Η ξαφνική προσφυγή της κυβέρνησης στη διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης αποτελεί και την πλήρη αυτοαποκαθήλωση των όσων η ίδια με επιμονή τόσο καιρό υποστηρίζει: ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι στην Ελλάδα δεν υφίσταται πολιτικό πρόβλημα.
Ξαφνικά όμως, η κυβέρνηση, που εν μέσω «διαπραγμάτευσης» με την τρόικα βρίσκεται με υπουργό Οικονομικών «ασθενή» τις… πρωινές ώρες, αποφασίζει να πάει στη Βουλή όταν γνωρίζει ότι έχει μπροστά της τρία ορόσημα σε διάστημα λίγων μηνών:
Το πρώτο είναι η κατάθεση του προϋπολογισμού
Το δεύτερο είναι η ολοκλήρωση των «διαπραγματεύσεων» και
Το τρίτο είναι η εκλογή του νέου προέδρου της δημοκρατίας
Και τα τρία αυτά ορόσημα αποτελούν σημεία στα οποία η εμπιστοσύνη θα κριθεί εκ των πραγμάτων και μάλιστα με διαφορετικούς τρόπους.
Συνεπώς, η προσφυγή στην ψήφο εμπιστοσύνης, τι ακριβώς νόημα έχει;
Πρέπει δε να θυμηθεί κανείς ότι η ίδια η κυβέρνηση διαλαλούσε μέχρι προχθές ότι οι 180 βουλευτές για τον νέο πρόεδρο θα βρεθούν…
Η απόφαση αυτή είναι ίσως η πλέον αγχώδης που έχει λάβει η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου από τη συγκρότησή της μέχρι σήμερα. Είναι καθαρός πανικός.
Και όχι απλώς συνάδει με το κλίμα διάλυσης των ημερών, αλλά το επιβεβαιώνει πλήρως και, κατά βάθος, το επιτείνει ανεξαρτήτως αριθμητικού αποτελέσματος, αφού αυτό, όποιο κι αν είναι, θα έχει ελάχιστη αξία με δεδομένα τα πραγματικά ζητήματα εμπιστοσύνης που έρχονται.
Γι αυτό ακριβώς το λόγο, πρόκειται για μία απόφαση υποκριτική ως προς την κοινοβουλευτική διαδικασία, προσχηματική και, εν τέλει, ουσιαστικά ως ένα βαθμό «παρεκτροπική», υπό την έννοια μιας καταχρηστικής θεσμικής λειτουργίας.
Εκτός πια κι αν η κυβέρνηση έχει πληροφορίες, άγνωστες σε όλους τους υπολοίπους, ότι δεν διαθέτει πλέον ήδη τη δεδηλωμένη και επιχειρεί τη λεγόμενη «ηρωική έξοδο».
Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν αναμένεται να συμβεί: η κυβέρνηση θα πάρει τις ψήφους των βουλευτών της.
Αν όμως πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο θα μπορεί να θεωρηθεί αναβαπτισμένη, είναι σαφές ότι δεν αντιλαμβάνεται πλέον το τι ακριβώς συμβαίνει γύρω της.
Όπως και να χει πάντως, όλο αυτό, είναι ένα κακό παιγνίδι με τους θεσμούς, με τη δημοκρατία και τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και φυσικά με την κατάσταση της χώρας.
Δυστυχώς, ο πανικός είναι πολύ κακός σύμβουλος.
Και, προφανώς πλέον, εν προκειμένω, είναι ο μόνος σύμβουλος…
