Μπορεί η κυβέρνηση και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός να μιλάνε για ανάπτυξη, για τον ζωτικό ρόλο του ιδιωτικού τομέα στην αύξηση της παραγωγής , για την ανάγκη να υπάρξουν ελληνικά προϊόντα που να μπορούν να κατακτήσουν τις διεθνείς αγορές, ωστόσο τα εμπόδια στις επιχειρήσεις αντί να μειώνονται, πολλαπλασιάζονται.
Παράδειγμα πρώτον: η κυβέρνηση ανακοίνωσε με τυμπανοκρουσίες ότι η επιστροφή ΦΠΑ στις εταιρείες που έχουν φορολογική ενημερότητα θα γίνεται πλέον μέσα σε μόλις 7 μέρες. Οι επιχειρήσεις πανηγύρισαν αφού επιτέλους θα μπορούσαν να πάρουν τα χρήματα τους και να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα, τα θαύματα δεν κρατούν ούτε τρεις μέρες. Παρά τις εξαγγελίες της κυβέρνησης οι εφορίες βρήκαν νέο τρόπο να καθυστερήσουν την πληρωμή -ζητούν επιστολή του υπουργείου Οικονομικών με την οποία να πιστοποιείται ότι η επιχείρηση δεν χρωστά στο κράτος.
– Μα αν η επιχείρηση είναι φορολογικά ενήμερη δεν σημαίνει σαφώς ότι δεν χρωστά στο δημόσιο; ρώτησε ένας επιχειρηματίας μεγάλης εξαγωγικής εταιρείας στην οποία το κράτος οφείλει 350.000 για 8 μήνες!
– Οι καιροί είναι δύσκολοι , είναι καλύτερο για όλους αν το υπουργείο οικονομικών με επιστολή του ανάψει το πράσινο φως για κάθε μια επιχείρηση ,απάντησε ο διευθυντής της εφορίας..
– Και καλά, πόσο καιρό θα πάρει αυτή η ανταλλαγή επιστολών;
– Δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, υπάρχουν χιλιάδες επιχειρήσεις που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εσάς…
Παράδειγμα δεύτερον: Θυμάστε, φαντάζομαι, πριν από περίπου δυο χρόνια που η Άννα Διαμαντοπούλου είχε, ως υπουργός Ανάπτυξης, «ξηλώσει» μια ολόκληρη διεύθυνση -περίπου 40 άτομα- που χειριζόταν τα αναπτυξιακά προγράμματα λόγω ενδείξεων διαφθοράς.
Η υπουργός έκανε πολύ σωστά, όμως, οι αντικαταστάτες αυτής της διεύθυνσης δεν έχουν ακόμη τοποθετηθεί από τους επόμενους υπουργούς Ανάπτυξης με αποτέλεσμα περίπου χίλιες επιχειρήσεις να περιμένουν μάταια να πάρουν τα χρήματα που δικαιούνται.
Υπενθυμίζεται ότι οι επιχειρήσεις αυτές είχαν υποβάλλει αναπτυξιακά προγράμματα τα οποία εγκρίθηκαν . Πήραν δάνεια ,έβαλαν και δικά τους πολύτιμα κεφάλαια για να χρηματοδοτήσουν τα προγράμματα και περιμένουν χρόνια τώρα το κράτος να τους δώσει -μέσω ΕΣΠΑ- το μερίδιο του. Μόνο που δεν υπάρχει κανένας υπεύθυνος για να υπογράψει την απαραίτητη «χαρτούρα» με την οποία θα απελευθερωθούν τα κονδύλια που δικαιούνται. Και τα έξοδα τρέχουν…
Πως να ανταγωνισθεί η δύσμοιρη ελληνική επιχείρηση την αντίστοιχη γερμανική για να γυρίσει ο τροχός της ανάπτυξης; Από υποσχέσεις και παχιά λόγια πάμε καλά – από τηγανίτα, όμως, τίποτα…
