Αν οι πολιτικοί μας έκαναν τον κόπο να διαβάζουν ή έστω να ανατρέχουν στην ελληνική ιστορία, ίσως κατάφερναν να απαλλαγούν από τα αυτοκαταστροφικά σύνδρομα που τους διακατέχουν. Μια απλή αναδίφηση, π.χ., στις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά τις δύο προηγούμενες χρεοκοπίες της χώρας, το 1897 και το 1931, θα λειτουργούσε προειδοποιητικά και για σημερινές συμπεριφορές. Και στις δύο περιπτώσεις το κομματικό σκηνικό της εποχής οδηγήθηκε σε κατάρρευση γιατί απέτυχε να διαχειριστεί τις παρενέργειες της κρίσης. Εγκλωβίστηκε στις πολιτικές αντιλήψεις ενός ξεπερασμένου παρελθόντος αδυνατώντας να αντιληφθεί τις ανάγκες και τα διακυβεύματα της νέας περιόδου που ξεκινούσε.
Κάτι αντίστοιχο ζούμε και σήμερα. Οι πολιτικές ηγεσίες τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης, με μεμονωμένες εξαιρέσεις, αδυνατούν να συλλάβουν τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί και να ηγηθούν της προσπάθειας ανασυγκρότησης της χώρας. Ενώ σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, που γυρίζει την πλάτη στα κόμματα, μοιάζει να έχει αντιληφθεί τις αλλαγές που επιτάσσει το μακροπρόθεσμο γενικό συμφέρον, το πολιτικό σύστημα παραμένει δέσμιο των αγκυλώσεων που οδήγησαν στην κρίση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η σκιαμαχία περί της «μικρής ΔΕΗ» που αποκάλυψε την προσχηματική συμπεριφορά των μεν και τον απόλυτο αρνητισμό και τον λαϊκισμό των δε.
Πέντε ολόκληρα χρόνια βαθιάς κρίσης και το πολιτικό σύστημα δεν έχει καταφέρει να διαμορφώσει ένα κατ’ αρχήν εθνικό σχέδιο για το τι είδους παραγωγικό και κοινωνικό μοντέλο θέλουμε και να συμφωνήσει σε ένα μίνιμουμ συναίνεσης. Οι σχεδιασμοί και οι προσδοκίες όλων στρέφονται γύρω από το ενδεχόμενο εκλογών και για το πώς θα παραπλανήσουν για μία ακόμη φορά τους πολίτες ώστε να διατηρήσουν ή να κατακτήσουν τις καρέκλες της εξουσίας. Ολα τα άλλα έπονται…
Δεν καταλαβαίνουν καν ότι ο ασταθής και καχεκτικός δικομματισμός που έχει διαμορφωθεί μπορεί ανά πάσα στιγμή να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη από έναν αστάθμητο παράγοντα, από ένα τυχαίο ατύχημα. Δεν συνειδητοποιούν ότι ένα μειοψηφικό ακόμη αλλά συμπαγές τμήμα της κοινωνίας έχει ήδη το βλέμμα στην ατζέντα της επόμενης ημέρας, με όραμα την ισότιμη επανένταξη στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι αλλά και τον εκσυγχρονισμό και απογαλακτισμό του κράτους από κομματικά και συντεχνιακά δεσμά. Αυτό που λείπει είναι το πολιτικό υποκείμενο που θα αναλάβει το βάρος και την πρωτοβουλία να μετουσιώσει το όραμα σε πράξη.
Το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί ακόμη, με συνέπεια να ζούμε με τα νοσηρά συμπτώματα της μεσοβασιλείας, όπως έγραφε ο Γκράμσι πριν από σχεδόν έναν αιώνα. Οι επόμενοι μήνες θα μας δείξουν αν θα μείνουμε παγιδευμένοι σε αυτό το μεταίχμιο ή αν υπάρχουν δυνάμεις που θα μπορέσουν να μας οδηγήσουν στην επόμενη ημέρα…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
