Αναβιώνει εσχάτως σε πολιτικούς, επιχειρηματικούς, εφοπλιστικούς και πανεπιστημιακούς κύκλους των Αθηνών το δημώδες άσμα της Τουρκοκρατίας «ακόμη τούτη η άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες, όσο να ‘ρθει ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι…». Η προσμονή για τη βοήθεια από τη Ρωσία, που ασκεί ακόμη μεγάλη γοητεία σε πολλούς στην Ελλάδα, βρίσκει υποστηρικτές σε υπερπατριωτικούς, εθνικιστικούς και συντηρητικούς κύκλους που βλέπουν το Κρεμλίνο σε ρόλο «προστάτη» της χώρας.
Τις τελευταίες ημέρες προέκυψε μεγάλη συζήτηση για την ανάρτηση του βίντεο όπου αποκαλύφθηκε η συνομιλία του πρώην ΓΓ της κυβέρνησης Τ. Μπαλτάκου με τον Ηλ. Κασιδιάρη στο rutube.ru, ρωσικό ιστότοπο. Τα ερωτήματα είναι πολλά: Γιατί επελέγη το ξημέρωμα της 2ας Απριλίου να αναρτηθεί από άγνωστο άτομο, με τον κωδικό «account 601126», το βίντεο; Διότι, όπως λένε καλά πληροφορημένες πηγές, δεν θα μπορούσε εύκολα να υπάρξει παρέμβαση από την ΕΛ.ΑΣ. ή δυτική διωκτική υπηρεσία αλλά και να βρεθούν τα ίχνη αυτού που το καταχώρισε.
«Εκλεκτικές συγγένειες»
Οσοι παρακολουθούν με προσοχή τις παρασκηνιακές κινήσεις μιλάνε για «εκλεκτικές συγγένειες» ρωσικών ιδιωτικών, ακόμη και κρατικών, ΜΜΕ, επιχειρηματικών, πολιτικών και εκκλησιαστικών κύκλων και διαφόρων ΜΚΟ με τη Χρυσή Αυγή. Ουδείς μπορεί να υποστηρίξει με στέρεα επιχειρήματα την άποψη ότι ρωσικοί κύκλοι θέλουν την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, η οποία θεωρεί το «ξανθό γένος» τη μόνη σωτηρία της Ελλάδας την εποχή του Μνημονίου, αλλά υπάρχουν πολλά σημάδια που ενισχύουν μια τέτοια εκδοχή.
Δεν είναι τυχαίο, λένε πρόσωπα που κινούνται στους διαδρόμους υπηρεσιών, ότι τους τελευταίους μήνες υπήρξαν στη Ρωσία δημοσιεύματα που στηρίζουν συγκεκριμένους ρωσικούς επιχειρηματικούς και πολιτικούς κύκλους και έχουν σχέσεις με την εκεί πανίσχυρη Εκκλησία.
«Μην έχετε αυταπάτες. Δείτε πιο σφαιρικά τα γεγονότα και τα σημάδια» τονίζει στο «Βήμα» πρόσωπο με υψηλές διασυνδέσεις και με ευρεία γνώση του γεωπολιτικού και επιχειρηματικού παιχνιδιού που παίζεται στην περιοχή.
«Τη Χρυσή Αυγή δεν την αγάπησαν ξαφνικά οι ρώσοι φασίστες, οι ακραίοι εθνικιστές και οι νοσταλγοί του τσάρου, με τους οποίους το κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου έχει στενές επαφές, αλλά υπάρχει ξαφνικό ενδιαφέρον από επιχειρηματικούς και πολιτικούς κύκλους. Αυτοί οι κύκλοι πιστεύουν ότι έχουν να κερδίσουν από μια ισχυρή Χρυσή Αυγή και γι’ αυτό θέλουν την έντονη παρουσία της στην πολιτική ζωή της Ελλάδας» συνεχίζει το ίδιο πρόσωπο. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, σπεύδει να διευκρινίσει ότι αυτή η στήριξη και φιλική προσέγγιση της Χρυσής Αυγής από ρωσικής πλευράς δεν συνιστά κεντρική πολιτική επιλογή εκ μέρους του Κρεμλίνου.
«Δεν υπάρχει καθοδήγηση από τον Πούτιν αλλά είναι παράκεντρα με πρόσβαση στο κεντρικό σύστημα εξουσίας του Κρεμλίνου που έστησαν γέφυρες με τους χρυσαυγίτες» υποστηρίζει έλληνας πολιτικός με πολύ καλή γνώση των διεργασιών στην Ακρα Δεξιά και στο εθνικιστικό κίνημα. Πάντως, παρά το γεγονός ότι οι κινήσεις που γίνονται δεν έχουν τις «ευλογίες» του Πούτιν, εν τούτοις το γεγονός ότι ακόμη και κρατικά ρωσικά ΜΜΕ προβάλλουν τη δράση της Χρυσής Αυγής πυροδοτεί πλήθος σεναρίων!
Η συνέντευξη Μιχαλολιάκου
Μάλιστα, λίγες εβδομάδες μετά την προφυλάκιση των Νίκου Μιχαλολιάκου και Χρήστου Παππά, στα τέλη του περασμένου Νοεμβρίου δημοσιεύτηκαν δηλώσεις του Ηλία Κασιδιάρη σε μία από τις πιο σημαντικές οικονομικές εφημερίδες της Ρωσίας, την «PbK», και ακολούθησε συνέντευξη του αρχηγού της Χρυσής Αυγής στη «Φωνή της Ρωσίας».
Ο Μιχαλολιάκος, θέλοντας να περάσει μηνύματα στη ρωσική κοινή γνώμη, κατήγγειλε τον Πρωθυπουργό ότι έδωσε εντολή να τον φυλακίσουν και μίλησε για τη δίκη του, όπου, όπως σημείωσε, περιμένει πανηγυρική αθώωση, αλλά έσπευσε να συμπληρώσει: «Αν έχουμε μια δίκη σαν αυτές που έκανε ο Στάλιν με τον Βισίνσκι και τον Μπέρια, τότε όλα μπορεί να συμβούν».
Στο ρωσικό ΜΜΕ αρνήθηκε ότι η Χρυσή Αυγή είναι οπαδός του «νεοναζισμού» και επέμενε πως «είναι ένα εθνικιστικό και αντικαπιταλιστικό κίνημα», κατήγγειλε τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ (κάτι που αρέσει στη Μόσχα) και μίλησε για το «αδελφό ρωσικό έθνος».
Ακρως ενδιαφέρουσα είναι και η προσέγγιση Μιχαλολιάκου υπέρ της επιστροφής στη δραχμή, άποψη που έχει πολλούς οπαδούς σε επιχειρηματικούς, εφοπλιστικούς και πανεπιστημιακούς κύκλους των Αθηνών, οι οποίοι, όπως και η Χρυσή Αυγή, θεωρούν ότι «η Ελλάδα και η Ρωσία είναι φυσικοί σύμμαχοι» και ότι «η Ελλάδα θα έπρεπε να δώσει τη διέξοδο στη Ρωσία προς τις θερμές θάλασσες και σε αντάλλαγμα να εξασφαλίσει την εθνική της ασφάλεια».
Ο Μιχαλολιάκος βρέθηκε στη Μόσχα για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1990 και μάλιστα το 1996 βρέθηκε στη ρωσική πρωτεύουσα καλεσμένος του υπερεθνικιστή Ζιρινόφκσι.
Η θέση της Χρυσής Αυγής δεν είναι καινούργια αλλά έχει υπάρξει από τον Φεβρουάριο του 2012 πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του κόμματος με τίτλο από το άρθρο του Κασιδιάρη: «Στροφή προς τη Ρωσία: Η αλλαγή του γεωστρατηγικού προσανατολισμού ως μόνη εφικτή λύση για να απαλλαγεί η χώρα από τα δεσμά των τοκογλύφων».
Η στάση των ρωσικών ΜΜΕ άλλαξε αρκετά μετά και τα γεγονότα στην Κριμαία και την επίσκεψη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Ευ. Βενιζέλου. Η Μόσχα δεν είδε με καλό μάτι την επίσκεψη του κ. Βενιζέλου στο Κίεβο και θεώρησε εχθρικές τις δηλώσεις που έκανε, όπως και τις συναντήσεις που είχε με την ουκρανική ηγεσία.
Μόλις πριν από έναν μήνα το Russia today προέβαλε βίντεο με εκδήλωση και πορεία χρυσαυγιτών στον Πειραιά με σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», ενώ τον περασμένο Νοέμβριο, εν μέσω της σύγκρουσης Μόσχας -Ουάσιγκτον, το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών δημοσιοποίησε «Εκθεση για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ΕΕ», όπου αναφέρεται ότι «η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα εξελίσσεται όλο και λιγότερο ικανοποιητικά, πρωταρχικώς λόγω της επιδείνωσης της οικονομικής κρίσης». Στην έκθεση η Χρυσή Αυγή χαρακτηρίζεται ακροδεξιό κόμμα και περιγράφει την αύξηση της δύναμής της και την είσοδό της στο Κοινοβούλιο, προσθέτοντας όμως ότι «από το καλοκαίρι του 2013 παρατηρείται μείωση των υποστηρικτών της μετά τη δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα από ένα μέλος του κόμματος».
Εντυπωσιακό ήταν το κείμενο της «Φωνής της Ρωσίας» την 30ή Σεπτεμβρίου και ενώ ήταν ακόμη νωπό το αίμα του Φύσσα στο Κερατσίνι. «Οι πρόσφατες δικαστικές κινήσεις εναντίον του ριζοσπαστικούκόμματος της Χρυσής Αυγής και οι συλλήψεις των ηγετών του μπορεί να έχουν παίξει ρόλοστη ριζοσπαστικοποίησητων εφέδρων του Στρατού».
«Να έρθουν οι Ρώσοι»
Το ρωσικό ΜΜΕ θεωρεί τη Χρυσή Αυγή «ριζοσπαστικό κόμμα» («radical Golden Dawn party») και κάνει αναφορά στους εφέδρους, ενώ πρόσωπο που παρακολουθεί με προσοχή τις κινήσεις της Χρυσής Αυγής υπενθύμισε στο «Βήμα» ότι ο Κασιδιάρης κάλεσε από τη Βουλή στις 26 Οκτωβρίου 2012 τον ρωσικό στρατό να μπει στην Ελλάδα για να φυλάξει τους ρωσικούς αγωγούς. Παράλληλα ανέφερε ότι έχει σημασία πως το κρατικό Ρωσικό Πρακτορείο Ειδήσεων είχε μεταδώσει περί συλλήψεων «ριζοσπαστών πολιτικών» αναφερόμενο στην προφυλάκιση Μιχαλολιάκου.
Μέσα από την αρθρογραφία τους οι χρυσαυγίτες τονίζουν ότι «οι Ρώσοι διαβλέπουν στον Λαϊκό Σύνδεσμο-Χρυσή Αυγή μια ελληνική πολιτική δύναμη με εθνικό προσανατολισμό η οποία αγωνίζεται για την προάσπιση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και της ελληνικής πατρίδας. Είναι ως εκ τούτου λογικό και επόμενο να σκυλιάζουν οι εγχώριοι υπηρέτες του αμερικανοσιωνισμού».
Τον περασμένο Δεκέμβριο βρέθηκε σε ένα ακροδεξιό ευρωπαϊκό «φεστιβάλ» στη Μόσχα, όπου το γενικό πρόσταγμα είχαν οι ρώσοι εθνικιστές, ο βουλευτής της ΧΑ και εκλεκτός του Μιχαλολιάκου Αρτέμης Ματθαιόπουλος. Εκεί, παρουσία των ηγετικών στελεχών του αγγλικού BNP, της ιταλικής Forza Nuova και της ΧΑ, κομμάτων που αποτελούν την «αφρόκρεμα» της Ακροδεξιάς και του φασισμού στην Ευρώπη, μίλησε υπέρ της ενίσχυσης των σχέσεων Ελλάδας – Ρωσίας.
Τα αποκαλυπτήρια του «Foreign Affairs»
Τις σχέσεις Μόσχας και Χρυσής Αυγής, αλλά και άλλων ακροδεξιών μορφωμάτων, ανέδειξε με άκρως αποκαλυπτικό τρόπο το έγκυρο Foreign Affairs –θεωρείται η «βίβλος» της διπλωματίας και εκδίδεται από το αμερικανικό Council on Foreign Relations, όπου έχει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ανάλυση ο Michell Orenstein, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του Northeastern University και συνεργάτης του Harvard.
Τις σχέσεις Μόσχας και Χρυσής Αυγής, αλλά και άλλων ακροδεξιών μορφωμάτων, ανέδειξε με άκρως αποκαλυπτικό τρόπο το έγκυρο Foreign Affairs –θεωρείται η «βίβλος» της διπλωματίας και εκδίδεται από το αμερικανικό Council on Foreign Relations, όπου έχει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ανάλυση ο Michell Orenstein, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του Northeastern University και συνεργάτης του Harvard.
Στο κείμενό του ο Orenstein σημειώνει μεταξύ άλλων ότι «η Χρυσή Αυγή δεν έκρυψε ποτέ τις στενές της σχέσεις με την Ακροδεξιά της Ρωσίας και πιστεύεται ότι λαμβάνει κεφάλαια από τη Ρωσία. Μια ιστοσελίδα που συνδέεται με τη ΧΑ αναφέρει ότι ο Μιχαλολιάκος έλαβε ακόμα και μια επιστολή στη φυλακή από τον καθηγητή στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας και πρώην σύμβουλο του Κρεμλίνου Αλεξάντερ Ντούγκιν, έναν από τους συντάκτες της ιδεολογίας περί »Ευρασίας» του Πούτιν».
Σύμφωνα με τον Orenstein, ο Ντούγκιν, που φιλοξένησε τον ηγέτη του ναζιστικού ουγγρικού κόμματος Jobbik, με την επιστολή του εξέφρασε την υποστήριξή του στις γεωπολιτικές θέσεις της ΧΑ και ζήτησε να ανοίξει μια γραμμή επικοινωνίας μεταξύ του κόμματος Μιχαλολιάκου και της δεξαμενής σκέψης του στη Μόσχα. Στη συνέχεια αναφέρει ουσιαστικά ότι θα πετύχουν πολύ μεγάλα ποσοστά τα εθνικιστικά κόμματα στις ευρωεκλογές και αυτά έχουν την υποστήριξη του Πούτιν που είδε αρκετούς ηγέτες ακροδεξιών κομμάτων να επισκέπτονται τη Μόσχα, όπως π.χ. η Μαρίν Λεπέν τον Ιούνιο του 2013 μετά από πρόσκληση του ηγέτη της Κρατικής Δούμας Σεργκέι Ναρίσκιν, στενού συνεργάτη του ρώσου προέδρου. «Η πρόκληση Πούτιν στην Ευρώπη πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη» και πώς οι ευρωεκλογές «θα μπορούσαν να αποδυναμώσουν την ΕΕ και να φέρουν τους φίλους της Ρωσίας στην Ακροδεξιά πιο κοντά στην εξουσία» σημειώνει και άρα μέσω αυτής της στρατηγικής διατηρείται και η σχέση ρωσικών κύκλων με τη ΧΑ.
Αλεξάντερ Ντούγκιν
O γκουρού του Πούτιν και η σχέση με τη ΧΑ
Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν γεννήθηκε το 1962 και θεωρείται από τους πιο γνωστούς πολιτικούς σχολιαστές και συγγραφείς της μετασοβιετικής Ρωσίας. Είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας και Γεωπολιτικής του Κρατικού Πανεπιστημίου Μόσχας, του φημισμένου Λομονοσόφ.
«Η επεξεργασία της 4ης πολιτικής θεωρίας αρχίζει από κοινό σημείο τομής των διαφόρων αντιφιλελεύθερων πολιτικών θεωριών του παρελθόντος, δηλαδή του κομμουνισμού και των θεωριών του τρίτου δρόμου. Ετσι φθάνουμε στον εθνικομπολσεβικισμό, ο οποίος αντιπροσωπεύει τον σοσιαλισμό, χωρίς τον υλισμό, τον αθεϊσμό, τον προοδευτισμό και τον μοντερνισμό» σημειώνει στο βιβλίο του, το κύριο μέρος του οποίου δημοσιεύθηκε το 2009 στην Αγία Πετρούπολη με τον τίτλο «Chetvertaia Politicheskaia Teoriia» (εκδόσεις Amphora).
Αλεξάντερ Ντούγκιν
O γκουρού του Πούτιν και η σχέση με τη ΧΑ
Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν γεννήθηκε το 1962 και θεωρείται από τους πιο γνωστούς πολιτικούς σχολιαστές και συγγραφείς της μετασοβιετικής Ρωσίας. Είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας και Γεωπολιτικής του Κρατικού Πανεπιστημίου Μόσχας, του φημισμένου Λομονοσόφ.
Ο Ντούγκιν, εξ απορρήτων σύμβουλος του Πούτιν εδώ και μια δεκαετία, τον οποίο έχει επικαλεστεί σε άρθρα του ο Μιχαλολιάκος, είναι ο θεωρητικός και ο εμπνευστής της αποκαλούμενης 4ης πολιτικής θεωρίας και οι απόψεις του επηρεάζουν το Κρεμλίνο.
Μάλιστα, ο Μιχαλολιάκος σε πρόσφατο άρθρο του για τα γεγονότα στην Ουκρανία, με τίτλο «Η Κριμαία, ο Μόσκοβος και η Ελλάδα», σημειώνει ότι εκεί έγινε «μια εξέγερση, η οποία ήλθε όχι για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης σε ένα σάπιο καθεστώς, αλλά για να πλήξει καίρια τις σχέσεις της Μόσχας με την Ευρώπη, για να αποκλείσει κυριολεκτικά τη Ρωσία από τη γεωπολιτική της επέκταση, μια επέκταση, η οποία πιστά εκφράζεται με τη θεωρία της Ευρασίας του Αλεξάντερ Ντούγκιν».
Ο Ντούγκιν είναι ο εμπνευστής και θεωρητικός της νέας ρωσικής γεωπολιτικής και του ρεύματος του «ευρασιανισμού» και έχει επηρεάσει αρκετά τον Πούτιν για τις κινήσεις του στη γεωπολιτική σκακιέρα. Επί ΕΣΣΔ ήταν στην εθνικιστική αντιπολίτευση κατά του Μπορίς Γέλτσιν και κατά καιρούς συνεργάστηκε με διάφορα ρεύματα, τόσο δεξιά όσο και αριστερά, όπως π.χ. τον «εθνικομπολσεβίκο» Εντουάρντ Λιμόνοφ και τον κομμουνιστή Γκενάντι Ζιουγκάνοφ.
Δόγμα του είναι «εμείς οι Ρώσοι χρωστάμε στους Ελληνες» και σε μια συνέντευξή του στον Δ. Κωνσταντακόπουλο (περιοδικό «Επίκαιρα» των εκδόσεων Λιβάνη) πριν από περίπου έναν χρόνο είχε σημειώσει ότι «ο ρωσικός λαός μάλλον θα υποστηρίξει μια σκληρή γραμμή του Πούτιν στην περίπτωση μιας Ελλάδας που εξεγείρεται εναντίον της παγκόσμιας τάξης και των χρηματιστηριακών της στρατηγικών». Μάλιστα σε άλλο σημείο, όταν αναφέρεται στη Ρωσία του 21ου αιώνα, τονίζει: «Ελπίζω ότι η ορθόδοξη Ελλάδα, όπως και ορισμένες κοινωνίες της Ανατολικής Ευρώπης, θα μπουν μια μέρα στη ζώνη της ευρασιατικής συν-ευημερίας».
Ο Ντούγκιν, που μιλά για τη νέα παγκόσμια τάξη, υποστηρίζει μέσα από το βιβλίο του «4η πολιτική θεωρία» (εκδόσεις «Εσοπτρον») την επιστροφή της Ρωσίας ως μιας παγκόσμιας μεγάλης δύναμης, η οποία θα μπορέσει να αποτελέσει ένα αντίβαρο στην αμερικανική κυριαρχία. Η λύση για τον Ντούγκιν είναι η επιστροφή στο παρελθόν και στις αιώνιες αξίες των ανθρωπίνων κοινοτήτων, καταδικάζοντας απερίφραστα τον μύθο της προόδου.
Ανήκει στους Ρώσους Γ.Ο.Χ. (γνήσιους ορθόδοξους χριστιανούς) που προέρχονται από το κίνημα του Ρασκόλ (σχισματικοί), είναι υιός αξιωματούχου των μυστικών υπηρεσιών της ΕΣΣΔ, σφόδρα αντιδυτικός και φανατικός υποστηρικτής του εθνικομπολσεβικισμού.
«Η επεξεργασία της 4ης πολιτικής θεωρίας αρχίζει από κοινό σημείο τομής των διαφόρων αντιφιλελεύθερων πολιτικών θεωριών του παρελθόντος, δηλαδή του κομμουνισμού και των θεωριών του τρίτου δρόμου. Ετσι φθάνουμε στον εθνικομπολσεβικισμό, ο οποίος αντιπροσωπεύει τον σοσιαλισμό, χωρίς τον υλισμό, τον αθεϊσμό, τον προοδευτισμό και τον μοντερνισμό» σημειώνει στο βιβλίο του, το κύριο μέρος του οποίου δημοσιεύθηκε το 2009 στην Αγία Πετρούπολη με τον τίτλο «Chetvertaia Politicheskaia Teoriia» (εκδόσεις Amphora).
Για τον Ντούγκιν, «η κοινωνική δικαιοσύνη, η εθνική κυριαρχία και οι παραδοσιακές αξίες-πνευματικότητα είναι οι τρεις βασικές αρχές της 4ης πολιτικής θεωρίας» και υποστηρίζει: «Το μόνο πράγμα στο οποίο επιμένουμε για τη δημιουργία ενός τέτοιου συμφώνου συνεργασίας είναι να θέσουμε κατά μέρος τις αντικομμουνιστικές καθώς και τις αντιφασιστικές προκαταλήψεις μας. Αυτές οι προκαταλήψεις είναι τα όργανα στα χέρια των φιλελεύθερων και των παγκοσμιστών, με τα οποία κρατούν τους εχθρούς τους διηρημένους. Ετσι πρέπει να απορρίψουμε τον αντικομμουνισμό καθώς και τον αντιφασισμό. Και τα δύο είναι αντιεπαναστατικά εργαλεία στα χέρια της παγκόσμιας φιλελεύθερης ελίτ».
Ο φιλελευθερισμός για τον Ντούγκιν είναι ο βασικός εχθρός της 4ης πολιτικής θεωρίας, καταφέρεται κατά των ναζί, χαρακτηρίζει εγκληματική πράξη την εξόντωση ολόκληρων εθνικών ομάδων, απορρίπτει όλες τις μορφές ρατσισμού, τάσσεται υπέρ ενός πολυπολικού κόσμου, αλλά τονίζει πως χωρίς ρατσισμό ο εθνικοσοσιαλισμός δεν είναι εθνικοσοσιαλισμός.
Για την 4η ΠΘ η μεγαλύτερη αξία είναι το έθνος (ο εθνοκεντρισμός) και ο Ντούγκιν λέει πως «εάν η Ρωσία επιλέξει να ζήσει, τότε θα προκαλέσει αυτόματα τη δημιουργία μιας τέταρτης πολιτικής θεωρίας» που δεν είναι ούτε φασισμός ούτε κομμουνισμός ούτε φιλελευθερισμός. «Η Ρωσία δεν έχει πλέον καμία θέση στον νέο γενναίο κόσμο της παγκοσμιοποίησης, του μεταμοντερνισμού και του μεταφιλελευθερισμού» αναφέρει.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
