Αποτελούν την επιτομή της ποδοσφαιρικής σοφίας, αλλά ταυτόχρονα και της τεχνικής δεξιότητας, της αθλητικής ευφυΐας. Οι παίκτες που κρατούν τα κλειδιά της ομάδας, κουμαντάρουν τον ρυθμό της, κάνουν ευτυχέστερους τους συμπαίκτες τους, ιδίως τους σκόρερ, με τις πάσες τους. Φορούν τη φανέλα-όνειρο για τους περισσότερους ποδοσφαιριστές, την πιο βαριά φανέλα, με το Νο 10. Ακόμη όμως και αν δεν φορούν τη λατρεμένη φανέλα οι παίκτες-10άρια είχαν ένα εξέχοντα ρόλο στο άθλημα. «Είχαν», διότι το Μουντιάλ της Βραζιλίας, μια υψηλού επιπέδου πασαρέλα τακτικών και στυλ παιχνιδιού, καταδεικνύει ότι τα 10άρια αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση.
Οι περισσότερες ομάδες, σε μια εκδήλωση άκρατου ποδοσφαιρικού κυνισμού που θυμίζει ολίγον «Ελλάδα 2004» και Ρεχάγκελ, προτιμούν να αναπτύσσονται με μεγάλες μπαλιές-γέφυρες από την άμυνα. Η εξοντωτική πίεση που ασκείται στον χώρο του κέντρου στις επιτιθέμενες ομάδες οδήγησε την πλειονότητα των προπονητών του Μουντιάλ να επιλέγουν ως αντίδοτο τις βαθιές μπαλιές προς τους επιθετικούς. Με την τακτική αυτή περιορίζουν την πιθανότητα του λάθους κοντά στη δική τους περιοχή που θα τους έβαζε σε ανεπανόρθωτους μπελάδες. Το παράδειγμα της Ισπανίας, ειδικά στο παιχνίδι με την Ολλανδία, δικαίωσε τους προπονητές που δεν υπολογίζουν τα 10άρια και ενστερνίζονται το δόγμα Μουρίνιο «όσο λιγότερη ώρα έχεις την μπάλα τόσο μικρότερη είναι η πιθανότητα λάθους».
Εκτός από τους εκπεσόντες πρωταθλητές κόσμου Ισπανούς (Τσάβι και Ινιέστα) και τους πρόωρα αποχωρήσαντες Ιταλούς (Πίρλο) στη λογική του 10αριού επιμένουν ακόμη η Κολομβία με τον υπέροχο Χάμες Ροδρίγες, η Γερμανία (Οζίλ και Γκέτσε), η Γαλλία (Καμπάιγ) και η Κόστα Ρίκα (Μπόρχες).
Ο Ροδρίγες με τον τρόπο που διευθύνει το παιχνίδι της ομάδας του, σκοράροντας επιπλέον, ξαναδίνει νόημα στον ρόλο του 10αριού και τον ξαναστήνει στο βάθρο που του αξίζει. Αποτελεί έτσι το ζωντανό παράδειγμα μιας μαγείας που δεν πρέπει να χαθεί και την οποία το ποδόσφαιρο πρέπει να διατηρήσει ως κόρην οφθαλμού.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
