Μπορεί η πολιτική να ταυτίζεται συχνά με την υποκρισία,αλλά υπάρχει κι ένα όριο – τουλάχιστον στην πολιτική, αν όχι και στην υποκρισία.
Τα ‘χουν βάλει τώρα άπαντες στην κυβέρνηση με τον Στουρνάρα: αυτός φταίει για όλα. Και εδώ ανακύπτει το πολύ απλό ερώτημα: μα ποιος Στουρνάρας; Τι περισσότερο είναι ο Στουρνάρας από απλός εκφραστής της πολιτικής Σαμαρά – Βενιζέλου; Υπάρχει Στουρνάρας χωρίς αυτούς; Ασφαλώς και όχι…
Μέχρι χθες, ο υπουργός Οικονομικών ήταν ο “πατέρας” των διαδοχικών success stories, του πρωτογενούς πλεονάσματος, της δήθεν εξόδου της χώρας στις αγορές κοκ. Μόλις 24 ώρες μετά τις τριπλές εκλογές, έγινε ξαφνικά κάτι σαν τον… άρχοντα του σκότους.
Μακριά από αυτή τη στήλη κάθε διάθεση υπεράσπισης του υπουργού Οικονομικών και της πολιτικής που ακολούθησε, πάντοτε, όμως, κατά ρητή εντολή του πρωθυπουργού.
Ειδικά εκείνο το “Giannis forget it” που ο ίδιος ο Στουρνάρας αποκάλυψε ότι του είπε ο γερμανός ομόλογός του Σόιμπλε ως προς το κούρεμα του χρέους ήταν τόσο θλιβερό, ώστε και μόνο του θα έφτανε να βγάλει κανείς πλήρη συμπεράσματα. Αλλά και αυτό ακόμα δεν αντανακλά τίποτε άλλο παρά την απόφαση της κυβέρνησης να κάνει ότι της λένε χωρίς να ψελλίζει λέξη.
Αυτό όμως, όπως και όλα τα αντίστοιχα, δεν τα αποφάσισε ο Στουρνάρας. Αυτός, απλώς τα εξετέλεσε. Στοιχειώδης ανάγκη δικαιοσύνης αλλά και επαφής με την πραγματικότητα καθιστούν σαφές ότι η πολιτική αυτή δεν ήταν του Στουρνάρα, αλλά του Σαμαρά, του επιτελείου του Μεγάρου Μαξίμου και του Βενιζέλου.
Αν θέλει λοιπόν κανείς να είναι τίμιος με τις κρίσεις του κι αν θέλει να επικρίνει αυτή την πολιτική, ε, ας έχει την ευθύτητα να “βαράει” τον Σαμαρά κι όχι… “το σαμάρι”. Κι όποιος στην κυβέρνηση μέχρι την Κυριακή διαφήμιζε αυτή την πολιτική και τώρα την μέμφεται ως μητέρα όλων των δεινών, ας ξέρει ότι υποκύπτει στον πειρασμό του πιο ακραίου λαϊκίστικου παλαιοκομματισμού…
Από την άλλη πλευρά, ο Στουρνάρας δεν είναι κι εκείνοι άμοιρος ευθυνών. Γιατί δεν είναι μόνον η πολιτική που πρόθυμα ακολούθησε και εφάρμοσε. Είναι και το γεγονός ότι ενίοτε έμοιαζε και να… τη χαίρεται. Είναι και ότι έδωσε συχνά την αίσθηση της κατάχρησης μιας πολύ σκληρής εξουσίας, όπως άλλωστε και διάφοροι άλλοι αξιωματούχοι της κυβέρνησης, λ.χ. ο κ. Θεοχάρης. Υπήρξε συχνά αλαζονεία που έφτασε κάποτε μέχρι τα όρια ενός ιδιότυπου σαδισμού.
Ομως, και πάλι, ακόμα και με αυτά, ο Στουρνάρας δεν είναι ο άρχοντας του σκότους. Ενας τεχνοκράτης είναι που του είπαν να κάνει μια δουλειά, άσχημη δουλειά, και με μεγάλη προθυμία την έκανε. Αλλά χωρίς τους εντολείς του, δεν θα είχε υπάρξει ποτέ. Και μόλις αυτοί τον αποσύρουν, απλώς θα ξεχαστεί. Στην ευνοϊκότερη για τον ίδιο περίπτωση σε κάποια αξιοπρεπή θέση αποστρατείας εδώ, ή, ακόμα καλύτερα, έξω – ούτως ή άλλως, οι γερμανοί και οι Βρυξέλλες τον αγαπούν…
