Μπάμπης Παπαδόπουλος: Ζούσαμε μια χαζοχαρά τα τελευταία χρόνια

Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος έχει την ευχή αλλά και την «κατάρα» να έχει συνδέσει το όνομά του αλλά και την παρουσία του με ένα από τα πλέον εμβληματικά συγκροτήματα της ελληνικής ροκ σκηνής. Από το 1984 ως και τη διάλυσή τους ήταν μέλος στις Τρύπες, με αποτέλεσμα να είναι ταυτισμένος με αυτές στο μυαλό πολλών. Ροκάς, Θεσσαλονικιός, κιθαρίστας και συνθέτης, που ωστόσο μετά το τέλος του γκρουπ δεν εγκλωβίστηκε σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο.

Από το 1992 συμμετείχε ως κιθαρίστας στο μουσικό σχήμα Λοξή Φάλαγγα που συνόδευε τονΝίκο Παπάζογλου στις συναυλίες του. Εχει συνεργαστεί με τονΘανάση Παπακωνσταντίνου κάνοντας τηνενορχήστρωσητου δίσκου«Βραχνός Προφήτης»το 2000 και το 2002 συμμετέχει στον δίσκο«Αγρύπνια»ως ενορχηστρωτής και κιθαρίστας, ενώ παίζει κιθάρα στο μουσικό σχήμα Λαϊκεδέλικα που συνόδευε τον καλλιτέχνη στις συναυλίες του. Συμμετείχε ως κιθαρίστας στον δίσκο τουΓιώργου Χριστιανάκη «Θυρωρός»το 2001 και«Παράξενες ιστορίες»το 2003.

Λαϊκή μουσική

Εχει γράψει τη μουσική για την ταινία«Αγρύπνια»(2005) του σκηνοθέτη Νίκου Γραμματικού, τη μουσική για το έργο«Το όνειρο του Δωδεκάμερου»(2007) του Γιώργου Θεοτοκά που ανέβασε η Παιδική Σκηνή τουΚρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και τη μουσική για τη θεατρική παράσταση«Ερρίκος – Εδουάρδος – Ριχάρδος»(2010) που ανέβασε η Πειραματική Σκηνή τουΕθνικού Θεάτρου. Το 2008 κυκλοφόρησε το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ«Σκηνές από ένα ταξίδι»,ένας δίσκος ορχηστρικός, στον οποίο παίζει κιθάρα ακουστικήκαιηλεκτρική σε συνθέσεις επηρεασμένες από την ελληνική λαϊκή μουσική και τηροκ. Ακολούθησε το 2010 ο δεύτερος προσωπικός του δίσκος«Απ’ τη σπηλιά του δράκου»,στον οποίο διασκευάζειρεμπέτικατραγούδια της δεκαετίας του 1930. Και εφέτος υπογράφει τη μουσική της ταινίας «Το μικρό ψάρι» του Γιάννη Οικονομίδη. Δεν του είναι άγνωστος ο χώρος του κινηματογράφου και το αποδεικνύει στις μουσικές συνθέσεις του. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ένα αυτόνομο μουσικό έργο στο οποίο η δυτική μουσική χαϊδεύει αυτήν της Ανατολής ή τούμπαλιν. Παράλληλα διδάσκει και στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου.

Στο «Μικρό ψάρι», όπως σημειώνει στο «Βήμα της Κυριακής», «προσπάθησα να ακολουθήσω τον ήρωα και φυσικά το τι συναισθήματα και εικόνες μου δημιούργησε η ταινία. Το στόρι του φιλμ με ακολούθησε και το ακολούθησα. Οπως μια ταινία, έτσι και ένας δίσκος είναι μια ολοκληρωμένη ιστορία. Η μουσική είναι ένα ταξίδι. Με αγωνίες, χαρές και λύπες. Ή μπορεί να μην έχει και καθόλου χαρά. Ανθρωποι είμαστε». Σαφώς και υπάρχει χαρά στη ζωή αλλά για τον μουσικό και συνθέτη υπήρχε τα τελευταία χρόνια «μια χαζοχαρά σε κάποιες στιγμές. Ζούμε ιστορικές αλλαγές στον πλανήτη. Κοινωνικά οδηγούμαστε σε κάτι που κανείς δεν γνωρίζει, ούτε και αυτοί που ηγούνται… Από την άλλη, δεν μπορώ να πω ότι και εμείς ως κοινωνία είμαστε άμοιροι ευθυνών…».

Ο ίδιος πάντως ως συνθέτης θεωρεί ότι δεν ακολουθεί την κρίση, με την έννοια ότι πρέπει να γράψει κάτω από ένα συγκεκριμένο «σκεπτικό». «Η μουσική για μένα είναι μια βαθύτερη ανάγκη. Υποσυνείδητα μπορεί να δουλεύει αυτό αλλά όχι με στόχο. Από την άλλη, υπάρχει η ιστορία ότι η κρίση γεννά τέχνη αλλά δεν είμαι βέβαιος αν συμβαίνει αυτό: αν, δηλαδή, η κρίση γεννά την τέχνη ή η κρίση βοηθά να φανερωθεί η τέχνη που έτσι κι αλλιώς υπήρχε… Την περίοδο της κρίσης οι άνθρωποι… ξεμπροστιάζονται, φεύγουν αυτά τα γυαλιστερά στρασάκια…».

Από την εποχή που ανήκε στις Τρύπες ως σήμερα ο Μπάμπης Παπαδόπουλος δεν κάνει εύκολη μουσική, άρα ούτε και «εύκολη διασκέδαση, αυτή που είναι πιο ακίνδυνη και πιο ανούσια. Δεν μιλάει βαθιά στον συναισθηματικό κόσμο. Τα 100 πανέρια λουλούδια δεν είναι διασκέδαση κατά την άποψή μου».

Ψυχή ροκά

Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος έχει ψυχή ροκά, αν και ο ίδιος συστήνεται ως ένας «απλός μουσικός που θέλω να κάνω αυτό που θέλω στη ζωή μου και στην τέχνη. Σαφώς και ροκ υπήρχε πάντα στην Ελλάδα, αλλά ήταν και είναι μια υπόθεση λίγων ποσοτικά. Αν και συμμετέχουν πολλοί, απλώς είναι κάτι που δεν έχει τόσο μεγάλη βάση για να δημιουργήσει κάτι. Από την άλλη, και το ροκ ως έννοια παγκοσμίως είναι λίγο παλιό. Και καλά κάνει, νομίζω ότι πια ζούμε στην εποχή των αλλαγών. Καλό είναι να έχουμε ανοιχτό μυαλό. Ξεκομπλαρίστηκαν πλέον όλοι. Πιστεύω ότι θα βγει κάτι καινούργιο».

Πιστεύει ότι καλά έκανε και συμμετείχε στις Τρύπες, δεν αρνείται το έργο τους, αλλά από την άλλη δεν του λείπουν «επειδή ακόμη αισθάνομαι ενεργός και ζωντανός. Μου έχει λείψει ως μια γλυκιά ανάμνηση με την έννοια της συντροφικότητας. Εγώ αισθάνομαι πολύ καλά και τώρα. Θα μου έλειπαν αν αισθανόμουν άσχημα τώρα. Δεν συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο. Χαιρόμουν και χαίρομαι με αυτά που κάνω και βλέπω. Τα πράγματα δεν γυρίζουν πίσω και καλά κάνουν και δεν γυρίζουν». Δεν αρνείται ότι ο χώρος του μουσικού έχει δυσκολίες, αλλά αυτό δεν φαίνεται να τον πειράζει ιδιαιτέρως. «Η μουσική για μένα είναι πλέον κομμάτι του εαυτού μου».

Τέλος, ως καθηγητής μουσικής θεωρεί ότι το έργο που επιτελούν τα μουσικά σχολεία παίζει έναν ευρύτερο κοινωνικό ρόλο. «Ακόμη και αν δεν βγουν όλα τα παιδιά μεγάλοι μουσικοί, η ενασχόλησή τους με τη μουσική θα διαμορφώσει θετικά τις προσωπικότητές τους. Η μουσική μιλάει στην ψυχή. Θα λεπτύνει τη φύση τους. Η ενασχόληση με την τέχνη σαφώς και σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, σε ευαισθητοποιεί».

πότε & πού:
Η Feelgood Records παρουσιάζει το πρώτο της σάουντρακ με την υπογραφή του Μπάμπη Παπαδόπουλου. Πρόκειται για την πρωτότυπη μουσική που δημιουργήθηκε για την ταινία «Το μικρό ψάρι» του Γιάννη Οικονομίδη. Η αυθεντική μουσική της ταινίας κυκλοφορεί μόνο σε έκδοση βινυλίου 10΄΄