Βίκυ Παπαδοπούλου: Κάθε ηθοποιός θέλει να “τσαλακώνεται”

«Ο κινηματογράφος είναι όλη μου η ζωή» λέει η Βίκυ Παπαδοπούλου. «Ηταν ο βασικός λόγος για τον οποίο μπήκα σε αυτό το επάγγελμα». Η ηθοποιός θυμάται την εποχή που έβλεπε δύο και τρεις ταινίες την ημέρα και με φανατισμό. «Σινεμά βέβαια πήγαινα μόνο όταν με άφηναν οι γονείς μου, οπότε έβλεπα κυρίως βιντεοκασέτες». Περιέργως η Παπαδοπούλου ανήκει στη γενιά της βιντεοκασέτας και όχι της μεταγενέστερης, του DVD, όπως δείχνει και όπως πολλοί θα φαντάζονται. Η παρακολούθηση ταινιών ήταν κάτι που ως παιδί –και μετά ως μεγαλύτερη –την ταξίδευε προκαλώντας της συναισθήματα που σπάνια ένιωθε.

Το θέατρο –εφέτος εμφανίστηκε στην «Αφροδίτη με τη γούνα» στο θέατρο Θησείον –της άρεσε επίσης αλλά δεν είχε δει και πάρα πολλές παραστάσεις. Στη δραματική σχολή η Παπαδοπούλου το αγάπησε, το ερωτεύθηκε, πράγμα που δεν ήξερε καν αν θα μπορούσε να συμβεί. «Αλλά συνέβη. Γιατί κατάλαβα πολύ περισσότερα πράγματα όχι μόνο για την υποκριτική αλλά και για τον εαυτό μου». Μάλιστα η εμπειρία της Παπαδοπούλου στη δραματική σχολή τής προκάλεσε αμφιβολίες για το πώς αργότερα θα αντιμετώπιζε τον κινηματογράφο. Στην πρώτη ταινία της, όμως, τη μικρού μήκους «Αναστασία» του Δημήτρη Αποστόλου, επιβεβαίωσε αυτό που κατά βάθος ήξερε πάντα: το πόσο πολύ αγαπά να εργάζεται στον κινηματογράφο. «Ο κινηματογράφος συνδυάζει τα δύο αγαπημένα μου πράγματα». Ποια είναι αυτά; «Οι πρόβες και το γύρισμα μαζί».

Γνωρίζοντας το πώς εργάζεται ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης καταλαβαίνεις γιατί το «Μικρό ψάρι» ήταν ακριβώς αυτό που η Βίκυ Παπαδοπούλου ως ηθοποιός αναζητεί. Οταν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας είδε το «Σπιρτόκουτο», πρώτη ταινία του Οικονομίδη, έμεινε άφωνη. «Από τότε δεν έχανα τις ταινίες του, είχα γίνει «groupie»». Οπότε όταν ο Οικονομίδης τής έδωσε το σενάριο του «Μικρού ψαριού», εκείνη είπε αμέσως «ναι». «Το πρώτο πράγμα που μου ζήτησε ήταν να βάψω ξανθά τα μαλλιά μου με μαύρη ρίζα» θυμάται η ηθοποιός. «Είπα «μέσα». Αμέσως. Δεν μπήκα καν σε διαδικασία σκέψης». Από την πρώτη κιόλας μέρα γυρισμάτων η Παπαδοπούλου είδε τον εαυτό της ταγμένο στον Οικονομίδη. «Χάρη στην ειλικρίνεια και στην αμεσότητά του δεν αναλώνεται σε πράγματα που είναι ασήμαντα. Με τον τρόπο κερδίζει και χρόνο. Και ο χρόνος είναι πάρα πολύ σημαντικό πράγμα στη ζωή μας».

Στο «Μικρό ψάρι», την ιστορία ενός δολοφόνου που ακολουθεί τους δικούς του ηθικούς κανόνες (Βαγγέλης Μουρίκης), η Βίκυ Παπαδοπούλου υποδύεται τη Βίκυ, μια γυναίκα που λόγω των διαρκών αναποδιών στη ζωή της, στις οποίες ο οικονομικός παράγοντας παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο, φτάνει στο σημείο να αποφασίσει το πιο αποτρόπαιο πράγμα που μια μητέρα θα έκανε για το παιδί της. Είναι ένας ρόλος πολύ διαφορετικός από όσους η ηθοποιός έχει δοκιμαστεί ως σήμερα, τουλάχιστον στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Στο θέατρο έχει κάνει εξίσου προκλητικά πράγματα. «Κάθε ρόλος είναι πρόκληση, θέλω να τον καταλάβω, να παρατηρήσω τον εαυτό μου μέσα του, να δω τι είναι, τι θα είναι. Η πρόκληση για μένα ήταν να καταλάβω τι ακριβώς θέλει ο σκηνοθέτης».

«Ο Γιάννης Οικονομίδης είναι ένας σκηνοθέτης που σε βάζει στη διαδικασία να αισθάνεσαι πολύ σημαντικό κομμάτι της ταινίας» είπε αναφερόμενη στις εξαντλητικές πρόβες, στους ατελείωτους αυτοσχεδιασμούς και στο ότι «σε βάζει να φτιάχνεις ο ίδιος τον διάλογο».

Μήπως όμως οι πολύ όμορφοι ηθοποιοί έχουν την ανάγκη να τσαλακώνονται πού και πού; «Προσωπικά έχω την ανάγκη να αλλάζω, έχω την ανάγκη να βρίσκω ρόλους που είναι διαφορετικοί μεταξύ τους γιατί μου αρέσει η διαδικασία να ψάχνω να βρω πράγματα για έναν άνθρωπο. Οποιον ηθοποιό και αν ρωτήσετε θα σας πει ότι θέλει να κάνει όλη την γκάμα. Φυσικά και θέλω να τσαλακώνομαι –όλοι θέλουν να τσαλακωθούν, είτε είναι άσχημοι είτε είναι όμορφοι. Η πρόκληση είναι να βρεις έναν ωραίο ρόλο».

Δουλεύοντας με τον Οικονομίδη είναι αναγκαίο να μπεις 100% στον ρόλο σου. Μάλιστα ο Οικονομίδης πρότεινε στην ηθοποιό του να κάνει μαθήματα πολεμικών τεχνών μόνο και μόνο για να δώσει στη Βίκυ επιθετικότητα.