«Βασική αρχή της φιλελεύθερης πολιτικής είναι η αυτο-διάθεση. Ο λαός της Ουκρανίας, και όχι η Ουάσιγκτον ή το Λονδίνο, πρέπει να αποφασίσει για το μέλλον της χώρας του», γράφει ο Σάϊμον Τζένκινς στον Guardian.
«Το δημοψήφισμα των φιλορώσων αυτονομιστών στην ανατολική Ουκρανία δεν προκαλεί μία κρίση, αλλά δύο. Η πρώτη είναι η αυτονομιστική πίεση του είδους που από καιρό μαστίζει την πολιτική στην Ευρώπη. Κακοσχεδιασμένα σύνορα, εθνοτικές ή γλωσσικές μειονότητες και ανεπαρκείς κεντρικές κυβερνήσεις οδηγούν σε εξεγέρσεις. Η επίλυση έγκειται είτε στην αποκέντρωση και στην συνομοσπονδία, ή στην διχοτόμηση και την ανεξαρτησία. Μάρτυρες η Ιρλανδία, το Κοσσυφοπέδιο, η Σλοβακία και η πΓΔΜ, και ίσως οι Βάσκοι, οι Καταλανοί και οι Σκωτσέζοι», τονίζει ο Βρετανός αρθρογράφος.
«Η δεύτερη κρίση είναι πιο επικίνδυνη. Προκαλείται όταν τέτοιες τοπικές συγκρούσεις αποκτούν ξένους χορηγούς, όταν μεταφράζονται σε πολιτική διαμάχη μεταξύ μεγάλων δυνάμεων. Οταν γίνονται οχήματα για να επιδείξουν την δύναμή τους αρχηγοί κρατών. Τότε ακούγεται ότι οι «πραγματικοί άνδρες» παρεμβαίνουν, και ότι «κάτι πρέπει να γίνει». Αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία», συνεχίζει ο Τζένκινς.
«Ο κύριος παίκτης είναι ο Βλαντίμιρ Πούτιν της Ρωσίας. Γεύτηκε δόξα στην Κριμαία, που ανταποκρινόταν σαφώς στη λαϊκή βούληση μετά το πραξικόπημα του 2013 εναντίον ενός εκλεγμένου ηγέτη στο Κίεβο. Τώρα η ανατολική Ουκρανία έδειξε, παρά το ετοιμόρροπο δημοψήφισμα, μια έξαρση του αυτονομισμού στον έντονα φιλορωσικό πληθυσμό. Ο Πούτιν είναι στην ευχάριστη θέση να εκμεταλλευθεί την ψυχολογία του κόσμου εκεί, Ετσι η Ουκρανία δοκιμάζει τα όρια της δυτικής αλαζονείας. Ο πρόεδρος Ομπάμα διασύρεται επειδή δεν τήρησε πιο σκληρή στάση. Η ΕΕ επικρίνεται για την χλιαρή αντίδραση. Οι Βρετανοί πολιτικοί μιλάνε με δογματισμό για το τι είναι «αποδεκτό». Το ΝΑΤΟ είναι σε επιφυλακή. Και ακούγονται τρομακτικοί παραλληλισμοί με το Σεράγεβο του 1914 και με την εισβολή του Χίτλερ στη Σουδητία το 1939», τονίζει ο αρθρογράφος.
«Μια θεμελιώδης αρχή της φιλελεύθερης πολιτικής είναι η αυτοδιάθεση. Γι’ αυτήν η Βρετανία κήρυξε πόλεμο στα Φόκλαντ και στο Κοσσυφοπέδιο, και αυτήν επικαλέστηκε αργότερα ο Τόνι Μπλερ για τον πόλεμο στο Ιράκ. Εξ αιτίας αυτής είναι που ο Ντέιβιντ Κάμερον ανέχεται ένα δημοψήφισμα στη Σκωτία και προτείνει δημοψήφισμα για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι μια βασική αρχή που δεν πρέπει να απαξιωθεί.Αν και η συμπεριφορά της Ρωσίας στην Κριμαία και στην Ουκρανία ήταν ωμή και πολεμική, στηρίχθηκε στην τοπική συναίνεση. Είναι σαφές ότι το καθεστώς στο Κίεβο θα πρέπει να αντιμετωπίσει ένα κλασικό αυτονομιστικό κίνημα εντός των συνόρων της χώρας. Ενα νέο καθεστώς για την ανατολική Ουκρανία είναι ζωτικής σημασίας – αλλά αυτό είναι δουλειά της Ουκρανίας και, με δεδομένες τις προφανείς απόψεις των κατοίκων της περιοχής, είναι αναπόφευκτα δουλειά και της Ρωσίας», προσθέτει ο Τζένκινς.
Και καταλήγει: «Η Ουκρανία δεν είναι Σεράγεβο ή Σουδητία. Η Ουάσιγκτον ή το Λονδίνο ή οι Βρυξέλλες δεν έχουν καμιά δουλειά εκεί. Οταν μακρινές δυνάμεις αισθάνονται δικαιολογημένες να παρεμβαίνουν ενάντια στη θέληση των λαών, τα κίνητρα μπερδεύονται και σοβαροί πόλεμοι αρχίζουν».
