H απόφαση του φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης να μην τιμήσει τελικά _για οικονομικούς λόγους_ τους σκηνοθέτες Παντελή Βούλγαρη και Λάκη Παπαστάθη και τις ηθοποιούς Αννα Συνοδινού και Βούλα Ζουμπουλάκη, τους οποίους το ίδιο είχε ανακοινώσει ότι θα τιμήσει από τον περασμένο Ιούλιο, σχολιάστηκε από το ΒΗΜΑ στο άρθρο «Μικροψυχία, γενναιοδωρία, ελεημοσύνη».
Με αφορμή αυτό το άρθρο αλλά και την γενικότερη στάση του φεστιβάλ, ο Λ. Παπαστάθης την Τετάρτη 8 Οκτωβρίου έστειλε στο ΒΗΜΑ την ακόλουθη δήλωση:
«Οταν ήταν Πρόεδρος του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο Γιάννης Σμαραγδής πρότεινε ανάμεσα σε άλλες προσωπικότητες την βράβευση του Παντελή Βούλγαρη και την δική μου, κυρίως για την προσφορά μας στον θεσμό του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Για την ιστορία αναφέρω πως η πρώτη εμφάνιση και των δύο μας έγινε με μικρού μήκους ταινίες το 1965.
Φαντάζομαι ότι ο Γιάννης Σμαραγδής ήθελε να προσδώσει έναν συμβολκικό χαρακτήρα σε αυτή την βράβευση με δυο εκπροσώπους του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου που άνοιγε τότε νέους δρόμους καλλιτεχνικής έκφρασης μέσα από το σινεμά, συνομιλώντας με τα επιτεύγματα του ευρωπαϊκού κινηματογράφου αλλά και τις πνευματικές αξίες των Ελλήνων ποιητών και πεζογράφων.
Είναι γνωστό ότι ο κινηματογράφος εκείνης της εποχής στράφηκε επίσης σε θέματα που σχετίζονταν με την Ιστορία, την πολιτική αλλά και την καθημερινή ζωή. Τότε το σινεμά αυτό βρήκε φιλόξενη στέγη στο φεστιβάλ και έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του, ακόμη και την εποχή που το φεστιβάλ απέκτησε -και αυτό ήταν σωστό- διεθνή χαρακτήρα.
Ούτε εγώ, ούτε φανταζομαι ο Παντελής Βούλγαρης επιδιώξαμε φυσικά κάποια βράβευση – δεν την έχουμε άλλωστε ανάγκη. Απλώς όταν τηλεφώνησε ο Γιάννης Σμαραγδής για να μας ανακοινώσει την σκέψη του θεωρήσαμε ότι ήταν μια τιμητική πρόταση που ξαναθυμίζει τα ηρωϊκά του φεστιβάλ, την γενιά των νέων του ’65 και της δικατορίας, που σε πείσμα των καιρών έκαναν ελληνικό σινεμά και κατάφεραν να αλώσουν το φεστιβάλ της χούντας δίνοντάς του φωνή αντιστασιακή αλλά και κάνοντάς το στέκι των ονείρων τους για μια δημοκρατική Ελλάδα που έπρεπε να έχει και το σινεμά που της αξίζει.
Κάποια στιγμή όμως το θέμα φαίνεται ότι πάγωσε μέχρι που μάθαμε προσφάτως ότι η βράβευση ματαιώθηκε για οικονομικούς λόγους. Κανείς αξιοπρεπής άνθρωπος δεν μπορεί να διεκδικήσει και να δεχτεί σε καιρούς κρίσης ένα βραβείο που κοστίζει έστω και λίγα ευρώ.
Όμως δεν ετέθη ζήτημα φιολοξενίας ούτε επιδίωξε κανείς διπλώματα και βαρύτιμες τιμητικές πλακετες. Δεν μας ταιριάζουν άλλωστε. Είμαι σίγουρος ότι την ίδια γνώμη μ’εμένα θα έχει και ο Παντελής Βούλγαρης.
Εύχομαι στους διοργανωτές καλό φεστιβάλ.»
