Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα λαχανί στρουμπουλό τερατάκι. Δεν ήταν στρουμπουλό κατά τύχη: ολημερίς και ολονυχτίς το μυαλό του ήταν απασχολημένο με την επόμενη λιχουδιά που θα έβαζε στο στόμα του.
Κατερίνα Μαρκαδάκη Το στρουμπουλό τερατάκι Εκδόσεις Μίνωας, σελ. 36, τιμή 10,90 ευρώ
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα λαχανί στρουμπουλό τερατάκι. Δεν ήταν στρουμπουλό κατά τύχη: ολημερίς και ολονυχτίς το μυαλό του ήταν απασχολημένο με την επόμενη λιχουδιά που θα έβαζε στο στόμα του. Λιχουδιές πάσης φύσεως και όχι απαραιτήτως θρεπτικές. Στις λίγες φορές που το στρουμπουλό τερατάκι δεν ονειρευόταν φαγητό, ονειρευόταν πως κάνει σπορ, αλλά στην πραγματική ζωή δεν τα κατάφερνε και τόσο καλά ούτε στα αθλήματα ούτε στα παιχνίδια που έπαιζαν οι συμμαθητές του και έτσι έμενε μόνο ή με τη συντροφιά ενός άλλου στρουμπουλού επίσης φίλου του. Σας θυμίζει κάτι η αρχή αυτού του παραμυθιού που έγραψε η Κατερίνα Μαρκαδάκη και εικονογράφησε εξαιρετικά ο Γιώργος Δουτσιόπουλος; Πριν από δύο-τρεις δεκαετίες η παραπάνω περιγραφή θα θύμιζε τα ελάχιστα παχουλά παιδιά σε μια τάξη ελληνικού σχολείου. Σήμερα η περιγραφή αφορά, δυστυχώς, ολοένα και περισσότερα παιδιά που προτού καλά-καλά πάνε στο σχολείο πρέπει να περάσουν από τον γιατρό τους για «μεγαλίστικες» εξετάσεις, όπως χοληστερόλης ή σακχάρου.
Το λαχανί στρουμπουλό τερατάκι της ιστορίας μας φεύγει για διακοπές στο σπίτι του παππού του στην εξοχή αμέσως μόλις τελειώσει τα μαθήματά του. Κατά τη διάρκειά τους θα πραγματοποιήσει τα όνειρά του να κάνει ποδήλατο, βουτιές και άλλα τέτοια και γυρνώντας δεν θα είναι πια το λαχανί στρουμπουλό τερατάκι, θα είναι σκέτο λαχανί τερατάκι. Πώς τα κατάφερε ο παππούς να κάνει τέτοιο θαύμα; Σε αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται η αξία του παιδικού μεν, αλλά απολύτως επιβεβλημένου για τους μεγάλους αυτού βιβλίου: μέσα από τις σελίδες του το στρουμπουλό παιδάκι μας θα μπορέσει ταυτιζόμενο να καταλάβει ότι ο δρόμος προς ένα κορμάκι που θα του επιτρέπει να απολαμβάνει τη ζωή μπορεί και να είναι απολαυστικός, αλλά και εμείς οι γονείς καταλαβαίνουμε ότι η απαγόρευση δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος να πείσουμε το παιδί μας να μη θέλει να φάει ακόμη μία πάστα ή να μη θέλει να πιει ακόμη έναν χυμό. Ομοίως, η άθληση πρέπει να είναι χαρά και όχι εξαναγκασμός. Ας μιμηθούμε λοιπόν τον παππού: ας στείλουμε το στρουμπουλό παιδάκι μας με το ποδήλατο στο «Τεράστιο Βουνό» όπου βρίσκεται η πηγή από την οποία θα πάρει το νερό που θα σώσει το αγαπημένο του δέντρο… Με άλλα λόγια, ας δώσουμε στο παιδί μας το κίνητρο που θα το βγάλει από τον φαύλο κύκλο της παχυσαρκίας. Ποιο θα είναι αυτό; Κάθε παιδί έχει το δικό του και οι γονείς κάθε παιδιού σίγουρα ξέρουν την απάντηση.
