι, ΙΙ, ΙΙΙ» κοκ. Εκεί που τα λόγια ήταν μεγάλα και εύκολα, αλλά αποδείχθηκαν πολύ μακρινά από την πολύ πιο σύνθετη, δύσκολη πράξη. Ολα βασισμένα στο τίποτα και, φυσικά, έτοιμα να ξεχαστούν αμέσως μετά την απομάκρυνση από το «ταμείο» των εκλογών…
Ηταν η εποχή στην οποία η νυν κυβέρνηση Σαμαρά και το επιτελείο του μεγάρου Μαξίμου είχαν τις λύσεις για όλα: είχαν βρει 50 δις από την… αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, είχαν κατεβάσει τους φόρους, είχαν ελαφρύνει τα μέτρα της περιόδου Παπανδρέου, είχαν σώσει θέσεις εργασίας, είχαν, πάνω απ’ όλα, σίγουρη την, επίσης αλήστου μνήμης, διαβόητη σήμερα, επαναδιαπραγμάτευση, η οποία, φυσικά δεν έγινε ποτέ…
Με αυτά και με κεντρικό σύμμαχο τον φόβο αποκτήθηκε εν τέλει η εξουσία. Ο φόβος έμεινε, αλλά όλα τα άλλα ξεχάστηκαν το ίδιο βράδυ, πάλι στο Ζάππειο, στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, τις οποίες ο νέος, τότε, πρωθυπουργός, έκανε όχι μόνον στα ελληνικά αλλά και στα αγγλικά (!) προκειμένου να ακούσουν από πρώτο χέρι και από την πρώτη στιγμή οι Γερμανοί ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση θα καθόταν καλά και θα ξεχνούσε όλα τα άλλα, εκείνα για τα οποία ο πρωθυπουργός δήλωνε πολύ καιρό μετά στο Βερολίνο το πρωτοφανές «Ουδείς αναμάρτητος»…
Ετσι εξελίχθηκαν τα πράγματα και αυτή η κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του ’12 άσκησε τελικά μια πολιτική απείρως πιο υποταγμένη και συμβιβασμένη όχι απλώς από εκείνη που επαγγελλόταν αλλά ακόμα και από εκείνη των αντιπάλων της, την οποία κατήγγειλε.
Όμως τα πράγματα δεν γίνονται έτσι, τουλάχιστον αν είναι να γίνουν σοβαρά. Και το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Και ξαφνικά, τόσο καιρό αργότερα και μετά από την πλήρη υποταγή σε όλα υποτίθεται ότι πολεμούσε, η κυβέρνηση δεν μπορεί να φαντασιώνεται νέα Ζάππεια. Ο μόνος λόγος που κάτι τέτοιο δεν είναι γραφικό, είναι ότι είναι πολύ επικίνδυνο.
Στο ταξίδι του στο Βερολίνο, ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του πήραν το μήνυμα ότι δεν αλλάζει τίποτα, αλλά, πιθανώς, εν όψει της εκλογικής πίεσης (έκαναν ότι;) δεν το κατάλαβαν. Ακριβώς έτσι είχε ξεκινήσει και η πτώση του Γιώργου Παπανδρέου.
Τώρα, η κυβέρνηση, πήρε το νέο της μάθημα: η υποχώρηση υπήρξε κάτι παραπάνω από άτακτη, ενώ τα πράγματα δεν διορθώθηκαν, αλλά, αντίθετα, επιδεινώθηκαν: για πρώτη φορά, η Ε.Ε., που συνεχίζει να… στηρίζει, ζητάει τώρα και ένα «αποθεματικό μαξιλάρι» – κάτι που σημαίνει ότι ο κλοιός για τη χώρα σφίγγει ακόμα περισσότερο από εκεί που υποτίθεται ότι θα χαλάρωνε.
Για την κυβέρνηση αυτός ο χειρισμός υπήρξε ένας κόλαφος, όπως και για τη χώρα. Και η επόμενη ημέρα, που είναι σαφές ότι δεν αφορά πλέον τους κκ Σαμαρά και Βενιζέλο, ήδη έχει καταστεί ακόμα δυσχερέστερη για την έρμη την Ελλάδα.
