Πρόκειται για μία από τις πιο εκκωφαντικές αποτυχίες της ελληνικής κυβέρνησης, που, πέραν της ίδιας της σημασίας της ως γεγονός, δείχνει πλέον απτά και το πόσο πραγματικά «μετράει» η Ελλάδα, όπως κατάντησε, στη σημερινή «κοινή» Ευρώπη.
Ενώ η χώρα εξακολουθεί να σπαράσσεται από την κρίση που, παρά τα όσα λέει η κυβέρνηση, διαρκώς βαθαίνει και απλώνεται, ήρθε προ ημερών η υπόθεση του ρωσικού εμπάργκο στα ευρωπαϊκά προϊόντα, η οποία, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, έπληξε και έλληνες αγρότες, ιδίως στις εξαγωγές ροδάκινων.
Κι αυτό, ενώ η Ελλάδα δεν είχε κανέναν λόγο να εμπλακεί σε μία τέτοια περιπέτεια, με τη μικρομέγαλη στάση της πολυδιαφημισμένης αλλά εθνικά ανόητης ελληνικής προεδρίας που μπέρδεψε τα αυγά με τα πασχάλια και ήθελε να κοκορευτεί ότι παίζει δήθεν κάποιο ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις, προκαλώντας τελικά άμεση βλάβη στα εθνικά συμφέροντα της χώρας.
Ολες τις προηγούμενες ημέρες, η κυβέρνηση προσπαθούσε να πείσει ότι το πρόβλημα θα αντιμετωπιζόταν με έκτακτη κοινοτική βοήθεια, η οποία και ανακοινώθηκε τελικά χθες.
Όμως αυτή δεν αφορούσε τους έλληνες αγρότες: η ευρωπαϊκή επιτροπή – και φυσικά εκείνοι που κάνουν το πραγματικό κουμάντο στην Ε.Ε., δηλαδή το Βερολίνο χωρίς το οποίο ουδεμία απόφαση λαμβάνεται – έκριναν ότι δεν υπήρχαν αρκετά κονδύλια για να στηριχθούν και οι έλληνες παραγωγοί που είδαν τα προϊόντα τους να χάνονται κάπου στο δρόμο προς τη Ρωσία.
Βερολίνο και Βρυξέλλες αποφάσισαν ότι δεν υπάρχει λόγος να στηριχθεί η χειμαζόμενη Ελλάδα ούτε καν για τα μάτια του κόσμου. Δεν έχει αξία, δεν μετράει, είναι δεδομένο ότι κανείς στην Αθήνα δεν πρόκειται να σηκώσει το ανάστημά του να απαντήσει σε αυτή την αθλιότητα, που δείχνει ποια είναι η μοίρα εκείνων που επιλέγουν να τα εκχωρήσουν όλα και να απολέσουν την κυριαρχία τους, να σκύψουν το κεφάλι σε ότι κι αν τους ζητήσουν και να ξεχάσουν τι σημαίνει να είσαι κυβερνήτης ενός τόπου. Είναι μεγάλο το ποσό; Ασφαλώς και όχι. Όταν όμως δεν σου δίνει κανείς καμία σημασία, τότε, όποιο κι αν είναι το ποσό, δεν είναι αυτό που μετράει.
Εκείνο που μετράει είναι ότι ακολουθείς πια μονάχα τη μοίρα των δούλων…
