Ο χώρος των Μέσων Ενημέρωσης υπήρξε ανέκαθεν στίβος αναμετρήσεως ιδεών αλλά και λημέρι απατεώνων. Η σημερινή κατάσταση στα Μέσα Ενημέρωσης είναι αποτέλεσμα κυρίως της αδυναμίας του κράτους να νομοθετήσει και να επιβάλει καθεστώς αντίστοιχο με ό,τι ισχύει στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Από τη μεταπολίτευση του 1974 και μετά το κράτος έπεφτε από λακκούβα σε λακκούβα. Φτάσαμε στο σημείο να αναδεικνύεται ως βασικό συνδικαλιστικό αίτημα των δημοσιογράφων η θέση των συνταξιούχων. Οι μεν ζητούσαν να διαγράφονται οι συνταξιούχοι από το σωματείο, οι άλλοι να παραμένουν ενεργά μέλη του. Και συνέβη το τραγελαφικόν: η πρώτη κυβέρνηση του ΠαΣοΚ διέγραψε τους συνταξιούχους. Μόλις έγιναν αρχαιρεσίες διεπιστώθη ότι η διαγραφή των συνταξιούχων άλλαζε την ισορροπία δυνάμεων στην Ενωση Συντακτών υπέρ της Δεξιάς, διότι οι περισσότεροι διαγραφέντες ήταν αριστεροί. Φυσικά άλλαξε ο νόμος.
Τα παραδείγματα με κυβερνητικές γκάφες είναι ατελείωτα. Αρκεί να αναφερθεί η «ιστορική» εκείνη φράση του κυβερνητικού εκπροσώπου του ΠαΣοΚ στην ερώτηση ξένου δημοσιογράφου αν θα αντιδράσει η κυβέρνηση σε περίπτωση που δορυφόρος μεταδίδει προγράμματα και στην Ελλάδα: «Θα τον ρίξουμε με πύραυλο!» απάντησε ο υφυπουργός Τύπου.
Ανάλογα γεγονότα οδήγησαν στην καθιέρωση της ελεύθερης ραδιοφωνίας, με την κυβέρνηση να λέει «όχι» και να μην την ακούει κανείς.
Τώρα συζητούνται οι ρυθμίσεις που εψήφισε η κυβέρνηση για θέματα του Τύπου. Και τα μεν κόμματα κάνουν τη δουλειά τους. Και όταν έρθει η ώρα με την ίδια ευκολία που εψηφίσθησαν τα μέτρα μπορεί να καταργηθούν.
Εκείνο που μένει τελικά είναι το ολιγοπώλιο της βλακείας. Το συγκροτούν οι γνωστοί λιμοκοντόροι της ενημέρωσης που παρακαλούν για «χαρτζιλίκι».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
