Το να γυρίσεις μια καλή ταινία και να την αφήσεις στη μοίρα της στις μέρες μας δεν είναι αρκετό. Πρέπει να δουλέψεις γι’ αυτήν. Πρέπει να καταθέσεις όλα τα ψυχικά και σωματικά αποθέματά σου.
Πρέπει να τρέξεις σαν άλογο. Αν φυσικά σε ενδιαφέρει η επιτυχία της. Το πρόσφατο παράδειγμα του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου και της προσωπικής καμπάνιας που έκανε στην Κρήτη για την τελευταία ταινία του, το ντοκιμαντέρ «Μαραθώνιος μιας ημιτελούς Ανοιξης: Γρηγόρης Λαμπράκης», είναι, χωρίς αμφιβολία, προς μίμηση. Η ταινία είχε κλείσει καλοκαιριάτικες προβολές σε κάποια σημεία του νησιού. Σε όλες τις προβολές ο σκηνοθέτης ήταν παρών. Δευτέρα στην αίθουσα του Τεχνικού Επιμελητηρίου Δυτικής Κρήτης στα Χανιά, Τρίτη στο Σπίτι Πολιτισμού του Ρεθύμνου, Τετάρτη στον Δημοτικό Θερινό Κινηματογράφο στο Ενετικό Κάστρο, επίσης στο Ρέθυμνο, Πέμπτη στο Δημοτικό Θέατρο της πλατείας στην Ιεράπετρα, Παρασκευή στη Νεάπολη, Σάββατο στη Σητεία. Και πάει λέγοντας. Αποτέλεσμα; Ολες οι προβολές ήταν φίσκα. Σε ορισμένες παραλίγο να διώξουν κόσμο. Ακολούθησαν συζητήσεις, δόθηκαν ομιλίες. Θα συμφωνήσω ότι ο «Γρηγόρης Λαμπράκης» είναι μια καλή ταινία με πιασάρικο θέμα που αφορά πολύ κόσμο. Σημασία όμως έχει το ότι ο Χαραλαμπόπουλος δεν έκλεισε απλώς μερικές προβολές. «Εκτισε» ένα διαδραστικό γεγονός. Ο τοπικός Τύπος και οι τοπικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί ασχολήθηκαν μαζί του. Η προβολή της ταινίας πέτυχε γιατί έγινε ένα πολιτιστικό must.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
