Για δύο Πέμπτες του Φεβρουαρίου, στις 6 και στις 27, θα βρεθεί στον χώρο Τώρα Κ44 ο George Gaudy, ένας από τους πιο υποσχόμενους τραγουδοποιούς της γενιάς του, και θα παρουσιάσει τον δίσκο «Millionaire» μπολιασμένο με νέους ήχους, το νέο Garage Rock Project του, καθώς και κομμάτια από το cd.
Αφορμή για αυτό το live είναι το γεγονός ότι κατάφερε να πάρει το πτυχίο του στο πιάνο ύστερα από πολύ κόπο, αλλά και πολλές Σειρήνες που συχνά τον αποσπούσαν από αυτόν τον στόχο. Αιτία: να αποδείξει πόσο μπορεί να απογειώσει τη ροκ, τζαζ και σουίνγκ μουσική κάποιος που παίζει την κλασική στα δάχτυλα.
O George Gaudy, με ανησυχίες και επιρροές από την καλύτερη μουσική του κόσμου, την jazz, ασχολήθηκε με το πιάνο από παιδί, αλλά η ουσιώδης σχέση του με τη μουσική άρχισε όταν κατέβασε μια παλιά ηλεκτρική κιθάρα του πατέρα του από το πατάρι και ήρθε σε επαφή με την «κατώτερη» μουσική.
Επειτα από χρόνια πειραμάτων με διάφορα μουσικά όργανα και φτηνά κασετόφωνα, φοιτητικά πάρτι και επαγγελματική ενασχόληση με το τζαζ πιάνο και την ηλεκτρική κιθάρα, αποφάσισε να συγκεντρωθεί στο δικό του υλικό, κάνοντας τη σύνθεση, την ενορχήστρωση και την παραγωγή.
Ο ταλαντούχος τραγουδοποιός έχει ήδη κερδίσει την αγάπη και την εμπιστοσύνη του κοινού, ενώ είχε ξεκινήσει να αποσπά βραβεία για τα τραγούδια του πολύ προτού υπογράψει δισκογραφικό συμβόλαιο. Θα ακολουθήσει dj set από τον Πάνο Σουρούνη!
Αυτό το λάιβ είναι και ένα είδος πάρτι για το πτυχίο σου στο πιάνο. Πόσα χρόνια κράτησαν οι σπουδές σου και τι σε έχει διδάξει η πειθαρχία που απαιτεί η μελέτη αυτού του καταπληκτικού οργάνου;
«Εκανα πολύ ανορθόδοξες σπουδές στο κλασικό πιάνο, ξεκίνησα πολύ μικρός, το άφησα, έπαιξα τζαζ, μετά το ξανάπιασα και τελικά το πήρα, σχεδόν 10 χρόνια για το κλασικό, γύρω στα τέσσερα το τζαζ και όσα περισσεύουν ελεύθερο παίξιμο».
Το ότι ξέρεις τόσο καλά μουσική σού δίνει άλλου είδους φτερά και αυτοπεποίθηση όταν ξεφεύγεις από το περίγραμμα παίζοντας ροκ και άλλα πιο «ελεύθερα» είδη;
«Σου δίνει, αλλά είναι επικίνδυνο, η μόρφωση αυτού του τύπου σού καταστρέφει ένα άλλο επίπεδο, πιο αφελές και πιο cool, το οποίο χρειάζεται τρομερά, αλλιώς έχει γαλλικά και πιάνο, σεμεδάκια, τσάι, ξέρεις, το στερεότυπο. Εγώ έχω την κιθάρα να με κρατάει, στην οποία αρνούμαι να μάθω να διαβάζω παρτιτούρα ή να παίξω κλασική μουσική ή τζαζ πάνω της».
Μίλησέ μου για τα νέα σου τραγούδια.
«Λοιπόν, το καινούργιο λέγεται Berlin, η αφορμή για να το κυκλοφορήσω ήταν ότι μετά το live του Jumping Fish με ρώτησαν αν υπάρχει ηχογραφημένο, οπότε μαζί με τον Μάνο Στάγια κάναμε τις μείξεις και το ολοκληρώσαμε. Πατάει στις folk μπαλάντες που μ’ αρέσουν, στον πατέρα Buckley, στον Donovan, αλλά η ενορχήστρωσή του είναι φετινή, είναι όπως φαντάζομαι ότι θα ακουγόταν η ψυχεδέλεια σήμερα. Τα υπόλοιπα θα βγουν στην ώρα τους, σίγουρα είναι δυνατότερα από τα προηγούμενα».
Η αγγλόφωνη μουσική σκηνή στην Ελλάδα καλά κρατεί. Πιστεύεις ότι υπάρχει όμως και ο κίνδυνος να ξεχειλώσει όλο αυτό και να γίνει μόδα;
«Εχει ήδη ξεχειλώσει, αλλά δεν πειράζει. Ολοι οι καλοί χωράνε».
Μπαίνεις ποτέ στη σκέψη ή στον πειρασμό να γράψεις και να τραγουδήσεις με ελληνικό στίχο και να συστηθείς εκ νέου ως Γιώργος Γουδής; Τι θα σε ωθούσε σε τέτοια στροφή σε μια εποχή που ξαφνικά οι Ελληνες, από εκεί που ήθελαν μόνο εισαγόμενα προϊόντα, τώρα αναζητούν το ελληνικό σημαιάκι, ακόμη και στο απορρυπαντικό;
«Μπαίνω συνέχεια στον πειρασμό και σίγουρα θα βγει κάτι ελληνόφωνο στο μέλλον, αλλά προς το παρόν κοιτάω κι έξω».
Τι σε εξοργίζει περισσότερο σήμερα;
«Κλισέ, αλλά η κατάσταση στην οποία έφτασε η χώρα, στην κατάρρευση των μεσαίων, στη φτωχοποίηση, στην αγωνία που αισθάνονται όλοι και είναι έτοιμοι να βγάλουν ο ένας το μάτι του άλλου».
Ποια είναι η φυσική σου ροπή όταν γράφεις στίχους; Η πολιτική ή ο έρωτας;
«Ο έρωτας είναι πολιτική, είναι άγριο πράγμα, δεν εξημερώνεται και δεν χρησιμοποιείται. Μπορεί να σε σκοτώσει ή να σε κάνει θεό. Και αν ερωτευτείς μια ιδέα, ας πούμε, είναι ανίκητη, κατάλαβες πώς το λέω;».
Πόσο εύκολο είναι για έναν τραγουδιστή να συμβαδίζει αρμονικά με την μπάντα του; Είναι ζόρικη σχέση που θέλει φροντίδα;
«Εξαρτάται από τον τραγουδιστή και από την μπάντα. Μην ξεχνάς ότι εγώ παίζω και όργανα, γράφω και τα κομμάτια, είμαι πιο κοντά στην μπάντα γιατί είμαι και λειτουργικό μέλος της, δεν συνοδεύουν οι υπόλοιποι τη φωνή μου απλώς».
Με ποιον εν ζωή θρύλο της μουσικής θα ήθελες να συνεργαστείς και ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα του έλεγες;
«Με τον Keith Richards! –Θες μια μπίρα;».
Δημοσιεύτηκε στο helios plus στις 30 Ιανουαρίου 2014
HeliosPlus
