Μια διάκριση μεταξύ κρατουμένων στις φυλακές: ο Λάκης Γαβαλάς δεν είναι το ίδιο με τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη. Η Βίκη Σταμάτη δεν είναι το ίδιο με έναν βομβιστή. Είναι άραγε αντιδημοκρατική αυτή η διαπίστωση, όταν καταλήγει σε ρυθμίσεις για την κράτηση καθενός; Είναι αντιδημοκρατική η διαβάθμιση του εγκλήματος; Ο υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου προτείνει με νομοσχέδιο τη λειτουργία φυλακών τύπου Γ, δηλαδή μπουντρούμια για τους έγκλειστους που θεωρούνται πολύ επικίνδυνοι – τους τρομοκράτες, τους φονιάδες και όσους προτίθενται νε ενοικιάσουν ελικόπτερο για να φύγουν από την ταράτσα των φυλακών.
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο οι φυλακές θα χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Στην τύπου Α θα κρατούνται όσοι χρωστούν λεφτά και εκτίουν ποινές έως πέντε χρόνια, στην τύπου Β όσοι έχουν μεσαία παραβατική συμπεριφορά και κακουργήματα που δεν οδηγούν σε ισόβια. Στις φυλακές τύπου Γ θα πηγαίνουν οι υψηλής επικινδυνότητας εγκληματίες, με τον αρμόδιο εισαγγελέα να κάνει τη σχετική αξιολόγηση. Ο προοδευτικός χώρος αντιδρά με επιχειρήματα της ολισθηρής πλαγιάς, προδικάζοντας ότι θα απομονωθούν από τις ευγενείς δραστηριότητες διάφοροι αδικημένοι της ζωής, πρωτίστως οι επαναστάτες βομβιστές και κουκουλοφόροι.
Έχει ενδιαφέρον η τοποθέτηση με αυτού του είδους την επιχειρηματολογία (slippery slope) του βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Γιάννη Πανούση: «Ποιους από τους έγκλειστους στις ελληνικές φυλακές αφορά άραγε αυτό το νομοσχέδιο; Εγώ που έχω υποστεί δύο επιθέσεις και από τους Πυρήνες της Φωτιάς, που έβαλαν βόμβα στο γραφείο μου, και από κουκουλοφόρους, δεν πιστεύω ότι πρέπει εικοσάχρονα παιδιά να τα στέλνουμε στο Αλκατράζ, γιατί με αυτό το νομοσχέδιο κάποιους συγκεκριμένους πάμε να βάλουμε στις φυλακές τρίτου τύπου».
Η πρόθεση του νομοθέτη είναι προφανέστατα να αποτραπούν μελλοντικά δραπετεύσεις σε επίπεδο Ξηρού και Παλαιοκώστα που έχουν τη δεδηλωμένη πρόθεση να συνεχίσουν τις ληστείες ή το αντάρτικο πόλης με πολλά κιλά ANFO. Από πουθενά δεν τεκμαίρεται ότι η πρόθεση του νομοθέτη είναι να βάλει σε κελιά τύπου Γ τα εικοσάχρονα που πέταξαν μπογιές κι έριξαν χαστουκάκια σε βουλευτή της συστημικής αριστεράς. Υπάρχει άραγε τόσο μεγάλη σύγχυση, ώστε να μην διακρίνονται διαφορές μεταξύ πιτσιρικά και δολοφόνου της 17Ν; Μάλλον όχι, δεν υπάρχει σύγχυση. Είναι όλα ζήτημα ρητορικής.
Η ιδέα ότι το νομοσχέδιο καθιερώνει καθεστώς διακρίσεων εις βάρος συγκεκριμένων κρατουμένων και υποδίκων δεν λαμβάνει υπόψη ότι ήδη υπάρχει διάκριση από τη φύση των εγκλημάτων. Πέρα από τη θεωρία, υπάρχει και η ιστορία των σωφρονιστικών καταστημάτων: δολοφονίες εντός και δραπετεύσεις. Η συγκεκριμένη ρητορική που έχει να κάνει λιγότερο με ανθρώπινα δικαιώματα και περισσότερο με τη γήτευση ψηφοφόρων, περιφρονεί τα εύγλωττα δεδομένα και τις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά.
Με τη ρητορική της γενίκευσης φαίνεται εσφαλμένη η πρόθεση του Χαράλαμπου Αθανασίου να καταργήσει τις άδειες για κάποιους κρατούμενους. Τα ποσοστά έχουν ως εξής: η μη επιστροφή κρατούμενου στο κέντρο κράτησης αντιστοιχεί στο 2% των κρατουμένων που παίρνουν άδεια. Σε αυτό το 2% βεβαίως συμπεριλαμβάνεται και ο Χριστόδουλος Ξηρός, με το πλούσιο βιογραφικό σε δολοφονικές επιθέσεις και την παντελή έλλειψη μεταμέλειας.
Το νομοσχέδιο απαιτεί διάκριση των αποχρώσεων. Από τη μια όμως έχουμε ένα κράτος καταστολής και «μηδενικής ανοχής», από την άλλη έχουμε αντιπολίτευση του κανακέματος και της αλόγιστης ανοχής. Καθείς με τις εμμονές του.
