Εξυπνη, τρυφερή και αγαπησιάρικη η απόφαση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης να τιμήσει την Αννα Συνοδινού και τη Βούλα Ζουμπουλάκη στην 54η διοργάνωσή του. Δεν έχει σημασία που ποσοτικά μιλώντας οι δύο ηθοποιοί δεν ανήκουν στα πρόσωπα που ταυτίστηκαν με τον ελληνικό κινηματογράφο (η μεν Ζουμπουλάκη έπαιξε σε 10 ταινίες και η Συνοδινού σε λιγότερες). Είναι καλλιτέχνιδες που διακρίθηκαν για όσα λείπουν από πολλούς: αισθητική, ήθος, αξιοπρέπεια και κυρίως συνέπεια. Η προτεραιότητά τους ήταν το θέατρο, όχι μόνο στα λόγια αλλά στην πράξη. Είμαι σε θέση να γνωρίζω προσωπικά ότι η Ζουμπουλάκη απέρριψε πολλούς ρόλους στον κινηματογράφο (αρνούμενη μάλιστα στον ίδιο τον Φιλοποίμενα Φίνο) επειδή, πρώτον, βαριόταν την τυποποίηση σε συγκεκριμένα πράγματα, όπως π.χ. σε ρόλους απατημένων από τους εραστές τους μανάδων («Ιλιγγος» του Γιάννη Δαλιανίδη), και, δεύτερον, δεν ήθελε να αμελήσει τις υποχρεώσεις της στο θέατρο. Παρά τις μόλις 10 ταινίες, πάντως, η Ζουμπουλάκη τιμήθηκε με βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ (1966,«Σύντομο διάλειμμα»), κάτι που δεν έγινε ποτέ με τη Συνοδινού, από τα χέρια της οποίας η πρώτη είχε πάρει το πρώτο της βραβείο Μαρίκα Κοτοπούλη (φωτογραφία). Εκτός από τις δύο ηθοποιούς που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας, εφέτος θα τιμηθούν επίσης οι σκηνοθέτες Παντελής Βούλγαρης και Λάκης Παπαστάθης, που έχουν ταυτιστεί με το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
