Στην οδό, αν όχι στην τελική ευθεία, ενός κακού τέλους έχει πλέον εισέλθει η κυβέρνηση μετά τις περιπέτειες στις οποίες οδήγησε ξαφνικά τη χώρα έπειτα από την πρόχειρη, ανεκδιήγητη, ασυμμάζευτα λαϊκιστική προεκλογική της απόφαση σχετικά με την πρόωρη αποχώρηση του ΔΝΤ από τη χώρα που προκάλεσε μεγίστη βλάβη – το γιατί αυτή η πολιτική θα ήταν καταστρεπτική, το είχαμε εξηγήσει αναλυτικά τις προηγούμενες ημέρες.
Στην προσπάθειά της να εμφανίσει ένα «επίτευγμα» από το πουθενά ως «άσο στο μανίκι» για να πάει στις εκλογές, δεν αρκέστηκε στις διάφορες υποσχέσεις που φυσικά συνεχώς διαψεύδονται, αλλά πήγε και πιο πέρα, έκανε η ίδια ακριβώς αυτό για το οποίο κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι θα είναι επικίνδυνη: τίναξε στον αέρα την όποια «σταθερότητα» με μια κίνηση διεθνούς σημασίας.
Εκεί οφείλεται αποκλειστικά το διήμερο της καταστροφής με την ραγδαία επιδείνωση των δεικτών, με την απώλεια δις και με την εκτίναξη του κόστους δανεισμού και όχι φυσικά σε πάγιες εσωτερικές πολιτικές κόντρες. Αυτό είναι παραμύθι για μικρά παιδιά και το ξέρουν καλά κι εκείνοι που το λένε.
Με άλλα λόγια, Σαμαράς και Βενιζέλος ζήλωσαν οι ίδιοι τον ρόλο που εκείνοι αποδίδουν στον Τσίπρα, έκαναν πρώτοι αυτό που υποστηρίζουν ότι εκείνος μπορεί στο μέλλον να κάνει και ως εκ τούτου τον κρίνουν επικίνδυνο!…
Πρόκειται για παράνοια πρώτου μεγέθους, η οποία, την ίδια ώρα, αποδεικνύει περίτρανα όχι μόνον το ψευδεπίγραφο της δήθεν κυβερνητικής σοβαρότητας, αλλά και κάτι άλλο: το ότι τα «επιτεύγματα» της κυβέρνησης, παρά τα όσα δραματικά έχουν κοστίσει στη χώρα και στην κοινωνία, στην πραγματικότητα δεν αντέχουν ούτε στον ελάχιστο κραδασμό – η Ελλάδα κάθε άλλο παρά οχυρώθηκε όπως υποστηρίζουν ότι δήθεν συνέβη.
Αυτό το τελευταίο είναι και το πιο σοβαρό, καθώς δείχνει με τον πιο εναργή τρόπο ότι όλα βρίσκονται ακόμα στον αέρα, ότι όλη αυτή η τρομακτικού κόστους «σταθεροποίηση» δεν είναι παρά μια φούσκα έτοιμη να σκάσει, ακριβώς επειδή έχει χτιστεί σε γυάλινα πόδια και προϋπόθεσή της υπήρξε η διάλυση μιας κοινωνίας.
Τώρα, μετά το τελευταίο δραματικό διήμερο, εκεί που οι κυβερνητικοί έλεγαν ότι έχουν πετύχει την πιο δύσκολη επιβράβευση, εκείνη των αγορών, φτάσανε στο άλλο άκρο και τις βρίζουν ότι παίζουν πολιτικά παιγνίδια. Όμως αυτό δεν λέει φυσικά τίποτα. Είναι, για μία ακόμα φορά, λόγια του αέρα, στα οποία τόσο πολύ επιρρεπής υπήρξε η παρούσα κυβέρνηση και πριν αναλάβει αλλά και στη συνέχεια, μέχρι και την περασμένη εβδομάδα, που πάλι με λόγια του αέρα πήγε να κάνει την ψευτοεπανάστασή της…
Τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ άσχημα και δεν μπαλώνονται πια για την ίδια. Στην ουσία, η ανάγκη της για λαϊκισμό πριν την κάλπη υπερίσχυσε κάθε άλλου σχεδιασμού ή αντανακλαστικού και οδήγησε σε αυτή την κατάσταση, για την οποία, η παρούσα στήλη τουλάχιστον, όπως θυμούνται οι τακτικοί αναγνώστες της, ειδοποιούσε από την περασμένη εβδομάδα, όταν πολλοί χαίρονταν με τα ψέματα…
Η κυβέρνηση μπαίνει λοιπόν στην τελική ευθεία. Και μπαίνει πολύ άσχημα, πολύ χειρότερα από ότι θα μπορούσε αν δεν είχαν επικρατήσει αυτού του είδους τα αντανακλαστικά «επιβίωσης» που όμως αποδείχθηκαν μοιραία.
Το μόνο που της μένει τώρα πια να κάνει είναι να αντιληφθεί ότι οφείλει να μην παρασύρει άλλο μαζί της στο κακό τέλος και τη χώρα.
