Στην καρδιά του Εμφυλίου, μια μέρα σαν τη σημερινή, στις 4 Σεπτεμβρίου του 1947, οι αρχηγοί των δύο τότε μεγάλων κομμάτων Τσαλδάρης και Σοφούλης, συναντήθηκαν και συμφώνησαν. Που συναντήθηκαν; Στην αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα. Τι συμφώνησαν; Το σχηματισμό κυβέρνησης υπό τον Σοφούλη.
Σήμερα, σχεδόν εβδομήντα χρόνια μετά, φτάνουμε στο σημείο ο αρχηγός του ενός εκ των (πάλαι ποτέ) «αντίστοιχων» «μεγάλων» κυβερνητικών κομμάτων, να νιώθει την ανάγκη σε ομιλία του να διευκρινίσει ότι «η κυβέρνηση δεν ήταν προιόν καμιάς συνωμοσίας».
Αυτό είπε χθες επί λέξει στο Ζάππειο ο Βαγγέλης Βενιζέλος αναφερόμενος προδήλως στην πτώση της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου του δευτέρου – δευτέρου από κάθε άποψη και απόλυτα καταστρεπτικού για τον τόπο αφού τον οδήγησε κυριολεκτικά στα βράχια…
Το αν υπήρξε ή όχι συνωμοσία, θα το βρει η ιστορία.
Εκείνο όμως που είναι βέβαιο, είναι ότι, σήμερα, αν και δεν ζούμε σε συνθήκες εμφυλίου πολέμου, οι κυβερνήσεις αναμφισβήτητα «περνάνε» και πάλι μέσα από τις πρεσβείες, οι οποίες έχουν καθοριστικό ρόλο στο σχηματισμό τους.
Η μεγάλη αλλαγή είναι φυσικά ότι η διαδρομή αυτή δεν διέρχεται μέσα από την αμερικανική πρεσβεία, αλλά μέσα από εκείνη του Βερολίνου, καθώς και από τα αντίστοιχα «ευρωπαικά», δηλαδή επί της ουσίας γερμανικά όργανα.
Δυστυχώς, παραδόξως, αυτό αρέσει σε πολλούς στην Ελλάδα – αυτό απαιτεί πολύ ανάλυση…
Πάντως, η ουσία είναι μία: ότι έτσι δεν μπορεί να συνεχίσει το πράγμα.
Η χώρα πρέπει επιτέλους να επιστρέψει σε μία ελάχιστη μορφή πολιτικής και πολιτειακής κανονικότητας και μάλιστα το συντομότερο δυνατό.
Οσο αυτή η επιστροφή αργεί, τόσο το συνολικό ελληνικό οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο και το ενδεχόμενο μιας ήρεμης σταδιακής επίλυσής του απομακρύνεται, έστω κι αν αυτή τη στιγμή πολλοί κάνουν ότι δεν το βλέπουν.
