Δεν θέλουν να πουν μεγάλη κουβέντα και καλά κάνουν. Όμως οι ελπίδες από την ανακάλυψη της Αμφίπολης είναι πλέον πολύ μεγάλες κι αν, όπως όλοι ελπίζουμε, επαληθευθούν θα πρόκειται για μία από τις κορυφαίες αρχαιολογικές ανακαλύψεις όλων των εποχών: όλα συνηγορούν στην κατεύθυνση ότι ένας και μόνον βασιλιάς μπορεί να βρίσκεται μέσα σε έναν τάφο σαν αυτόν, μεγέθους και σημασίας που δεν συναντά κανείς όχι μόνον στον αρχαίο αλλά και στον μεταγενέστερο ευρωπαικό κόσμο. Σε λίγες ημέρες, θα ξέρουμε.
Συμβολικά, σχεδόν εξίσου εντυπωσιακό με την ίδια την ανακάλυψη είναι το πώς τα φέρνει η μοίρα: λίγους μήνες πριν το πολιτικό αδιέξοδο που αναμένεται στην εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας, η ανακάλυψη ενός, έστω και τόσο ένδοξου, τάφου, έχει τη δική της πρόδηλη συμβολική σημασία μιας εποχής που ενταφιάζεται κι εκείνη….
Βεβαίως, εν προκειμένω, τίποτα το ένδοξο, τίποτα το μεγαλειώδες, τίποτα το άξιο θαυμασμού και συγκίνησης, εκτός ίσως από έναν πολύ αποτελεσματικό μηχανισμό προπαγάνδας που έχει καταφέρει να κάνει με αρκετή αποτελεσματικότητα το άσπρο μαύρο, που έχει μπορέσει να σταθεί επαναλαμβάνοντας πολλές φορές τα ίδια τρικ.
Όπως λ.χ. εκείνα με τους φόρους που ακούμε τους τελευταίους μήνες: ξεκίνησαν από τις αρχές της άνοιξης να λένε ότι θα διορθώσουν διάφορα στην υπερφορολόγηση, από τα αυτοκίνητα μέχρι τις δόσεις για χρέη προς το δημόσιο και, φυσικά, όλα αυτά ήταν απλώς κουβέντες – τίποτα δεν έγινε και τίποτα δεν θα γίνει. Τα ίδια ακριβώς και με το χρέος: κι εκεί, όλο κουβέντες του αέρα, για να περνά ο καιρός. Τα αφεντικά, ούτε τα συζητάνε…
Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι δεν μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά. Το χειρότερο είναι ότι, ακόμα και τώρα, μετά από τόσα που έχουν γίνει, επιμένουν στη λογική των ψεμάτων, της προπαγάνδας και της τρομοκράτησης των πολιτών μέσα από τους εκβιασμούς πάσης, πλέον, μορφής – ήρθε εδώ και η αδιανόητη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου για το άσυλο κατοικίας, την οποία πάγωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης: μια στο καρφί και μια στο πέταλο…
Δυστυχώς, δεν γίνονται έτσι τα πράγματα. Πρόκειται για μεθόδους που δεν μπορούν να πάνε πιο μακριά – και πάρα πολύ πήγαν όσο πήγαν, στηριγμένες στο φόβο φυσικά.
Στην επόμενη στροφή, που όλο πλησιάζει, υπάρχει τάφος. Καθόλου ένδοξος…
