Μια πληροφορία, από αναξιόπιστη πηγή: ο Δημήτρης Τσουκαλάς έφυγε από το ΠαΣοΚ επειδή δεν τα βρήκε με το Βαγγέλη Βενιζέλο στο συνταξιοδοτικό. Επέμενε ο συνδικαλιστής των τραπεζών ότι όλοι οι εργαζόμενοι, όλοι μα όλοι, του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα, πρέπει μαζί με τη σύνταξη να εισπράττουν κεφάλαιο που θα επιτρέπει τα εξής βασικά: να χτίσουν ένα καλό σπίτι, τα βουτήξουν τα ποδάρια τους στα νερά της Καραϊβικής και να κακομάθουν τους απογόνους τους.
Επέμενε ο Δημήτρης Τσουκαλάς να υποχρεωθούν όλες οι εταιρείες του ιδιωτικού τομέα να συνάψουν συμβόλαια με ασφαλιστικές εταιρείες, για ειδικά προγράμματα συνταξιοδότησης. Ηθελε να γίνει υποχρεωτική η πλουσιοπάροχη αποζημίωση. Του εξήγησε όμως ο Βαγγέλης ότι δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο στο οικονομικό πρόγραμμα του κόμματος. Θα τους πετούσαν ντομάτες. Ετσι ο συνδικαλιστής πήρε των ομματιών που και συνέχισε τον αγώνα αλλού. Πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ, στους ονειροπόλους, τους δονκιχότηδες.
Ο Δημήτρης Τσουκαλάς εξελέγη βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Εξαργύρωσε έτσι τους λαϊκούς αγώνες του υπέρ των τραπεζοϋπαλλήλων. Ταυτόχρονα εξαργύρωσε μια επιταγή, ως συνταξιούχος τραπεζικός. Πήρε 1 εκατομμύριο ευρώκαθώς η τράπεζα στην οποία εργαζόταν επί 35 χρόνια, ηολλανδικήABN-AMRO«είχε ασφαλίσει όλο της το προσωπικό με τους ίδιους όρους στην ασφαλιστική εταιρείαGENERALLIσε ειδικό πρόγραμμα συνταξιοδότησης».
Ο λαϊκός αγωνιστής εξήγησε ότι δεν είναι κρατικοδίαιτος. Να συμπληρώσουμε ότι δεν είναι ούτε λιτοδίαιτος. Είναι πολλά τα λεφτά για εφάπαξ. Κι άλλοι δούλεψαν 35 χρόνια, κι άλλοι είχαν ιδιωτική ασφάλιση όμως δεν έφυγαν με έξι μηδενικά στο λογαριασμό τους. Ο λαϊκός αγωνιστής εξανίσταται: «Η αποζημίωση αυτή προκύπτει από ένα συγκεκριμένο μαθηματικό τύπο που λαμβάνει υπόψη τα χρόνια υπηρεσίας, το μισθό, το συντελεστή γήρατος, καθώς και δύο ακόμη ασφαλιστικούς συντελεστές που διαμορφώνουν το τελικό ποσό».
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Μόνο μια ερώτηση: πόσοι υπάλληλοι της συγκεκριμένης τράπεζας βγήκαν στη σύνταξη με αυτά τα λεφτά;Αν ο Τσουκαλάς το πάλεψε για όλους, του αξίζει ένα μεγάλο «μπράβο». Αν όμως εξασφάλισε για τον εαυτό του και μόνο αποζημίωσηCEO, τότε ανακύπτει ηθικό πρόβλημα.
Να πούμε και κάτι ακόμη. Ο Δημήτρης Τσουκαλάς ήταν πολύ τυχερός χρονικά. Μην μπει κανείς στον κόπο να τον μιμηθεί, να πείσει το αφεντικό του για κάτι παρόμοιο. Τα εκατομμύρια δεν υπάρχουν πια. Βρήκαμε παραδείγματα απόδοσης, για εργασία 40 χρόνων. Ψάξαμε σε όλες τις εταιρείες για ανάλογα προγράμματααλλά δεν βρήκαμε ένα τόσο έξυπνο συμβόλαιο. Αν δίνει κάποιος είκοσι – τριάντα χιλιάρικα το χρόνο σε ασφαλιστικό πρόγραμμα, δεν θα πάρει στο τέλος όσα ο Τσουκαλάς.
Τούτα όλα θεωρούνται «λαϊκισμός». Ξέρουμε την επωδό. Ο Μαρξ ήταν αστός. Η αστική τάξη έχει τη μόρφωση και τα μέσα να ηγηθεί της επανάστασης, της ανατροπής. Καλά θα κάνει να εξεγερθεί και η αστική τάξη και ο Τσουκαλάς. Αρκεί να μην κλαίγονται για τη φτώχια των άλλων. Γιατί δεν υπάρχει πιο κλάψας από τον εκατομμυριούχο Τσουκαλά. Εχει δακρύσει το «είναι» του.
