Συνεχείς είναι πλέον οι αναφορές που δείχνουν ξεκάθαρα ότι στις Βρυξέλλες ανησυχούν και δεν το κρύβουν: οι ευρωεκλογές του Μαίου θα καταγράψουν τη μεγαλύτερη έκρηξη ευρωσκεπτικισμού από την εποχή που ξεκίνησε την πορεία της η απόπειρα ευρωπαικής μεταπολεμικής ενοποίησης.
Σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις, αναμένεται ότι κόμματα που εκφράζουν την αντίθεσή τους στην Ευρωπαική Ενωση θα εμφανιστούν τώρα πολύ δυνατά σε σειρά από χώρες, φτάνοντας να αντιπροσωπεύσουν τελικά περισσότερο από το 30% του επόμενου Ευρωπαικού Κοινοβουλίου.
Τι είναι όμως αυτό που έχει φέρει τα πράγματα ως εκεί; Τι έπαθαν ξαφνικά οι λαοί; Τρελλάθηκαν;
Ασφαλώς όχι. Αυτή η αντίδραση δεν φουντώνει έτσι, χωρίς λόγο. Φουντώνει επειδή η Ευρώπη της εποχής μας είναι πλέον μόνον κατ’ όνομα Ευρωπαική Ενωση, αλλά, επί της ουσίας, είναι μία Γερμανική Ενωση, στην οποία όλες οι πολιτικές είναι εκείνες που επιβάλλει το Βερολίνο με άξονα τα δικά του εθνικά συμφέροντα. Και όσο κι αν οι κυβερνήσεις φοβούνται τη Γερμανία και δεν αντιδρούν σε αυτή την πρωτοφανή ηγεμονία, οι λαοί εκφράζουν αυτό που αισθάνονται.
Μέσα από την κρίση χρέους το Βερολίνο έχτισε de facto μία Γερμανική Ενωση – οι πιο φανατικοί “φίλοι” αυτής της στήλης θα πρέπει να συνηθήσουν πια σε αυτή την ορολογία καθώς είναι η μόνη η οποία περιγράφει την πραγματικότητα. Αυτά έχουν αναλυθεί πολλές φορές εδώ και από την πρώτη στιγμή της κρίσης. Είτε αρέσει είτε όχι σε πολλούς, οι εξελίξεις (δυστυχώς) δικαίωσαν πλήρως αυτή την ανάλυση.
Κι έτσι είναι που φτάσαμε στην έκρηξη του ευρωσκεπτικισμού που τώρα κάνει τις Βρυξέλλες να χάνουν τον ύπνο τους, ειδικά από τη στιγμή που είναι βαθύς, έχει χαρακτήρα γνήσιου ρήγματος, καθώς σημειώνεται και στο βορρά και στο νότο. Οι μεν δεν θέλουν άλλο να πληρώνουν τους δε και οι δε δεν θέλουν άλλο την κυριαρχία των μεν: αυτό είναι το γενικό περίγραμμα του που βρισκόμαστε.
Στο Βερολίνο πάλι, η ανησυχία είναι σαφώς μικρότερη: οι Γερμανοί έχουν μπροστά τους τη χάραξη του επόμενου βήματος, της δημιουργίας και της de jure Γερμανικής Ενωσης μέσα από αυτό που ονομάζουν “Πολιτική Ευρώπη” και που θα είναι το επόμενο βήμα από το 2015 και έπειτα.
Θα δουν λοιπόν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, θα τα αξιολογήσουν και μετά θα λάβουν τις αποφάσεις τους για το πώς θα προχωρήσουν σε αυτή τη δήθεν “ευρωπαική” πολιτική ένωση.
Αποφάσεις, που πιθανότατα θα εκπλήξουν πολλούς που ασκούν κυβερνητικά καθήκοντα στις πρωτεύουσες των κρατών μελών. Οχί πάντως τους λαούς που, πλέον, έχουν αρχίσει και κατανοούν σε ευρεία κλίμακα τι ακριβώς συμβαίνει. Και αυτό θα αποτυπωθεί με ενάργεια στις κάλπες και μάλιστα σε κεντρικές, μεγάλες χώρες που δεν έχουν ακόμα δοκιμαστεί από τη γερμανική πολιτική.
