Σε τούτα τα μαύρα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης περίπου 50.000 ελληνόπουλα, όχι μόνο τελείωσαν τις σπουδές τους, αλλά κατάφεραν επιπρόσθετα να λάβουν, εδώ ή στο εξωτερικό, μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους.
Όπως γράψαμε και στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, από το 2009 έως και το 2013 συγκεντρώθηκε ένα απίθανο κεφάλαιο γνώσης,που κατά την εκτίμησή μας συγκροτεί το νέο κρυμμένο πλούτο της σύγχρονης Ελλάδας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Έλληνες σε δύσκολες ιστορικές περιόδους βρίσκουν καταφύγιο στην εκπαίδευση.
Από τα χρόνια της σκλαβιάς ακόμη, αλλά κι αργότερα στην εποχή των μεγάλων αγώνων ανασύστασης του νεοελληνικού κράτους η εκπαίδευση προσέφερε ευκαιρίες στους πάντες, απόκληρους και μη.
Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Βενιζέλου ανέδειξε χιλιάδες και στα χρόνια του μεσοπολέμου κατακτήθηκε υψηλό επίπεδο γνώσης από μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Σπουδαίο επιστημονικό δυναμικό χάθηκε μετέπειτα στη φωτιά της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου.
Αλλά μεταπολεμικά η ρημαγμένη Ελλάδα στράφηκε μαζικά στην εκπαίδευση και συμμετείχε στην πνευματική άνοιξη της δεκαετίας του 60.
Τώρα συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Οι νέοι μας δεν είναι αυτό που πολλές φορές με ευκολία παρουσιάζουν ορισμένοι. Ότι δήθεν η νέα γενιά είναι απαίδευτη, αγράμματη, αγενής και περιφρονητική.
Αντιθέτως στην πλειονότητά τους οι νέοι μας είναι πολύγλωσσοι, πολυταξιδεμένοι, τεχνολογικά καταρτισμένοι, με γνώσεις ξεχωριστές, με ειδίκευση , με παράσταση του σύγχρονου κόσμου και κυρίως με πνεύμα ελεύθερο και δημιουργικό.Αυτό το απόθεμα γνώσης δυνητικά θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση της νέας ανάπτυξης, που όλοι υποτίθεται ότι επιθυμούν.
Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι το εξαιρετικό αυτό ανθρώπινο δυναμικό στις περισσότερες των περιπτώσεων είτε αργεί, είτε υποαπασχολείται, είτε απλώς δεν βρίσκει δουλειά και αναγκαστικά παίρνει το δρόμο της ξενιτιάς.
Το χειρότερο είναι ότι ευκολότερα φεύγουν οι πιο καταρτισμένοι, οι έχοντες περισσότερες δυνατότητες και προσόντα. Ακόμη χειρότερο όμως είναι το γεγονός ότι κανείς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν αναγνωρίζει τις δυνατότητες της νέας γενιάς και δεν κάνει τίποτε προκειμένου να τις αξιοποιήσει.
Η κυβέρνηση πρώτη θα έπρεπε να έχει κινηθεί όσο πιο δυναμικά μπορεί. Να δεσμεύσει πόρους και να διαμορφώσει κατάλληλες συνθήκες για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων της νιότης.
Αλλά και οι Τράπεζες που έχουν πολλούς λόγους να διαμορφώσουν εστίες νέας ανάπτυξης θα μπορούσαν σε συνεργασία με τα πανεπιστήμια να δημιουργήσουν περιβάλλον χρηματοδοτικών ευκαιριών για σύγχρονα νεανικά εταιρικά σχήματα, που είναι σε θέση να παράξουν τεχνολογικά αγαθά ή να εμπνευσθούν νέες υπηρεσίες στηριγμένες στις νέες τεχνολογίες.
Ακόμη θα μπορούσαν να στηρίξουν υπάρχουσες επιχειρήσεις οι οποίες επενδύουν πραγματικά σε αντίστοιχα αγαθά και υπηρεσίες.
Όπως και να έχει το κεφάλαιο γνώσης έχει διαμορφωθεί, η βασική επένδυση έχει πραγματοποιηθεί και απομένει η κινητοποίηση και η εκμετάλλευσή της.
Με άλλα λόγια άπαντες οφείλουν δράση. Όλα για τους νέους κι ας λείψουν κάτι λίγα από τους μεσήλικες.
Ας γνωρίζουν κόμματα και ηγεσίες ότι χωρίς τους νέους ή ακόμη χειρότερα με τους νέους απέναντι δεν γίνεται τίποτε, καμία κοινωνία δεν προκόβει, ούτε προοδεύει.
