Οι ταινίες της εβδομάδας – Χαμένος στη Νέα Υόρκη

Η βραβευμένη στο περσινό φεστιβάλ των Καννών τελευταία ταινία των δαιμόνιων αδελφών Τζόελ και Ιθαν Κοέν –ήδη αγαπημένη από πολλές αμερικανικές Ενώσεις Κριτικών και μια ταινία που απ’ ό,τι φαίνεται θα είναι και στα Οσκαρ –είναι μια πανέξυπνη, πικρόχολα χιουμοριστική ματιά στη μουσική σκηνή του Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης στις αρχές της δεκαετίας του 1960.

Το φιλμ αναφέρεται στην εποχή των νέων μουσικών πειραματισμών στην αμερικανική φολκ μουσική, λίγο πριν από το μεγάλο ξέσπασμα και την ανάδειξη ταλέντων όπως ο παγκόσμιας εμβέλειας Μπομπ Ντίλαν και οι Πίτερ, Πολ και Μαίρη. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας όμως δεν είναι ένας διάσημος αλλά ένας άσημος –οπότε η ταινία αυτομάτως αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ανέκαθεν οι Κόεν γοητεύονταν με τους losers αυτής της ζωής και όχι με τους επιτυχημένους.

Ενας ταλαντούχος αλλά απίστευτα γρουσούζης μουσικός (αποκαλυπτικός ο Οσκαρ Αϊζακ), ο οποίος μπλεγμένος σε έναν κυκεώνα υπαρξιακών, επαγγελματικών και προσωπικών προβλημάτων δεν μπορεί να βρει τον δρόμο προς την επιτυχία. Πώς να κάνεις καριέρα στο τραγούδι άλλωστε όταν δεν μπορείς να στεριώσεις σε κάποιο σπίτι (όσοι τον φιλοξενούν τελικά τον διώχνουν) και όταν έχεις στο μυαλό σου την αναζήτηση ενός εξαιρετικά ατίθασου γάτου που υποτίθεται ότι φρόντιζες αλλά τα έκανες μούσκεμα και σου ξέφυγε!

Το «ταξίδι» του Λούιν Ντέιβις στα στέκια της Νέας Υόρκης αλλά και στο Σικάγο όπου προσπαθεί επί ματαίω να προωθήσει τη δουλειά του είναι μια απολαυστική, εκσυγχρονισμένη παραλλαγή της Οδύσσειας (δεν είναι τυχαίο που ο χαμένος γάτος λέγεται Οδυσσέας). Οι Κοέν έκτισαν ένα πολύ μελαγχολικό μουσικό road movie, δίνοντας άψογα την ατμόσφαιρα της εποχής που πραγματεύονται και φτιάχνοντας ζουμερούς ρόλους: ο Τζον Γκούντμαν (μοχθηρός όσο ποτέ!), η Κάρεϊ Μάλιγκαν («σκύλα» όσο ποτέ) και ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ σε έναν ρόλο έκπληξη: παίζει κιθάρα και ερμηνεύει το περίφημο «500 miles» των Πίτερ, Πολ και Μαίρη.

Αίθουσες: CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔA – AΘΗΝΑΙΟΝ – ΙΝΤΕΑΛ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΔΙΑΝΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ OΛΥΜΠΙΟΝ

—————————————-

Από την πρώτη κιόλας σκηνή της τελευταίας ταινίας του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ οι ιλαροταγικές διαθέσεις του σκηνοθέτη των «The fighter» και «Οδηγός αισιοδοξίας» γίνονται αμέσως αντιληπτές: ένας άνδρας (και όχι ένας τυχαίος άνδρας καθότι μιλάμε για τον Κρίστιαν Μπέιλ) προσπαθεί να τακτοποιήσει το περουκίνι στο κεφάλι του.

Τον βλέπουμε να παλεύει με αγωνία ώστε να βάλει σωστά την κόλλα για τις φέτες του ψεύτικου μαλλιού και ενώ μια τέτοια σκηνή θα περίμενες να τελειώσει σύντομα και διακριτικά, ο Ράσελ εμμένει σε αυτήν σχεδόν σαδιστικά και με χιούμορ βιτριολικό.

Λίγο αργότερα, ένας άλλος κούκλος του σύγχρονου κινηματογράφου, ο Μπράντλεϊ Κούπερ, επίσης αποδομείται: ο σκηνοθέτης τον γελοιοποιεί κινηματογραφώντας τον με μικρά μπικουτί σε όλα του τα μαλλιά, διότι ο ήρωας που υποδύεται ο Κούπερ, ένας φιλόδοξος, υπερβολικά σίγουρος για τον εαυτό του, γι’ αυτό και απερίσκεπτος, πράκτορας του FBI έχει επίσης λόξα με τα μαλλιά του και τα θέλει περμανάντ με πολύ μικρές μπούκλες.

Τα μαλλιά είναι γενικώς ένα θέμα στον «Οδηγό διαπλοκής» και βέβαια δεν μπαίνει τυχαία στην ταινία, αφού ο παλμός της ιστορίας είναι μια παθιασμένη αντιπαραβολή ανάμεσα στο «είναι» και στο «φαίνεσθαι». Κανείς σε αυτή την ιστορία δεν είναι αυτό που δείχνει και όλοι προσπαθούν να τη φέρουν σε όλους. Ολοι είναι ψεύτες και απατεώνες, η έννοια της εμπιστοσύνης δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους.

Ωστόσο η ταινία, που είναι βασισμένη στην αληθινή περίπτωση ενός νεοϋορκέζου απατεώνα της Νέας Υόρκης ο οποίος αναγκάστηκε να συνεργαστεί με το FBI προκειμένου να βοηθήσει στη σύλληψη διεφθαρμένων πολιτικών στη Νέα Υόρκη των τελών της δεκαετίας του 1970, έχει ενδιαφέρον κυρίως στο εικαστικό περίβλημα της ανάπλασης της εποχής και στις ερμηνείες των ηθοποιών. Στο σύνολό της συχνά φλυαρεί, επαναλαμβάνεται και καταλήγει κουραστική γιατί μοιάζει αβέβαιη για το αν είναι δράμα ή κωμωδία. Πολύ καλές όμως και οι γυναίκες ηθοποιοί, η Εϊμι Ανταμς στον ρόλο της συνεργάτιδος του Μπέιλ και η Τζένιφερ Λόρενς σε εκείνον της «παλαβής» συζύγου του.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ – ODEON STARCITY – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ODEON ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ ΜΑΡΟΥΣΙ – ΟΠΕΡΑ – STER ΙΛΙΟΝ – ΑΙΓΛΗ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΦΟΙΒΟΣ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΤΤΑΛΟΣ – CINE CAPITOL – CINERAMA – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΝΑΝΑ –

ΚΗΦΙΣΙΑ – CINE ΧΟΛΑΡΓΟΣ – ΟΣΚΑΡ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ –

VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – VILLAGE ΠΡΟΒΛΗΤΑ – STER CENTURY

—————————————-

To βιογραφικό δράμα «Renoir» δεν αφορά έναν αλλά δύο Ρενουάρ: εστιάζει στη σχέση του ζωγράφου Πιερ-Ογκίστ Ρενουάρ (Μισέλ Μπουκέ) με τον γιο του Ζαν (Βενσάν Ροτιέ) την εποχή που ο δεύτερος, τραυματίας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχε τις πρώτες κινηματογραφικές ανησυχίες του (η ιστορία τοποθετείται στην Κυανή Ακτή του 1915).

Την ώρα όμως που η παλιά τέχνη δίνει τη σκυτάλη στην καινούργια, η μορφή στην οποία αποκρυσταλλώνεται η έμπνευση των δύο καλλιτεχνών είναι η ίδια, μια «αέρινη» γυναίκα (Κριστά Τερέ), καταλυτικό σύμβολο ζωής και έρωτα. Μια πανέμορφη στην όψη ταινία, ίσως λίγο στατική (συμβάλλει και η δυσκινησία των δύο κεντρικών ηρώων) αλλά ιδιαίτερη σε όψη και ουσία.

Ενδιαφέρον επίσης έχει η «αναπαράσταση» των πινάκων του ζωγράφου για λογαριασμό της ταινίας. Ο σκηνοθέτης Ζιλ Μπουρντό χρησιμοποίησε τις γνώσεις του… παραχαράκτη Γκι Ριμπς, ο οποίος αν και ζωγράφος ο ίδιος, αποφάσισε να στραφεί στην πλαστογράφηση πινάκων το 1975, όταν είδε ότι οι δικοί του δεν πουλούσαν. Ο Ριμπς συνελήφθη και φυλακίστηκε και μετά την αποφυλάκισή του ο Μπουρντό ζήτησε τη βοήθειά του για την ταινία.

Συνεπώς στις σκηνές όπου βλέπουμε τον ζωγράφο να κρατά το πινέλο και να ζωγραφίζει δεν είναι το χέρι του Μισέλ Μπουκέ αλλά του Ριμπς. Με αυτόν τον τρόπο ο σκηνοθέτης προσπάθησε να δώσει μια όσο το δυνατόν ρεαλιστικότερη εικόνα του Ρενουάρ επί το έργον. Και η αλήθεια είναι ότι τα κατάφερε.

Βαθμολογία: 3

Αίθουσες: ΕΛΛΗ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ANOIΞΗ ΧΑΪΔΑΡΙ – ΤΡΙΑΝΟΝ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ