Ασθενείς Εμπολα: Και ο παραμικρός πυρετός μας κάνει να φοβόμαστε

Τουλάχιστον 2.800 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από την επιδημία Έμπολα που πλήττει τη Δυτική Αφρική. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προειδοποίησε ότι ο αριθμός των ατόμων που θα μολυνθούν με τον ιό αναμένεται να ξεπεράσει τις 20.000 μέχρι τον Νοέμβριο αν δεν ληφθούν πιο αυστηρά μέτρα για την αντιμετώπισή του. Οι χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο είναι η Λιβερία, η Γουινέα και η Σιέρα Λεόνε. Ο θανατηφόρος ιός μεταδίδεται μέσω των σωματικών υγρών, όπως ο ιδρώτας, το αίμα και το σάλιο και δεν έχει βρεθεί αποτελεσματική θεραπεία.

Τώρα που ο ιός έφτασε στη Δύση (στην Ισπανία και στις ΗΠΑ αναφέρθηκαν τα πρώτα κρούσματα) φαρμακευτικές εταιρίες, που μέχρι σήμερα διέθεταν ελάχιστα κονδύλια για τη σχετική έρευνα, ανακοίνωσαν ότι εργάζονται για την παρασκευή εμβολίου. Θα είναι πιθανότατα έτοιμο σε μερικούς μήνες και θα αγοραστεί από κυβερνήσεις κρατών που επιθυμούν να προστατεύσουν τμήμα του πληθυσμού τους.

Άνθρωποι από τη Λιβερία και τη Σιέρα Λεόνε μίλησαν στο βρετανικό BBC για το πώς είναι να ζει κανείς με τον φόβο του Έμπολα. Οι μαρτυρίες τους αποκαλύπτουν το θανάσιμο αδιέξοδο στο οποίο έχουν παγιδευτεί.

Μία από τις πιο σοκαριστικές και λυπηρές εμπειρίες στη ζωή μου ήταν ο θάνατος της θείας μου. Ήταν η γυναίκα που με μεγάλωσε. Δεν αισθανόταν καλά για κάποιο διάστημα και μετά διαπιστώθηκε ότι πάσχει από Έμπολα. Μία ομάδα ειδικών ήρθε για να επιβεβαιώσει τον θάνατο και μου είπαν ότι μία άλλη ομάδα θα μου έπαιρνε δείγμα από σάλιο και αίμα. Όταν ήρθε η ομάδα, ήταν όλοι ντυμένοι με λευκές ολόσωμες στολές. Μας είπαν να μην πλησιάζουμε το άψυχο σώμα της θείας μου γιατί ο ιός μπορεί να ήταν ακόμη ενεργός. Έπειτα ήρθε ακόμη μία ομάδα. Και μετά ήρθαν να την πάρουν για να τη θάψουν. Τους είπαμε ότι δεν θα δίναμε το σώμα της μέχρι να αποδείξουν ότι πέθανε από Έμπολα. Τότε κάλεσαν την αστυνομία και την πήραν με τη βία. Την τοποθέτησαν σε ένα φορτηγάκι μαζί με ακόμη έξι πτώματα. Τους ακολουθήσαμε στο νεκροταφείο όπου στέλνουν τους νεκρούς από Έμπολα αλλά ένοπλοι άνδρες μας εμπόδισαν να μπούμε. Έθαψαν 17 νεκρούς σε έναν μαζικό τάφο. Ήταν μία από τις πιο λυπηρές ημέρες της ζωής μου.

Γνωρίζω ανθρώπους που έχουν πεθάνει από τον θανατηφόρο ιό Έμπολα. Ένας γιατρός που βοηθούσε αρρώστους στην κοινότητά μου – ακόμη και όταν ήταν κλειστά τα δημόσια νοσοκομεία – κόλλησε τον ιό και πέθανε. Ένας δημοσιογράφος εφημερίδας επίσης πέθανε και μία οικογένεια έχασε τρία μέλη της. Από τότε που ξέσπασε η επιδημία τα νοσοκομεία της χώρας έκλεισαν. Δεν υπάρχουν κέντρα θεραπείας. Όσα υπάρχουν είναι γεμάτα και δεν δέχονται νέα περιστατικά. Οι νοσοκόμες και οι γιατροί εγκατέλειψαν τα νοσοκομεία από φόβο μήπως κολλήσουν τον ιό. Οι άνθρωποι αρνούνται την πραγματικότητα. Οι περισσότεροι Λιβεριανοί από τις απομακρυσμένες περιοχές της χώρας δεν πιστεύουν ότι ο ιός είναι αληθινός. Κάποιος επιβεβαίωσε ότι ασθενείς με Έμπολα το σκάνε από τα κέντρα θεραπείας. Μία γυναίκα δραπέτευσε από ένα κέντρο που είχαν σε καραντίνα ασθενείς, όταν ξεκίνησε η επιδημία. Όλοι όσοι ήρθαν σε άμεση επαφή μαζί της αρρώστησαν και μόνο ένας γιατρός επέζησε. Άρα το ότι πιστεύουμε και λέμε ψέματα για τη μόλυνση ευθύνεται για το μεγάλο ποσοστό θανάτων στη Λιβερία. Πλένω τα χέρια μου συχνά με σαπούνι. Πλένω τα ρούχα μου και ποτέ δεν κάνω χειραψίες. Προσπαθώ να προστατεύσω τον εαυτό μου και την οικογένειά μου.

Η επιδημία του Έμπολα είναι σαν κάποιος να πυροβολεί ανθρώπους με άλλους ανθρώπους, με ζωντανές σφαίρες. Η Λιβερία είναι πολύ φτωχή για να το αντιμετωπίσει αυτό από μόνη της. Χιλιάδες ακόμη θα πεθάνουν αν η διεθνής κοινότητα δεν έρθει να μας βοηθήσει. Το κλείσιμο των νοσοκομείων και των κλινικών μέσα και γύρω από τη Μονρόβια ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που αυξήθηκαν οι θάνατοι από τον Έμπολα και οι άνθρωποι που έχουν συμπτώματα ελονοσίας, υπέρτασης, διαβήτη και διάρροιας δεν μπορούν να λάβουν θεραπεία με το κλείσιμο των νοσοκομείων.

Η επιδημία Έμπολα έχει αναστατώσει τη ζωή μου. Είμαι φοιτητής ιατρικής και τώρα έπρεπε να έχω τελειώσει με τις εξετάσεις μου αλλά η κυβέρνηση της Λιβερίας έκλεισε όλα τα σχολεία τον Αύγουστο. Τώρα ζούμε όλοι με τον φόβο και ακόμη και όταν έχουμε χαμηλούς πυρετούς ανησυχούμε. Προσπαθώ να μην με τσιμπάνε τα κουνούπια αφού δεν θέλω να κολλήσω το παραμικρό. Έχω χάσει φίλους και συναδέλφους. Πρέπει να αναγείρουν ένα μνημείο για όσους έχουν πεθάνει, όταν σταματήσει αυτή η επιδημία.