Οπως έχει αποδειχθεί η χρήση κωδικών ασφαλείας για να αναγνωρίζει ένας υπολογιστής τον κάτοχο του και να του επιτρέπει την είσοδο σε αυτόν δεν είναι απόλυτα ασφαλής μέθοδος. Τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτυχθεί διάφορες μέθοδοι και τεχνολογίες αναγνώρισης που χρησιμοποιούν βιομετρικά δεδομένα αλλά και πάλι έχουν εντοπισθεί «τρύπες» σε πολλά από αυτά τα συστήματα. Μια νέα ιδέα που έπεσε στο τραπέζι έχει γίνει αντικείμενο επεξεργασίας από ειδικούς και υπόσχεται τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια. Ο υπολογιστής θα αναγνωρίζει τον κάτοχο του από τον τρόπο με τον οποίο πληκτρολογεί και γενικά με τον τρόπο που «συμπεριφέρεται» όταν χρησιμοποιεί τον υπολογιστή του.
Η νέα προσέγγιση
Η καινούργια ιδέα που κερδίζει έδαφος ανήκει σε ένα νέο τομέα που ονομάζεται «συμπεριφορική βιομετρία». Η ιδέα είναι να ελέγχεται η ταυτότητα ενός κατόχου υπολογιστή από τον τρόπο με τον οποίο πληκτρολογεί αλλά και τη γενικότερη συμπεριφορά του. Το πόσο γρήγορα πληκτρολογεί κάποιος, πόσο γρήγορα κινεί το ποντίκι, πόσο γρήγορα επιλέγει τα προγράμματα, τα αρχεία ή τις εφαρμογές που χρησιμοποιεί, πόση ώρα ξοδεύει σε κάθε πρόγραμμα και εφαρμογή, αν κάποιος που εργάζεται σε εταιρικό υπολογιστή όταν βγαίνει από το γραφείο απενεργοποιεί ή όχι τον υπολογιστή του και άλλα σχετικά δεδομένα αποτελούν σύμφωνα με τους θιασώτες αυτής της ιδέας ένα βιομετρικό προφίλ μοναδικό για τον κάθε χρήστη ενός υπολογιστή.
Αν λοιπόν ένας υπολογιστής γνωρίζει αυτό το προφίλ θα γνωρίζει και αν αυτός που επιχειρεί να τον χρησιμοποιήσει είναι και το πραγματικό… αφεντικό του. Διάφορες εταιρείες σε όλο τον κόσμο όπως η Biocatch στο Ισραήλ και η Behaviosec στη Σουηδία που δραστηριοποιούνται στην ανάπτυξη βιομετρικών συστημάτων διερευνούν την πιθανότητα ανάπτυξης ενός τέτοιου συστήματος ασφαλείας.
Οι φόβοι
Κάποιοι ειδικοί πάντως εκφράζουν τη δυσπιστία τους στην ανάπτυξη ενός τέτοιου συστήματος αφού όπως παρουσιάζεται σε πρώτη φάση τουλάχιστον ο υπολογιστής για να μπορέσει να ελέγξει την ταυτότητα ενός χρήστη θα πρέπει πρώτα ο χρήστης να τον έχει χρησιμοποιήσει ένα χρονικό διάστημα τέτοιο που να επιτρέψει στον υπολογιστή να συγκεντρώσει ικανό αριθμό βιομετρικών παραμέτρων συμπεριφοράς.
Αν όμως κάποιος θέλει να δει ή να υποκλέψει κάτι συγκεκριμένο από τον υπολογιστή κάποιου άλλου ατόμου θα χρειαστεί ελάχιστο χρόνο για να το κάνει και με ελάχιστες κινήσεις ειδικά αν γνωρίζει που να ψάξει. Ετσι ο υπολογιστής δεν θα προλάβει να προχωρήσει στην ταυτοποίηση για να εμποδίσει τον εισβολέα. Η μελέτη αυτής της νέας ιδέας θα απαντήσει σύντομα στο αν αυτοί οι φόβοι έχουν βάση ή αν το νέο σύστημα ταυτοποίησης είναι απόλυτα ασφαλές.
