Τα όσα αποκαλύπτονται και περιγράφονται σήμερα από «Το Βήμα» για την κατάρρευση της κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου και την κορύφωση της κρίσης που έφερε την Ελλάδα ένα βήμα από την έξοδό της (ορθότερα· την εκδίωξή της) από την Ευρωπαϊκή Ενωση μοιάζουν με μυθιστόρημα πολιτικής φαντασίας. Τα γεγονότα είναι δραματικά, μερικές φορές γίνονται ιλαροτραγωδία –φανταστείτε λ.χ. τον πρόεδρο της Γαλλίας ανεβασμένο σε μια καρέκλα να «στολίζει» τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδος.
Θα ήταν ίσως σωστό να αποθέσουμε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τις γκάφες, τις αμετροέπειες, τους επικίνδυνους χειρισμούς μιας κυβερνήσεως η οποία επλήρωσε το πολιτικό αντίτιμο της ανοησίας. Η Ιστορία θα κρίνει όσους απεδείχθησαν κατώτεροι των περιστάσεων.
Οπωσδήποτε όσοι βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο εμφανίζονται αισιόδοξοι για το μέλλον. Πιστεύουν ότι η κρίση ξεπεράστηκε και η Ελλάδα θα εξακολουθήσει να αποτελεί μέρος της ενωμένης Ευρώπης.
Η χώρα μοιάζει να ισορροπεί καθώς όλο και περισσότεροι βλέπουν την Ελλάδα ως αναπόσπαστο τμήμα της Ευρώπης. Τα ακραία συνθήματα του είδους «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» είναι ξεπερασμένα από καιρό. Επίσης ελάχιστοι αρθρώνουν κατηγορίες περί προδοσίας…
Δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρξουν κυβερνήσεις προδοτών στην Ελλάδα. Η ανοησία όμως είναι δεδομένη.
Τα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια συνιστούν πολύτιμη διδακτική ύλη για τους πολιτικούς που κυβερνούν σήμερα είτε φιλοδοξούν να κυβερνήσουν αύριο την Ελλάδα.
Δεν είναι καιρός για λεονταρισμούς. Διότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται συχνά ως τραγωδία. Το «δεν ήξερα», «δεν κατάλαβα» δεν ισχύει ύστερα από όσα απεκαλύφθησαν.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
