Στην τελική εκλογική ευθεία εισέρχεται πλέον η χώρα. Και, δυστυχώς, αυτό συμβαίνει σε κλίμα αποσύνθεσης, αν όχι πλήρους διάλυσης.
Την πορεία προς τις εκλογές μαρτυρούν πλέον «και με τη βούλα» οι μαζικές ταυτόχρονες παραιτήσεις γενικών γραμματέων της κυβέρνησης που τρέχουν να προλάβουν τις προθεσμίες του νόμου για να μπορούν να εκλεγούν βουλευτές. Παρά τις όποιες δακρύβρεχτες διαψεύσεις, είναι δεδομένο ότι οι άνθρωποι αφήνουν τις καρέκλες τους γνωρίζοντας ακριβώς το γιατί – κάτι που μεταξύ άλλων δείχνει και το τι εξακολουθεί να σημαίνει, ακόμα και σήμερα, το να κάνει κανείς τέτοιου είδους διορισμένη κομματική «καριέρα»…
Όμως αν τα παραπάνω είναι ενδεικτικά της πορείας προς τις εκλογές, τα χθεσινά γεγονότα με τις συγκρούσεις ανθρώπων του μεγάρου Μαξίμου με το υπουργείο Οικονομικών, μπροστά τα μάτια των τροικανών δε, μαρτυρούν καθολικά την πλήρη διάλυση και την πρωτοφανή πλην ανεπίστρεπτη πτώση του κυβερνητικού ηθικού.
Υπό συνθήκες αξιοθρήνητες και με αιτία της κρίσης τις υπερβολικές προσδοκίες που ανεύθυνα έχει καλλιεργήσει δια μακρόν η κυβερνητική προπαγάνδα, η επαφή με την πραγματικότητα της λεγόμενης «διαπραγμάτευσης», υπήρξε ο καταλύτης γεγονότων που απεικονίζουν ένα κυβερνητικό χάος.
Είναι το ίδιο χάος που συναντά κανείς στις τύπου πρώην κουμμουνιστικού καθεστώτος ουρές μπροστά από τις τράπεζες: η χθεσινές και προχθεσινές εικόνες αμέτρητων χιλιάδων ανθρώπων να περιμένουν επί πολλές ώρες υπομονετικά να πληρώσουν, σε πολλές περιπτώσεις ακόμα το σύνολο των όσων μόλις εισέπραξαν, δεν είναι τίποτα άλλο από την πλήρη αποτύπωση της αποτυχίας της κυβέρνησης, που συνοδεύθηκαν και από την τραγωδία ενός ανθρώπου που έχασε σε αυτές τόσο άδοξα και άδικα τη ζωή του.
Κι όμως, ενώ συμβαίνουν και αυτά και πολλά άλλα αντίστοιχα, η κυβέρνηση επιμένει να συντηρεί μια εικονική πραγματικότητα στην οποία, όπως φαίνεται, κοντεύει τελικά να πιστέψει και η ίδια.
Καλύτερα θα ήταν να κοιτάξει το γρηγορότερο δυνατό να έρθει στα συγκαλά της και να αντιληφθεί τι πραγματικά συμβαίνει γύρω της. Αν δε κατανοήσει και τις ευθύνες της για την υφέρπουσα διάλυση θα είναι ακόμα καλύτερα.
Τις εκλογές δεν τις γλιτώνει πλέον με τίποτα, το αργότερο στις αρχές του ερχόμενου έτους. Αυτό είναι πλέον δεδομένο και η ίδια το γνωρίζει πολύ καλά. Όπως γνωρίζει και ότι η απώλεια της εξουσίας, είναι πλέον και αυτή δεδομένη.
Ας κοιτάξει λοιπόν, όλα αυτά, που έτσι κι αλλιώς θα γίνουν, θέλει δεν θέλει, να γίνουν με τον λιγότερο επιβαρυντικό τρόπο: για την ίδια, για την υστεροφημία της, αλλά, κυρίως, για τη χώρα.
