Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση όταν έφτασα πρώτη φορά στην Ινδία, πέρα από το ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού ζει σε συνθήκες απόλυτης φτώχιας, ήταν ότι οι ινδικές αγελάδες κυκλοφορούσαν παντού. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια αγελάδα ξαπλωμένη σε κεντρική λεωφόρο του Νέου Δελχί να δημιουργεί κυκλοφοριακό κομφούζιο χωρίς κανείς να επιχειρεί να την μετακινήσει – ΙΧ , τρίκυκλα ( με μηχανή ή πετάλια) , φορτηγά ,κάρα και λεωφορεία παρέκαμπταν με προσοχή το τροφαντό ζώο που ως γνωστόν θεωρείται ιερό στην Ινδία …
Περίπου το ίδιο θέαμα αντίκρισα στις διακοπές μου στο Ζαγόρι: σε κεντρικότατα χωριά της τουριστικότερης περιοχής της Ηπείρου κυκλοφορούν αμέριμνες τεράστιες αγελάδες για τις οποίες κανείς δεν νοιάζεται .Οι μόνοι που δείχνουν να ενοχλούνται είναι οδηγοί όταν κάποια από αυτές βρεθεί βραδυκίνητη στο δρόμο τους , οι μαγαζάτορες όταν τα ογκώδη αυτά ζώα εναποθέτουν με χλαπαταγή το περιεχόμενο του εντέρου τους μπροστά από τα μαγαζιά τους και φυσικά οι τουρίστες σαν και μένα που ανεβαίνουν στο Ζαγόρι για να περπατήσουν στα βουνά και τα ποτάμια και στα καταπληκτικής αρχιτεκτονικής χωριά και βρίσκονται αντιμέτωποι με απίστευτη βρώμα…
Όμως και αυτές οι αγελάδες είναι «ιερές». Όχι με την λατρευτική έννοια των Ινδουιστών, αλλά με την ελληνικότατη έννοια της «κονόμας». Βλέπετε οι αγελάδες αυτές εξασφαλίζουν στους ιδιοκτήτες τους τα προς το ζην μόνο και μόνο επειδή φορούν στα αυτιά τους κίτρινα σκουλαρίκια-ταμπέλες με έναν αριθμό. Δεν χρειάζεται ούτε να αρμέγονται ,ούτε να σφάζονται για να φέρουν έσοδα στους ιδιοκτήτες τους –αρκεί να κυκλοφορούν και να τρώνε ό,τι βρουν από τα γύρω λιβάδια.
Όπως μου εξήγησαν οι ντόπιοι , οι άνθρωποι στις Βρυξέλλες που σχεδίασαν την κοινή αγροτική πολιτική – για την οποία όλοι οι ευρωπαίοι πολίτες χρηματοδοτούμε με τους φόρους μας για ενίσχυση του αγροτικού πληθυσμού της Ευρώπης- δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι ένα «κτηνοτρόφος» θα αγόραζε ζώα και θα αρκούνταν στην άκοπη επιδότηση χωρίς καν να τα φροντίζει ή να πουλάει το γάλα και το κρέας που μπορούν να δώσουν.
