Υπάρχει μία κατηγορία “αριστερών” που οι Αγγλοι και οι Γάλλοι τους αποκαλούν “σοσιαλιστές της σαμπάνιας και του χαβιαριού”. Η ελληνική της εκδοχή βρέθηκε χθες σύσσωμη, που αλλού, στην Κηφισιά, όπου και συζητήθηκε το μέλλον του τόπου, την Ευρώπης και του σοσιαλισμού γενικότερα…
Είναι φυσική και ορθή, είναι τελικά τίμια επιλογή ο τόπος στον οποίο έγινε η μεγάλη αυτή κεντροαριστερή συνάντηση. Η Κηφισιά, ο αξιαγάπητος υπέροχος αυτός τόπος, είναι κατά κάποιο τρόπο και ο τόπος – σύμβολο της άλλοτε “πυκνής” ελληνικής δεξιάς. Τα πλατάνια γύρω από το δημαρχείο της πόλης, με τα πλατιά τους φυλλώματα, η ησυχία του τοπίου, η ευρωπαϊκή υγρασία που ανεβαίνει μαζί με τη χαρακτηριστική οσμή της πρασινάδας που φύεται στις χαραμάδες των μαντρότοιχων των σπιτιών, αλλά και η ιστορία της μεγαλοαστικής Αθήνας που είναι γραμμένη λίγους δρόμους πιο πέρα, όλα αυτά συνθέτουν ένα τοπίο κατάλληλο για μία εξίσου μεγαλοαστική σημερινή αριστερά που κάνει ασκήσεις επί χάρτου σε μία κοινωνία η οποία διαλύεται και, κυρίως, σε μία χώρα που έχει πλέον χάσει το αυτεξούσιό της όσο ποτέ στο παρελθόν.
Κι αυτή ακριβώς είναι η διαφορά της εν λόγω “κεντροαριστεράς” με τον αληθινό μεγαλοαστισμό: εκείνος δεν άφηνε την πατρίδα στην τύχη της. Δεν του άρεσε να τη βλέπει στα χέρια άλλων…
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτή η νέα κεντροαριστερά – δηλαδή μία από κάθε άποψη κακέκτυπη εκδοχή νέας δεξιάς με αριστερό φερετζέ, θα σαρώσει: στην Κηφισιά, στη Φιλοθέη, στο Ψυχικό, θα δείξει τη δύναμή της και την πλατιά της απήχηση…
Από εκεί και κάτω, ε, θα έχει ένα θέμα…
