O ενθουσιασμός που επικράτησε στη συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου υπό τον Βαλέρι Γκέργκιεφ με τη συμμετοχή του συναρπαστικού πιανίστα Ντένις Ματσούεφ την περασμένη Κυριακή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών θα μείνει στη μνήμη όσων είχαν την τύχη να την παρακολουθήσουν για καιρό.
Ηταν κάτι περισσότερο από την αναμενόμενη αντίδραση σε μια εξαιρετική, κατά κοινή ομολογία, βραδιά. Ηταν ένα ξέσπασμα χαράς, καθώς τα τελευταία αυτά χρόνια της κρίσης τέτοιου είδους εκδηλώσεις έχουν δυστυχώς περιοριστεί πολύ. Και μας έχουν λείψει! Με την ανέγερση του Μεγάρου, ειδικά, και στο πλαίσιο της σειράς «Μεγάλες Ορχήστρες – Μεγάλοι Μαέστροι» είδαμε στην Αθήνα με ευρωπαϊκή συχνότητα την αφρόκρεμα του παγκόσμιου στερεώματος. Και όσο κι αν κάποιοι αφοριστικά το κρίνουν «ελιτίστικο», αυτοί που παρακολουθούν γνωρίζουν πόσοι απλοί άνθρωποι έκοβαν και κόβουν από το υστέρημά τους για να ζήσουν την ανάταση μιας τέτοιας εμπειρίας.
Είναι μια σπουδαία, διακριτή κατάκτηση αυτή και είναι απαραίτητο να διαφυλαχθεί. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι πολιτισμός. Πέρα από τη συγκίνηση που προσφέρει στο φιλόμουσο κοινό, λειτουργεί θετικά και για τα εγχώρια σύνολα και τους καλλιτέχνες. Αλλιώς, ας επιστρέψουμε στη μοναξιά μας…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
