Από τη μια πλευρά έχουμε την πραγματικότητα, με αριθμούς, από την άλλη έχουμε ασκήσεις επί χάρτου, ευχολόγια και πολλά κιλά ρητορικής. Οι επιχειρήσεις κλείνουν κατά δεκάδες χιλιάδες, το υπουργείο Οικονομικών παίρνει τις εύκολες αποφάσεις, τις αυτονόητες. Η πιο πρόσφατη: καταργείται η υποχρέωση υποβολής εκκαθαριστικής δήλωσης ΦΠΑ, δηλαδή ρυθμίζεται ένα γραφειοκρατικό ζήτημα που έπρεπε να είχε ρυθμιστεί από καιρό. Το κρίσιμο, δηλαδή η μείωση του φόρου προστιθέμενης αξίας είναι κάτι που συζητείται για αργότερα. Το ακόμη πιο κρίσιμο, δηλαδή μια συνολική αναθεώρηση της φορολόγησης, υπάρχει στον αέρα ως κάτι αφηρημένο.
Οι πληροφορίες που έχουμε είναι αποσπασματικές εντούτοις εύγλωττες. Περίπου 50.000 επιχειρήσεις διαγράφηκαν από τα μητρώα των 18 επιμελητηρίων της Μακεδονίας και της Θράκης την τριετία 2011-2013. Το πρώτο εξάμηνο του 2014 μόνο σε Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη έκλεισαν 2.777 επιχειρήσεις μεταποίησης. Η γενική διαπίστωση είναι ότι ο ρυθμός των επιχειρήσεων που κλείνουν, σε πανελλήνια κλίμακα, ξεπερνά τις 4.000 μηνιαίως. Από τις επιχειρήσεις που παραμένουν στην αγορά το 20% έχουν χρέη προς τον Οργανισμό Ασφάλισης Ελευθέρων Επαγγελματιών, το 35% προς τις ΔΕΚΟ, το 29% σε προμηθευτές και το 26% προς το ΙΚΑ.
Τα τραγικά αυτά στοιχεία καταγράφονται από τα κατά τόπους επιμελητήρια, τους μοναδικούς φορείς που μπορούν να δώσουν τη συνολική εικόνα: πόσοι έκλεισαν, πόσοι άνοιξαν, τι προσωπικό απασχολούν και άλλα τέτοια εξόχως χρήσιμα για την ανάλυση της ιστορικής στιγμής. Δεν θα έχουν όμως για πολύ καιρό αυτή τη χρησιμότητα καθώς καταργείται από το 2015 η υποχρεωτική εγγραφή στα επιμελητήρια, χωρίς να υπάρχει σχεδιασμός για μια άλλη μέθοδο παρακολούθησης των δεδομένων της αγοράς.
Εχοντας αριθμητικά και ποιοτικά δεδομένα, οι διοικήσεις των βιοτεχνικών επιμελητηρίων συνέταξαν ψήφισμα, επισημαίνοντας τα χιλιοειπωμένα: Οι επιχειρήσεις, κυρίως οι μικρομεσαίες βρίσκονται σε διαρκή κατάσταση πολιορκίας από οφειλές και χρέη κάθε μορφής προς τον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα. «Την ίδια ώρα η συσσώρευση πολλών και συχνά αντιφατικών, φορολογικών νόμων, υπουργικών αποφάσεων, υπηρεσιακών εγκυκλίων έχει καταστήσει ομιχλώδες το φορολογικό τοπίο, με αποτέλεσμα να μην είναι γνωστό το ακριβές νομικό πλαίσιο των υποχρεώσεων κάθε επιχειρηματικού φορέα, αλλά να εξαρτάται από την οποιαδήποτε ερμηνεία της Δημόσιας Οικονομικής Υπηρεσίας».
Είναι προφανές ότι οι επιχειρηματίες χρειάζονται ένα νέο, σταθερό και φιλικό πλαίσιο φορολόγησης. Όχι άλλα ημίμετρα. Προς το παρόν θα αρκεστούν σε λίγη ακόμη θεωρία. Ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης από το βήμα του συνεδρίου του Economist αναμάσησε τα γνωστά. Θα ενισχύσει τους φορολογικούς μηχανισμούς, θα καταπολεμήσει το λαθρεμπόριο, θ προτιμήσει συστήματα πρόληψης και όχι καταστολής, θα επινοήσει συστήματα επιβράβευσης των φορολογούμενων. Μέχρι να υλοποιηθούν όλες αυτές οι εξαγγελίες, τίποτε δεν εγγυάται το μέλλον σε όσες επιχειρήσεις λειτουργούν σήμερα. Ούτε στις παλιές επιχειρήσεις ούτε στις νέες, που δεν είναι και λίγες. Το ελληνικό οικονομικό περιβάλλον είναι εχθρικό για την ανάπτυξη και τούτο αποτελεί πολιτική επιλογή_ επειδή η προχειρότητα και ο βερμπαλισμός είναι πολιτικές επιλογές.
