Στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου, στις δεκαετίες 1950 και 1960, η έννοια του “κουμμουνιστικού κινδύνου” κυριαρχούσε στην Ελλάδα. Ο κόσμος ήταν χωρισμένος σε δύο στρατόπεδα που είχαν, και τα δύο, το δάχτυλο στο κουμπί των ατομικών όπλων και η διεθνής ισορροπία καθοριζόταν από τη Συμφωνία της Γιάλτας ανάμεσα στους νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που τώρα ήταν πια σε “ψυχρή” μεταξύ τους σύγκρουση. Ή ήσουν από τη μία, ή από την άλλη πλευρά, ειδικά για χώρες με τη σημασία της Ελλάδας. Αλλος δρόμος δεν υπήρχε και το γεγονός αυτό είχε ευθεία επίπτωση στην εσωτερική κατάσταση της δημοκρατίας σε κάθε χώρα που αμφισβητούσε την ένταξή της – φυσικά, πολλοί στην Ελλάδα έκαναν πως δεν έβλεπαν τα σοβιετικά τανκς στην Πράγα και αλλού…
Από όλα αυτά, σήμερα δεν ισχύει απολύτως τίποτα: ο κουμμουνισμός έχει πέσει, δύο στρατόπεδα δεν υπάρχουν πια, οι ΗΠΑ και η Ρωσία, ειδικά μετά από την υπόθεση της Συρίας εξελίσσονται από παλαιούς ανταγωνιστές σε ανοιχτούς συνεργάτες στη διεθνή σκηνή, ενώ η Ευρώπη ζει μία κατάσταση την οποία δεν έχει ξαναζήσει: έχει γερμανοποιηθεί όσο ποτέ. Μέσα από το δήθεν “κοινό” νόμισμα και την κρίση χρέους, το Βερολίνο, πρωτεύουσα της ενωμένης πια Γερμανίας έχει κυριαρχήσει πλήρως στη Γηραιά Ηπειρο με αιχμή του δόρατος της πολιτική του στην Ελλάδα, όπως πολύ συχνά συμβαίνει στις εποχές τόσο μεγάλων αλλαγών.
Ο γερμανικός ηγεμονισμός που έχει στραγγαλίσει την Ελλάδα και της έχει στερήσει τόσο το παρόν όσο και το μέλλον, δεν σταματά μπροστά σε τίποτα. Η ορμή του Βερολίνου να πραγματοποιήσει το παλιό γερμανικό ηγεμονικό όραμα, είναι τυφλή. Απέναντι σε αυτή την ορμή και στη βία με την οποία ασκείται με εκβιασμούς και ψέμματα (θα φεύγαμε από το ευρώ…) δεν υπάρχουν πια αριστεροί ή δεξιοί: υπάρχουν εκείνοι που θέλουν αυτή η καταστροφή να τελειώνει το γρηγορότερο δυνατό, αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που πιστεύουν σε αυτή την πολιτική και θέλουν τη συνέχισή της.
Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει σήμερα κανένα κουμμουνιστικό κίνδυνο ή οτιδήποτε αντίστοιχο ή παραπλήσιο. Η Ελλάδα κινδυνεύει μόνον από τη συνέχιση αυτού του φοβερού εκτρώματος της γερμανικής ηγεμονίας που η ηγέτιδα τάξη της με τόσο ελαφριά καρδιά επέτρεψε να εγκαθιδρυθεί δίνοντας πρόθυμα όλα τα “κλειδιά” της χώρας.
Αυτά τα “κλειδιά” πρέπει τώρα να τα πάρουμε πίσω. Η Ελλάδα είναι μία χώρα σημαντική και οι δυνατότητές της να ζήσει είναι πολύ μεγάλες – αυτά τα έχουμε πει πολλές φορές. Επίσης, η Ελλάδα είναι μία ατλαντική και ευρωπαική χώρα με πολύ μεγάλη γεωπολιτική και γεωστρατηγική σημασία στην πιο καθοριστικής σημασίας περιοχή του κόσμου. Την ίδια ώρα, όπως όλα δείχνουν, έχει και εξαιρετικά σημαντικές ενεργειακές πηγές που μέχρι τώρα δεν ήταν μέσα στην “εθνική εξίσωση” της χώρας.
Ολα αυτά κάνουν την Ελλάδα μια χώρα με συμμάχους με τους οποίους μπορεί και πρέπει να δουλέψει μαζί για να ξεφύγει από το γερμανικό στραγγαλισμό. Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Ρωσία, αλλά και, σε διμερές επίπεδο, η Γαλλία ή η Αγγλία, είναι χώρες με τις οποίες η Ελλάδα μπορεί να κάνει πάρα πολλά. Κι αυτό οι Γερμανοί το τρέμουν. Απαιτούν πλήρη υποταγή και κάνουν τα πάντα για να την πετύχουν, με όχημα τα κυβερνητικά κόμματα.
Δεν θα τους περάσει. Στην ελληνική “εθνική εξίσωση” υπάρχει λύση και η ζωή θα τη φέρει μπροστά μας. Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τις απειλές, τα διχαστικά διλήμματα και την προσπάθεια να τρομάξει ο κόσμος από το δημοκρατικό του δικαίωμα και από τη λειτουργία του ίδιου του πολιτεύματος. Να μένει συνεπώς στην άκρη η επιχειρούμενη πολιτική τρομοκρατία περί δήθεν νέου “κουμμουνιστικού κινδύνου”.
Η Ελλάδα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την ελεύθερη έκφραση της βούλησης των πολιτών της και από τη λειτουργία της δημοκρατίας. Αντίθετα, έχει μπροστά της την ολική καταστροφή αν προς χάρη των Γερμανών όλα αυτά καταπατηθούν και αλλοιωθούν μέσω της ιδεολογικής τρομοκρατίας που υποστηρίζει ότι όποιος ψηφίζει τα κόμματα της γερμανικής πολιτικής είναι “πατριώτης” ενώ οι άλλοι είναι “προδότες”.
