Τελικά, δεν έπεισαν κανέναν. Και ήρθε η ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα για την κυβέρνηση η οποία, για μία ακόμα φορά, διέπραξε το ίδιο λάθος: λογάριασε χωρίς τους ξενοδόχους.
Το τελευταίο διήμερο, τόσο τα μηνύματα από την Ουάσιγκτον όσο και εκείνα από τις Βρυξέλλες και, κυρίως, από το Βερολίνο, συγκλίνουν στην αποκαθήλωση των ελπίδων που καλλιεργήθηκαν τις προηγούμενες ημέρες στην Αθήνα σχετικά με το ενδεχόμενο αλλαγής της σύνθεσης των δανειστών και της δομής, ουσιαστικά, του ελληνικού προγράμματος.
Από την Λαγκάρντ μέχρι τον Ντάισενμπλουμ και τον Κατάινεν, αλλά και τον υπουργό οικονομικών της Γαλλίας, οι πάντες εκφράζουν εντονότατες επιφυλάξεις αν η Ελλάδα μπορεί να κάνει το μεγάλο βήμα που, εν όψει εκλογών, θα επιθυμούσε η κυβέρνηση.
Και, φυσικά, το τελευταίο που απασχολεί όλους αυτούς, είναι οι εκλογές στη χώρα.
Τι λένε λοιπόν; Λένε, με μία φωνή, ότι «κάντε τα όλα και μετά συζητάμε το αν θα αλλάξει κάτι, αν θα βγείτε από το ΔΝΤ»…
Το είπαμε από την πρώτη στιγμή: οι δανειστές, όταν φύγουν, πρέπει να φύγουν μαζί.
Όχι με τρόπο που ενώ δεν θα μειώσει πρακτικά σε τίποτα την επιτροπεία του διεθνούς οικονομικού ελέγχου, αντίθετα, θα αυξήσει ακόμα περισσότερο τη μονομέρεια της γερμανικής ισχύος στην Ελλάδα και, κυρίως, θα βγάλει από το παιγνίδι το μόνο εκ των μελών της τρόικας που επιθυμεί την απομείωση του ελληνικού δημοσίου χρέους, προκαλώντας δηλαδή διπλή ζημία στη χώρα.
Η κυβέρνηση έχει ανάγκη να κρατά κάτι στα χέρια της για να πάει στις εκλογές.
Όμως, αυτό, είναι ένα λάθος «κάτι», είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένο και θα φέρει την Ελλάδα σε μία κυριολεκτικά πρωτοφανή κατάσταση: να έχει όλες τις επιβαρύνσεις της επιτροπείας μαζί με τα ρίσκα των αγορών.
Το μείγμα, είναι εκρηκτικό.
Ας κοιτάξουν να βρουν άλλους τρόπους.
Και, κυρίως, ας σταματήσουν να γεμίζουν τον κόσμο με διάφορα είδη από υποσχέσεις και ελπίδες χωρίς αντίκρισμα.
