Η τοπική κοινωνία σε Αρχαία Επίδαυρο και Λυγουριό, εκεί δηλαδή όπου υπάρχουν τα ξενοδοχεία και οι ταβέρνες που κάθε καλοκαίρι περιμένουν πώς και πώς την άφιξη των θεατρικών σχημάτων, ήταν αναστατωμένη στις αρχές Ιουλίου: «Είμαστε άδειοι! Τίποτε δεν υπάρχει! Λογικό είναι… ποιος τον ξέρει τον Καραντζά και τον Λυγίζο για να ‘ρθει ως εδώ;» αναφωνούσε ιδιοκτήτρια ξενοδοχείου της περιοχής, φανερά απογοητευμένη με αυτή την επιλογή του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, να ανοίξει με την ευριπίδεια «Ελένη» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά στις 5 και με τον αισχύλειο «Προμηθέα Δεσμώτη» σε σκηνοθεσία Εκτορα Λυγίζου στις 12 Ιουλίου. Η επιλογή μάλιστα να ανέβουν αυτές οι παραστάσεις μόνο για ένα Σάββατο και όχι και Παρασκευή, όπως θα συμβεί παραδοσιακά με τα υπόλοιπα έργα της εφετινής σεζόν, ενίσχυε τη δυσαρέσκεια των ντόπιων.
Το βάπτισμα του πυρός του 26χρονου Δ. Καραντζά, παρά τις Κασσάνδρες, σφιχταγκαλιάστηκε από 5.000 ένθερμους θεατές. Μία εβδομάδα αργότερα σειρά είχε ο 38χρονος Εκτορας Λυγίζος. Αυτή τη φορά το κοινό ήταν περισσότερο, γύρω στις 7.000 -κάποιοι λένε ότι το όνομα της Στεφανίας Γουλιώτη στη διανομή αλλά και οι εξετάσεις που έδωσε με επιτυχία ο Καραντζάς έκαναν το θεατρόφιλο κοινό να πάει στην Επίδαυρο χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ανάμεσα στις δύο πρεμιέρες μεσολάβησε η ερώτηση που έκανε η βουλευτής της ΝΔ Παναγιώτα Ιακωβίδου προς τον υπουργό Πολιτισμού, ζητώντας του «να επαναφέρει την ευθύνη των Επιδαυρίων στο Εθνικό Θέατρο για να σταματήσει η διαρκής απαξίωσή τους». Η ίδια αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η φιλοσοφία και η στρατηγική του Φεστιβάλ Αθηνών ρέπει επικίνδυνα προς έναν αμοραλιστικό ελιτισμό». Και πιο κάτω: «Ολα τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τα πρατήρια καυσίμων, τα παντοπωλεία και τα μέσα μεταφοράς επλήγησαν από αυτή την παράλογη απόφαση, η οποία αποκόπτει την όποια αναπτυξιακή δυνατότητα της περιοχής της Επιδαύρου».
Οσοι είδαν τις συγκεκριμένες παραστάσεις, μόνο για «αμοραλιστικό ελιτισμό» δεν έκαναν λόγο. Κατά κοινή ομολογία, η «Ελένη» του Καραντζά επικοινώνησε περισσότερο με τον χώρο, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις με τις ερμηνείες των ηθοποιών (Eλίνα Ρίζου, Θύμιος Κούκιος, Δημήτρης Σαμόλης κ.ά.) και τις ασύλληπτα καλοδουλεμένες πολυφωνίες του Χορού. Οσο για τον Λυγίζο που επέλεξε να αναμετρηθεί με το τιτάνιο κείμενο του «Προμηθέα» με τον ίδιο να μοιράζεται τον ομώνυμο ρόλο λέξη προς λέξη με τη Στεφανία Γουλιώτη, είχε κι εκείνος μια πολύ σαφή πρόταση αφήγησης, μόνο που σε αρκετά σημεία το κοινό δεν κατάφερνε να ακολουθήσει αυτό το εύρημα που ήθελε όλους τους ρόλους μοιρασμένους σε δύο ηθοποιούς.
Και οι δύο αυτοί σκηνοθέτες προέρχονται από το ίδιο μελίσσι νέων δημιουργών που έχουν αναγάγει την έννοια της ομάδας πάνω από την έννοια του πρωταγωνιστή. Η σημασία του Χορού εξυψώθηκε. Τη στιγμή που πολλοί έλληνες σκηνοθέτες τον αντιμετωπίζουν αμήχανα, σαν έναν θίασο κομπάρσων που κάτι λένε όλοι μαζί χωρίς να βγάζει νόημα, Καραντζάς και Λυγίζος τον μετέτρεψαν σε βασικό πρωταγωνιστή.
Εφέτος το Εθνικό Θέατρο συμμετέχει στην Επίδαυρο με δύο ασφαλείς επιλογές, τον Ιππόλυτο» σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου και τους «Βατράχους» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Ονομα-κράχτης η Κονιόρδου για την τραγωδία, όσο και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος που πρωταγωνιστεί στην αριστοφανική κωμωδία. «Α ωραία! Αυτά θα έχουν πολύ κόσμο!» είπε με ανακούφιση σερβιτόρος στην Αρχαία Επίδαυρο. Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι η αγαπημένη της Επιδαύρου Κονιόρδου είχε γιουχαϊστεί όταν έπαιξε τη «Μήδεια» σε σκηνοθεσία του «ξένου» Ανατόλι Βασίλιεφ το 2008. Οι έλληνες θεατές δεν είχαν αντέξει τη ματιά ενός Ρώσου στη δική «τους» τραγωδία.
Δημήτρης Καραντζάς:
«Δεν είμαστε εστέτ»
«Νιώθω χαρά κι ευγνωμοσύνη για αυτό που έζησα στην Επίδαυρο. Θεωρώ αστείο να αναφέρεται κάθε τρεις και λίγοη ηλικία μου. Προτείνω πάντως, από εδώ και πέρα όλα τα δημοσιεύματα να αναγράφουν την ηλικία κάθε σκηνοθέτη που πηγαίνει στην Επίδαυρο. Στα πρώτα λεπτά της παράστασης είχα τεράστιο άγχος. Χαλάρωσα όταν έγινε η πρώτη αλλαγή φωτισμού. Τότε ένιωσα πως είμαστε συνένοχοι με το κοινό. Στο άκουσμα της ερώτησης που έγινε στη Βουλή απόρησα. Κυρίως επειδή εγώ και ο Εκτορας δεν είμαστε εστέτ. Εστέτ είναι κάτι που απευθύνεται στον εαυτό του, εμείς επικοινωνούμε με το κοινό».
Εκτορας Λυγίζος:
«Θέατρο ίσον πρωταθλητισμός»
«Χάρηκα που μες στην παράσταση υπήρχε χώρος για όλους μας να αναπτυχθούμε, ακόμη κι αν σε κάποιες στιγμές αυτό δεν απέδιδε απόλυτα. Οταν ανέλαβα να σκηνοθετήσω για την Επίδαυρο, δεν είχα την πολυτέλεια να αγχωθώ. Το θέατρο είναι πρωταθλητισμός: έχεις να κάνεις τόσο πολλά που δεν προλαβαίνεις να πανικοβληθείς. Χάρηκα πολύ που είχαμε κόσμο στην παράσταση, το ήθελα πολύ. Τι νόημα έχει αν δεν έρθουν οι καλεσμένοι στη μεγαλύτερη γιορτή σου; Είχαμε προπονηθεί σαν αθλητές για έναν αγώνα, έναν μεγάλο τελικό».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
