Με μεγάλη απαξία αντιμετωπίσαμε τον συνομιλητή μας –εκπρόσωπο της κινεζικής κυβέρνησης –όταν μας είπε κατά τη διάρκεια της περιήγησής μας στην Απαγορευμένη Πόλη ότι για να αλλάξει τόπο διαμονής ένας κινέζος πολίτης πρέπει να ζητήσει άδεια από τις τοπικές αρχές…
«Μα αυτό είναι αντιδημοκρατικό» σπεύσαμε κάποιοι από τη δημοσιογραφική αποστολή να διαμαρτυρηθούμε.
«Εχετε δίκιο από την πλευρά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρέπει όμως να έχετε διαφορετική οπτική όταν μιλάτε για μια χώρα ενός δισεκατομμυρίου κατοίκων. Αν 10.000 άνθρωποι από 1.000 διαφορετικές περιοχές της Κίνας αποφασίσουν όλοι μαζί να μετακομίσουν π.χ. στη Σανγκάη, ο πληθυσμός της πόλης θα αυξηθεί σε μερικούς μήνες όσο ο πληθυσμός ολόκληρης της Ελλάδας, κατά 10 εκατομμύρια κατοίκους. Στην Κίνα έχουμε μάθει να βλέπουμε τις προκλήσεις με πραγματισμό».
Θυμήθηκα τη διδακτική απάντηση του κινέζου αξιωματούχου με αφορμή την επίσκεψη του προέδρου της Κίνας στην Ελλάδα και τη συνεχιζόμενη άρνηση κάποιων να δεχθούν την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά.
Και ενώ οι Κινέζοι μέσα σε λίγες δεκαετίες κατάφεραν με πραγματισμό να διανύσουν την τεράστια απόσταση που χωρίζει την κομμουνιστική Λαϊκή Δημοκρατία του Μεγάλου Τιμονιέρη Μάο Τσε Τουνγκ από τη σημερινή «σοσιαλιστική δημοκρατία της αγοράς» του Λι Κετσιάνγκ, στην Ελλάδα εξακολουθούν κάποιοι να βλέπουν με ιδεολογικές παρωπίδες ζητήματα που τα έχει λύσει η ζωή.
Το λιμάνι του Πειραιά γίνεται βήμα-βήμα η πύλη εισόδου της Κίνας στην Ευρώπη με τεράστια οικονομικά οφέλη για το Λεκανοπέδιο αλλά και την Ελλάδα ολόκληρη. Αποτελεί το δείγμα γραφής της ελληνοκινεζικής οικονομικής συνεργασίας που δίνει τη δυνατότητα να επεκταθεί και σε άλλες δραστηριότητες –τρένα, αεροδρόμια, ενέργεια, εμπορικά πλοία, εισαγωγές ελληνικών τροφίμων και μαρμάρων, κατασκευές κτλ.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν κάποιοι σε κόμματα, στην τοπική αυτοδιοίκηση αλλά και στην ελληνική οικονομική ελίτ που διαφωνούν –επικαλούμενοι επιχειρήματα της δεκαετίας του ’70 –με την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού. Είναι οι ίδιοι που αρνούνται την ιδιωτικοποίηση ενός κομματιού της ΔΕΗ λέγοντας ότι διαφωνούν με την παραχώρηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας όπως η ενέργεια σε ιδιώτες.
Μα όταν οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας αδρανούν δεν μπορείς να επικαλείσαι την ιδεολογία. Το λιμάνι ήταν στάσιμο οικονομικά για δεκαετίες –όμηρος των συνδικαλιστών. Το κράτος δεν έχει χρήματα ούτε καν για να αλλάξει τις ντιζελομηχανές στη ΔΕΗ της Σαντορίνης και χιλιάδες τουρίστες υποχρεώνονται να κάνουν τις ακριβοπληρωμένες καλοκαιρινές διακοπές τους χωρίς φως, νερό και ψύξη…
Οι Κινέζοι μπορούν να μάθουν πολλά από μας στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εμείς πρέπει να πάρουμε κάτι από τον κινεζικό πραγματισμό.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
