«Σε γενικές γραμμές, ο ισλαμισμός είναι μια σύγχρονη και κοσμική ιδεολογία που προέκυψε ως απάντηση στην δυτική, μοντερνιστική, αποικιοκρατική και ιμπεριαλιστική επίθεση κατά των μουσουλμανικών κοινωνιών, χωρών και πολιτισμών.
Οι ισλαμιστές φαντάζονται μια τέλεια κοινωνία που έχει σχεδιαστεί από το κράτος. Θέλουν να χρησιμοποιήσουν την κρατική εξουσία για να δημιουργήσουν καλούς πολίτες. Ισχυρίζονται ότι έχουν το μονοπώλιο στην αλήθεια. Εχουν επίσης μια ιδεολογία – ή ακριβέστερα, μια μετα-αφήγηση – που μπορεί να εξηγήσει τα πάντα, και έχει έτοιμες απαντήσεις για όλες τις σύγχρονες προκλήσεις», συνεχίζει.
«Εδώ, την κοινωνία την φαντάζονται πάντα σαν κάτι παθητικό. Πιστεύουν στη δύναμη του νόμου να μεταμορφώσει τις κοινωνίες ως όργανο κοινωνικής μηχανικής. Οπως μπορείτε να δείτε, όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά της νεωτερικότητας. Στην περίπτωση του Ερντογάν, μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ότι έχει γίνει ένας Ισλαμιστής Κεμαλιστής ή ένας Κεμαλο-Ισλαμιστής», τονίζει ο αρθρογράφος.
«Ο Ερντογάν σκέφτεται, επίσης, με όρους δυαδικών αντιθέσεων. Φαντάζεται το καλύτερο έθνος. Θέλει να δημιουργήσει μια καλύτερη γενιά – και γι΄αυτόν, καλύτερη θα είναι μια θρησκευόμενη γενιά – χρησιμοποιώντας την δύναμη του κράτους σε μια κάθετη επιβολή από την κορυφή προς την βάση. Εχει επίσης φανταστικούς εχθρούς και προδότες μεταξύ των πολιτών του στη χώρα. Ισχυρίζεται ότι έχει το μονοπώλιο στην αλήθεια.
Δαιμονοποιεί την διαφωνία, την αντιπολίτευση και την κριτική. Θέλει να δημιουργήσει την δική του ελίτ στην εξουσία. Θέλει να χρησιμοποιήσει την θρησκεία σαν τον Πρίγκιπα του Μακιαβέλι για πολιτικούς λόγους και για να διατηρήσει την εξουσία του. Με λίγα λόγια είναι σαφές ότι ο Ερντογάν είναι ή έχει γίνει ένας μοντερνιστικός μακιαβελικός Λεβιάθαν με ένα θρησκευτικό, αλλά ουσιαστικά βλάσφημο, παράδειγμα», προσθέτει.
«Το μόνο που έχει απομείνει από το Ισλάμ στην περίπτωση του Ερντογάν είναι η ισλαμική ορολογία, η άδεια ισλαμική ρητορική και μια ισλαμική πρόσοψη. Οι Κεμαλιστές τουλάχιστον ήταν σε μεγάλο βαθμό ειλικρινείς σχετικά με την κοσμοθεωρία, την ιδεολογία και τις πολιτικές τους» , καταλήγει ο Γιλμάζ .
