Την Τετάρτη 30 Ιουλίου ο υπεύθυνος του τμήματος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Μηλιός, μίλησε στον Γιάννη Κορωναίο για το αν είναι δυνατόν να υπάρξει διέξοδος από τα συμφέροντα των μεγάλων τραπεζικών συστημάτων (περίπτωση Αργεντινής) και για τα κόκκινα δάνεια{{{ audio1 }}}
Για το αν είναι δυνατόν να υπάρξει διέξοδος από τα συμφέροντα των μεγάλων τραπεζικών συστημάτων ( περίπτωση Αργεντινής ):
«Βεβαίως μπορείς να τα βγάλεις πέρα με τα μεγάλα τραπεζικά συστήματα. Η Ισλανδία το έδειξε . Θυμίζω ότι όταν η Ισλανδία φέρθηκε με το συγκεκριμένο τρόπο που φέρθηκε, δηλαδή υπέρ του συμφέροντος της κοινωνικής πλειοψηφίας και όχι των funds, απέναντι σε συμφέροντα Βρετανικά και Ολλανδικά, Βρετανία και Ολλανδία έβαλαν σε ρήτρα τρομοκρατίας, κι όμως δεν μπόρεσαν να πετύχουν κάτι. Όλα τα ιστορικά παραδείγματα νομίζω πως δείχνουν ότι μπορείς να τα βγάλεις πέρα όταν στηριχτείς στο λαό και έχεις και την κρατική εξουσία, δηλαδή την κυβέρνηση. Από εκεί και πέρα στη συγκεκριμένη κυβέρνηση – περίπτωση υπάρχει και ένα επιπλέον ατού που έχει η κυβέρνηση της Αργεντινής, που είναι δανειστές στο 93% που έχουν συμφωνήσει σε μια τέτοιου τύπου ρύθμιση. Παρ΄ ότι η κατάσταση δεν είναι η καλύτερη δυνατή, περιμένουμε να δούμε με ενδιαφέρον. Οι εξελίξεις δεν προδιαγράφονται αυτή τη στιγμή».
Για τα κόκκινα δάνεια:
«Πιστεύουμε ότι είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο θέμα το οποίο αφορά στην ουσία την πραγματική οικονομία . Πρέπει να υπάρξει μια επανεκκίνηση. Δηλαδή προτεραιότητα μιας αριστερής προοδευτικής κυβέρνησης πρέπει να είναι η ρύθμιση των κόκκινων δανείων. Αυτό που διαβλέπω είναι ότι αυτή η ρύθμιση που λέει η κυβέρνηση ότι θα κάνει θα είναι πάλι τραπεζοκεντρική , δηλαδή πάλι ο τραπεζίτης θα έχει τον τελικό λόγο. Θα αποφασίζει ποιος είναι ο συνεργαζόμενος δανειολήπτης και επομένως το βασικό και μάλλον το μόνο θα είναι ο ισολογισμός της τράπεζας. Επίσης φοβάμαι πάρα πολύ ότι θα υπάρξουν φωτογραφικές διατάξεις που θα αφορούν όχι την πλειοψηφία του κόσμου ( δηλαδή τις μικρές επιχειρήσεις ) αλλά πολύ μεγάλα συμφέροντα. Για μια ακόμη φορά θα δούμε τα χρέη τους να επεκτείνονται σ ένα πολύ μακρό μελλοντικό ορίζοντα κι όχι να διαγράφονται. Υπό αυτή την έννοια εμείς προτείνουμε ένα ενδιάμεσο φορέα , δημόσιο συμφέροντος ανάμεσα στις τράπεζες και τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά , ο οποίος φορέας θα κάνει μια καταγραφή , μια ταξινόμηση, έτσι ώστε μια κατηγορία που είναι δάνεια που δεν μπορούν να πληρωθούν, γιατί αφορούν ανθρώπους που δεν έχουν κανένα εισόδημα, θα μπορούσαν να διαγραφούν. Κάποια άλλα υπάρχει περίπτωση να παγώσουν , δηλαδή χωρίς πληρωμή τόκων. Να μπορέσει η μικρή επιχείρηση να έχει μια επανεκκίνηση και να επιμεριστεί το βάρος, μ’ ένα τρόπο που έχουμε υπολογίσει ότι μπορεί να γίνει έναντι στους δανειολήπτες , στις τράπεζες και στο δημόσιο με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορέσουμε να έχουμε ξανά χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας».
