Η «Ελένη» του Ευριπίδη θα σημάνει την πρεμιέρα του εφετινού 60ου Φεστιβάλ στην Επίδαυρο, το Σάβαβτο 5 Ιουλίου _μια εβδομάδα μετά, ο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου θα πάρει τη σκυτάλη. Νωρίτερα, το διήμερο 4 και 5 Ιουλίου, στο θέατρο της Μικρής Επιδαύρου η «Επικίνδυνη ηλικία» θα δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα του παράλληλου φεστιβάλ. Δύο σκηνοθέτες, ένας μουσικός και μια ερμηνεύτρια, όλοι της νεώτερης γενιάς, καταθέτουν τις δυνάμεις τους σ΄αυτές τις πρώτες εκδηλώσεις. Για την εμπειρία τους αυτή μίλησαν στο πλαίσιο της συνέντευξης τύπου που δόθηκε το μεσημέρι της Δευτέρας, παρουσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ, Γιώργου Λούκου.
Ο Δημήτρης Καραντζάς λέει για την «Ελένη» που σκηνοθετεί σε μετάφραση Δημήτρη Δημητριάδη:
«Στην αρχή μου φάνηκε σαν φάρσα _μετά προσπάθησα να συνέλθω. Η Επίδαυρος είναι ένας συγκλονιστικός χώρος. Δεν είναι ότι ξυπνάνε οι μνήμες και τα φαντάσματα ούτε ότι νοιώθεις ένα δέος. Είναι ο ίδιος ο χώρος, η ακουστική του. Στην παράσταση της «Ελένης» στόχος είναι να αναδειχθεί η οικουμενικότητα όλων των γυναικών. Διότι κι αν εκείνη τελικά σώζεται, υπάρχει η αγωνία για όλες τις άλλες. Για μένα δεν έχει αίσιο τέλος αυτό το έργο. Το έργο το βλέπω όπως το βλέπει και ο ίδιος ο Ευριπίδης. Από γραφής φαίνεται ότι στην αρχή στηρίζει ένα πρόσωπο φιλειρηνικό και θύμα των περιστάσεων… Στο τέλος όμως η Ελένη προκαλεί μια νέα τραγωδία, στον λαό της Αιγύπτου. Είναι ένα αντιπολεμικό έργο που όμως προτείνει ως λύση έναν πόλεμο. Σαν να πηγαίνει να σου δώσει απαντήσεις και να στις παίρνει πίσω… Είναι άπιαστη η Ελένη όμως και τα περισσότερα πράγματα γύρω μας».
Ο Εκτωρ Λυγίζος μιλάει για τον «Προμηθέα Δεσμώτη» που ανεβάζει στη μετάφραση του Παναγιώτη Μουλλά:
«Είχα ξαναδοκιμάσει και με ενδιέφερε πολύ το αρχαίο. Είναι πολύ ωραία να δουλεύεις σε ένα έργο
κι ένα κείμενο που το αγαπάς πολύ. Εννοείται ότι έχω αγωνία και ανυπομονησία για όλό αυτό. Συνεχίζω τη δουλειά που ξεκίνησα με τις «Βάκχες». Ωστόσο όλα έχουν να κάνουν με τη φάση στην οποία βρίσκεσαι. Τότε ήμουν πιο κλειστός, τώρα νοιώθω πιο ανοικτός. Βαρέθηκα το μόνος μου… Θέλω το μαζί, ακόμα κι αν ο άλλος σε καταπιέζει σε πρώτη φάση, τελικά όλα γίνονται πιο γόνιμα. Ουσιαστικά παίρνεις στα χέρια σου ένα στατικό έργο, και διαβάζοντάς το καταλαβαίνεις πόση κίνηση έχει. Εχει μεγάλη ψυχική διαδρομή ο ήρωας αλλά και οι άλλοι.
Στην παράστασή μας ο ήρωας είναι κατά βάση ένα μεγάλο ομοίωμα. Γι αυτό και δεν αφήνουμε κανέναν να τον οικειοποιηθεί _άλλοτε είμαστε εμείς ο Προμηθέας, άλλοτε όχι. Τον κοιτάμε από κοντά ή από μακριά και προσπαθούμε να καταλάβουμε. Είμαστε οκτώ όλοι μαζί οι ηθοποιοί _Χορός και ήρωες. Δεν είναι μόνον οι Ωκεανίδες».
Η Νατάσσα Μποφίλιου και ο Αγγελος Τριανταφύλλου ανοίγουν τις εκδηλώσεις στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου.
Η «Επικίνδυνη ηλικία», όπως είναι και ο τίτλος της παράστασης, λέει η ερμηνεύτρια, «είναι ουσιαστικά το τέλος της νεότητας και η μετάβαση από το ξένοιαστο στην ενηλικίωση. Όλα τα τραγούδια και τα ποιήματα από εκεί αντλούνται. Είναι η ηλικία που πλέον δεν σου δικαιολογούν τα πάντα». Από την πλευρά του ο συνθέτης λέει ότι «Πλάι στους νέους στέκονται οι ηλικιωμένοι, γνωστοί και φίλοι μας, που δεν είναι καλλιτέχνες αλλά αγαπούν την τέχνη και παίζουν τον ρόλο του δικού μας καθρέφτη. Τους θέλουμε δίπλα μας σ΄αυτή την παράσταση γιατί θέλουμε να ξέρουμε πως θα είμαστε κι εμείς μετά από μερικές δεκαετίες…».
