Την Τρίτη 24 Ιουνίου η Νάνα Μούσχουρη μίλησε στον Βήμα fm και στον Γιάννη Πετρίδη με αφορμή τη συναυλία της στο Ηρώδειο.
Με αφορμή τη μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο (στις 14 Ιουλίου), η κορυφαία ερμηνεύτρια μιλάει για όλη την πορεία της στο διεθνές καλλιτεχνικό στερέωμα, για τραγούδια που σημάδεψαν την καριέρα της, ακόμη και για τα μαύρα γυαλιά που δεν αποχωρίζεται ποτέ.
Για τη συναυλία και τα 80α γενέθλιά της {{{ audio1 }}}
«(Η συναυλία) είναι στις 14 Ιουλίου. Είχα πάει στον Καναδά έχω πάει κάπου στην Τουρκία εδώ στην Ευρώπη σε μερικές από τις ευρωπαϊκές χώρες, στο Ισραήλ, τώρα ετοιμάζομαι να συνεχίσω μετά από τον Σεπτέμβριο, στη Γαλλία ήμουνα, στην Αγγλία θα πάω από τον Σεπτέμβριο και μετά.
Πριν από μερικά χρόνια, όπως ξέρεις, το 2008 έκανα την τελευταία μου συναυλία εδώ στην Ελλάδα. (Η πρώτη) ήταν το 1984, σήμερα γιορτάζω 30 χρόνια από αυτή τη συναυλία είναι ένα γεγονός και μια επέτειος.
Ξέρεις ότι αυτός ο χρόνος είναι τα 80 μου χρόνια; Και όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο, κανένας δεν του αρέσει να γερνάει αλλά από την άλλη μεριά είναι και κάπου μια χάρη που έχεις στη ζωή να μπορέσεις να φτάσεις σε αυτό το σημείο, να έχεις αυτή την ηλικία και να μπορείς να τραγουδήσεις.
Λοιπόν λέω αντί να κάτσω στο σπίτι μου και να λέω θα γίνω τόσο, θα πάω στη σκηνή και θα τραγουδάω για όλο τον κόσμο. Και έτσι αποφάσισα να κάνω αυτή την συναυλία και την ξεκίνησα για ένα χρόνο μόνο αλλά βεβαίως θα συνεχίσω και του χρόνου αν είμαι καλά γιατί είναι πολλές χώρες που δεν έχω πάει.
Ζω σαν τραγουδίστρια δηλαδή έχω τις συνήθειες της τραγουδίστριας η οποία έχει ανάγκη να κοιμάται σωστά και αυτό δεν θα πει ότι στερούμαι να διασκεδάσω και όλα αλλά δεν υπερβάλλω είμαι περιορισμένη σε αυτό που κάνω. Λοιπόν και τυχαίνει αυτή η συναυλία που θα κάνω εδώ είναι αυτή η επέτειος όπως λέμε πριν 30 χρόνια είναι πολύ σπουδαίο αυτό. (Το 1984) Με είχε καλέσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για να γιορτάσουμε τα 10 χρόνια της μεταπολίτευσης και έτυχε να ξαναβρίσκομαι εδώ μετά από 30 χρόνια. Και ήταν η πρώτη φορά που τραγουδίστρια ελαφράς μουσικής είχε το δικαίωμα να περάσει στο Ηρώδειο.
…
Υπάρχουν πολλές επέτειοι, είναι 20 χρόνια που η Μελίνα έφυγε ήταν μεγάλη μου φίλη είναι 20 χρόνια που ο Μάνος έφυγε , ο Μάνος ξέρετε τι είναι για μένα είναι πολλά που θέλω να γιορτάσω και μικρά στιγμιότυπα αλλά επίσης την παράσταση αυτή την δίνω για την «Ελπίδα» η οποία είναι πολύ σημαντικό μέρος της ζωής μου.
…
Το πρόγραμμα θα έχει στιγμιότυπα με τραγούδια τα οποία έχουν μια ιστορία. Και όπως πάντοτε υπάρχει και κάτι καινούριο γιατί δεν μπορείς να κάνεις μια παράσταση χωρίς να έχεις ένα δυο καινούργια πράγματα γιατί είναι για εμένα καλό. Εκτός αυτού θα τραγουδήσει η κόρη μου που είναι μεγάλο γεγονός μαζί μου.»
Για την Ελλάδα και την ξενοφοβία {{{ audio2 }}}
«Εγώ πιστεύω ότι (η Ελλάδα) είναι η μάνα της Ευρώπης. Εγώ όταν έφυγα από την Ελλάδα, θυμάμαι εκείνο που ήταν πολύ μεγάλη εντύπωση ήταν η διαφορά που υπήρχε ακόμα. Συζητούσαν από το σινεμά αλλά δεν υπήρχε αυτός ο διαχωρισμός που γίνεται σήμερα που εχθρεύονται μεταξύ τους. Απλώς έλεγες ότι είναι από άλλη κοινωνία. Ενώ στην Αμερική ήταν πόλεμος ακόμη. Η Ελλάς ήταν μια χώρα που δεν γνώριζε τέτοια πράγματα, τα γνώρισε ίσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο που άρχισαν και οι πολιτικές καταστάσεις, τα κόμματα και αυτά. Από κει άρχισαν οι διαφορές. Ειδάλλως εμείς μεγαλώσαμε με το «όλοι οι άνθρωποι είναι φίλοι μας».»
Για το «Χάρτινο το φεγγαράκι» {{{ audio3 }}}
«Όταν τραγούδησα για την ελληνική μουσική, τα ελληνικά τραγούδια ο Νίκος Γκάτσος και ο Μάνος Χατζηδάκης ήταν εκείνοι οι οποίοι μου έδωσαν την ελληνική ταυτότητα.
Όλα αυτά τα 50 χρόνια (τα κουβαλάω μέσα μου). Και κάθε φορά που το έχω τραγουδήσει είναι συγκινητική βραδιά αλλά θέλω να σας πω εκείνο που είναι το πιο σπουδαίο όταν είμαι στο Παρίσι και στην Αγγλία ή την Αμερική, όπου και αν είμαι – γιατί δεν το τραγουδάω πάντοτε με τον ίδιο τρόπο – στο ίδιο σημείο της παραστάσεως αλλά συχνά, τελειώνω με αυτό σαν ανκόρ.
Διότι αυτό το τραγούδι είναι η αρχή και το τέλος για μένα, το χάρτινο το φεγγαράκι και της ζωής μου της τραγουδίστριας που είμαι, είναι πολύ σπουδαίο και στο τέλος όταν πια έχω τραγουδήσει τόσα τραγούδια και ο κόσμος είναι τόσο πολύ υπέροχος και με χειροκροτάει, ένας τρόπος να τους πεις καληνύχτα και να πάτε στο καλό είναι αυτό το τραγούδι. Το τραγουδάω χωρίς μουσική α-καπέλα.»
Για τα γυαλιά της {{{ audio4 }}}
«Τα γυαλιά τα φόρεσα όταν ήμουν 11 χρονών, και ήταν μεγάλη καταστροφή γιατί ήμουν χοντρούλα και με κορόιδευαν τα παιδιά, οι συμμαθητές μου «είσαι γλυκιά, νόστιμη με τα γυαλάκια σου». Είχα δημιουργήσει μια ντροπή μέσα μου γιατί δεν ήμουν όμορφο κορίτσι, γιατί φορούσα γυαλιά και συνέχισα έτσι τραγουδώντας.
Στην αρχή δεν υπήρξε στιγμή που να είμαι γυναίκα, ήταν το τραγούδι και εγώ και το τραγούδι ήταν ο σύντροφος μου..
Επειδή συνήθισα να είμαι έτσι αργότερα όταν έκανα πρώτη φορά επιτυχία μετά το «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου» είχε έρθει ένας φίλος που ήταν και ατζέντης εκείνη την εποχή και μου λέει: Πρέπει να βγάλεις τα γυαλιά σου, τώρα με την επιτυχία να γίνεις ξανθιά, γιατί έτσι είναι πρέπει να γίνεις όμορφη, να χάσεις βάρος. Κι εγώ εκείνη την στιγμή πείσμωσα, όπως είμαι και λίγο σε αυτά τα θέματα πεισματάρα, και λέω δεν θέλω ο κόσμος να με βλέπει όπως είμαι, είναι πολύ πιο σπουδαίο να με ακούσει για αυτό που τραγουδάω. Και πείσμωσα και λέω τώρα δεν θα τα βγάλω ποτέ.»
