«Εκτός αν οι δημοσκοπήσεις κάνουν πολύ μεγάλο λάθος, κάποια στιγμή το επόμενο Σαββατοκύριακο οι Ευρωπαίοι θα μάθουν ότι τουλάχιστον το ένα τέταρτο των εδρών στο νέο Ευρωκοινοβούλιο θα το έχουν κερδίσει αντισυστημικά κόμματα και ευρωσκεπτικιστές» γράφει ο Γκάβιν Χιούιτ σε ανάλυση στο BBC.
«Το ποσοστό αυτό θα μπορούσε μάλιστα να είναι κοντά στο 30%. Σε πολλές χώρες οι εκλογές έχουν γίνει ένα δημοψήφισμα για το ίδιο το ευρωπαϊκό σχέδιο. Αυτά τα κόμματα έχουν πολύ διαφορετικές ατζέντες: μερικά προέρχονται από την άκρα Δεξιά, μερικά από τη ριζοσπαστική Αριστερά, αλλά όλα, το καθένα με τον δικό του τρόπο, αμφισβητούν τη φιλοδοξία τής «όλο και μεγαλύτερης ενοποίησης» της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Μερικά είναι μια πέμπτη φάλαγγα αποφασισμένη να υπονομεύσει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς εκ των έσω. Μερικοί ευρωπαϊστές αναμφίβολα θα διαλέξουν τον εύκολο δρόμο και θα απορρίψουν αυτά τα κόμματα σαν τυχάρπαστο στρατό από ξενοφοβικούς, ρατσιστές, λαϊκιστές, εθνικιστές, νεοναζιστές και ρομαντικούς νοσταλγούς του εθνικού κράτους» τονίζει ο αρχισυντάκτης επί ευρωπαϊκών θεμάτων του BBC.
Και εξηγεί: «Πολλοί θα μπουν στον πειρασμό να ισχυριστούν ότι μια ψήφος διαμαρτυρίας της τάξης του 30% σημαίνει ότι το 70% στηρίζει κόμματα που τάσσονται υπέρ της περαιτέρω ενοποίησης. Αλλά τι είναι αυτό που τροφοδοτεί την υποστήριξη προς τα κόμματα διαμαρτυρίας; Τέσσερις είναι οι κύριοι λόγοι». Στη συνέχεια τους απαριθμεί.
Τα αίτια της δυσαρέσκειας
«Πρώτον, υπάρχει η φτώχεια που προκάλεσε η λιτότητα, και τα υψηλά ποσοστά της ανεργίας. Στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, υποστηρίζει ότι η λιτότητα ήταν μια καταστροφή που οδήγησε σε κοινωνική κατάρρευση και στην καταστροφή της ζωής των ανθρώπων. Η Ελλάδα έχει χάσει το 26% του ΑΕΠ της μέσα σε πέντε χρόνια –κάτι πρωτοφανές στη σύγχρονη Ιστορία. Και η ανάκαμψη σε άλλες χώρες παραμένει άπιαστο όνειρο. Η ιταλική οικονομία έχει συρρικνωθεί περισσότερο από 8% σε έξι χρόνια.
Η χώρα θα είναι τυχερή αν καταγράψει ανάπτυξη 0,6% το τρέχον έτος. Η αναλογία του χρέους προς το ΑΕΠ οδεύει προς το 147% το 2015. Η ανεργία παραμένει επίμονα υψηλή και στη Γαλλία εξακολουθεί να αυξάνεται. Η ισπανική οικονομία έχει σίγουρα βελτιωθεί, αλλά το ποσοστό των ανέργων παραμένει άνω του 25%. Τόσο στη Βόρεια όσο και στη Νότια Ευρώπη υπάρχει μεγάλη απογοήτευση. Ο κόσμος λέει ότι το τίμημα για τη σωτηρία του ευρώ είναι δυσβάσταχτο, και αυτό έχει ενισχύσει τα κόμματα διαμαρτυρίας» λέει.
«Δεύτερον, υπάρχει η παγκοσμιοποίηση. Η επίσημη γραμμή των Βρυξελλών είναι ότι η παγκοσμιοποίηση καθιστά αναγκαίους οργανισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση. Μόνο με τη στενή ενοποίηση μπορεί η Ευρώπη να εξασφαλίσει μια θέση για τον εαυτό της στο τραπέζι των οικονομικά ισχυρών και να δαμάσει τους σκληρούς ανέμους της παγκοσμιοποίησης. Υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό, αλλά το ερώτημα ποιος έχει επωφεληθεί περισσότερο από την παγκοσμιοποιημένη οικονομία παραμένει ανοικτό. Στη Γαλλία, η Μαρίν Λεπέν του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου (FN) έκανε έξυπνο άνοιγμα στους ψηφοφόρους των Σοσιαλιστών και των κομμουνιστών, που πιστεύουν ότι οι Βρυξέλλες είναι με το μέρος των μεγάλων επιχειρήσεων και των μεγάλων τραπεζών» συνεχίζει η ανάλυση.
«Τρίτον, υπάρχει η μετανάστευση. Θα είναι πάντα ένα εκρηκτικό πρόβλημα, όταν 26 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη είναι άνεργοι. Ευρωπαίοι αξιωματούχοι υπερασπίζονται σθεναρά την ελεύθερη διακίνηση των προσώπων εντός της ΕΕ και επιμένουν –δικαίως –ότι εκείνοι που προσπαθούν να φτάσουν στις ευρωπαϊκές ακτές πρέπει να προστατεύονται» συνεχίζει.
Κρίση εμπιστοσύνης
Και, τέταρτον, «υπάρχει η κρίση εμπιστοσύνης προς τους εκλεγμένους ηγέτες. Επιτρέπει στη Μαρίν Λεπέν να λέει ότι «η Γαλλία δεν ελέγχει τίποτε, ούτε τον προϋπολογισμό της, ούτε το νόμισμά της, ούτε τα σύνορά της. Ακόμη και στη γαλλική Αριστερά μιλούν για την ανάγκη για «οικονομικό πατριωτισμό»».
Και καταλήγει ο βρετανός αρθρογράφος: «Λοιπόν, τι θα συμβεί μετά τις 25 Μαΐου; Η Ιστορία μάς διδάσκει ότι η ψήφος διαμαρτυρίας θα αγνοηθεί και ότι αυτό που μετράει είναι η πλειοψηφία που στηρίζει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Στο κάτω-κάτω, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι στην Ελλάδα το 60% των πολιτών θέλουν να παραμείνουν στη ζώνη του ευρώ. Στην Ισπανία δεν υπάρχει ούτε ένα ευρωσκεπτικιστικό κόμμα» καταλήγει ο Χιούιτ.
HeliosPlus
