Πολλές φορές αναφέρεται ότι η Ευρώπη πάσχει από ανυπαρξία πολιτικών ηγεσιών και σε αυτό οφείλεται και η ταραγμένη πορεία αποσταθεροποίησης των τελευταίων ετών. Είναι απολύτως λάθος, καθώς ισχύει για όλους τους άλλους πλην της Γερμανίας.
Η Αγκελα Μέρκελ είναι αναμφίβολα η ιστορικότερη ευρωπαία ηγέτης της εποχής μας. Δεν υπάρχει πρωθυπουργός ή πρόεδρος άλλους ευρωπαϊκού κράτους που η σημασία του να μπορεί να συγκριθεί με της σημασία της Μέρκελ στην τροπή που έχει λάβει όχι μόνον η χώρα της αλλά και η Ευρώπη ολόκληρη επί των ημερών της.
Το κριτήριο για την σημασία ενός ηγέτη είναι ακριβώς αυτό: πόσο μεγάλη επίδραση άσκησε στην εποχή του και πόσο διαφορετική είναι η χώρα του από τη στιγμή που την ανέλαβε σε σχέση με τη στιγμή που θα την παραδώσει στον επόμενο.
Η Μέρκελ ανέλαβε το 2005 τη Γερμανία ως μία ισχυρή οικονομία, τη μεγαλύτερη της Ευρώπης, αλλά, παρόλα αυτά, ως μία «ίση μεταξύ ίσων» χώρα.
Σχεδόν δέκα χρόνια μετά, έχει ήδη πραγματοποιήσει το όραμα της δημιουργίας μίας γερμανικής Ευρώπης, σε βαθμό επιτυχίας που ποτέ ως τώρα δεν είχε συμβεί στο παρελθόν. Η Γερμανία της Μέρκελ είναι η κυρίαρχη ευρωπαϊκή δύναμη την οποία ολόκληρη η Ευρώπη φοβάται και ακολουθεί.
Σε αυτό συνέβαλε πάνω απ’ όλα ο τρόπος με τον οποίο η Μέρκελ χειρίστηκε την κρίση χρέους, πάνω στην οποία «πάτησε» για να αλλάξει την Ευρώπη και να οδηγήσει στη γερμανοποίησή της. Συνέβαλαν επίσης η απουσία της Αγγλίας και η -πιθανότατα πρόσκαιρη- συγκριτική οικονομική και πολιτική αδυναμία της Γαλλίας: όμως Ευρώπη χωρίς τη Γαλλία και την Αγγλία στην “καρδιά” της, τι άλλο μπορεί να είναι από απλώς γερμανική, ειδικά σε μία ώρα που η Γερμανία έχει επανενωθεί και “πετάει” οικονομικά μέσα (και) από το κοινό νόμισμα και τα τεράστια οφέλη που αυτό της έχει φέρει;
Όλα αυτά καθιστούν την Μέρκελ τη μόνη σύγχρονη ιστορική ηγέτη των ημερών μας στην Ευρώπη. Ο μοναδικός «αντίπαλος» τον οποίο έχει απέναντί της σε σημασία δεν βρίσκεται μέσα στην Ευρώπη αλλά είναι ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν. Άλλος δεν υπάρχει. Και ήδη στην υπόθεση της Κριμαίας ζήσαμε ουσιαστικά μία (πρώτη;) αναμέτρηση των δύο αυτών ηγετών με νικητή τον Πούτιν. Όμως στα πλαίσια του δυτικού κόσμου, η Μέρκελ δεν έχει ανταγωνισμό.
Πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να μην μπορεί να τα δει όλα αυτά. Όμως, την ίδια στιγμή, πρέπει να πάσχει από ακρισία αν πιστεύει ότι όλα αυτά αναγκαστικά είναι για καλό. Δυστυχώς, κάθε άλλο.
Κι αυτό, επειδή η Μέρκελ, στη μοναδική πορεία της προς την εγκαθίδρυση της πλήρους γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη, έχει οδηγήσει την τελευταία να πληρώσει τεράστιο κόστος.
Η Μέρκελ αναφέρεται συνεχώς στην Ευρώπη, αλλά, στην πραγματικότητα, ότι κάνει είναι σχεδόν αποκλειστικά υπέρ της Γερμανίας και της ηγεμονίας της. Αντίθετα, η Ευρώπη ζει την αποσύνθεσή της σε πολλά επίπεδα.
Κι εκείνο που δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται πραγματικά η γερμανίδα καγκελάριος, είναι ότι αυτή η αποσύνθεση θα “γυρίσει” στο τέλος και εις βάρος της δικής της χώρας.
Γιατί η Μέρκελ είναι αναμφίβολα η πλέον ιστορική ηγέτης της εποχής μας, υπό την έννοια ότι καθοδηγεί την εποχή, όχι υπό την έννοια ότι την καθοδηγεί σωστά.
Δυστυχώς, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Δεν χτίζει την Ευρώπη, αλλά το τέλος της. Μιλάει για την Ευρώπη, αλλά την αποδομεί υπέρ του Βερολίνου. Κι αυτή η πραγματικότητα είναι που θα καταγραφεί πολύ σύντομα στις επερχόμενες ευρωεκλογές, για πρώτη φορά στην ιστορία της μακράς πορείας της Ευρώπης προς την ένωσή της.
Γιατί μεθαύριο, θα μιλήσουν, επιτέλους, οι λαοί και όχι οι έντρομες κυβερνήσεις τους…
